by 
ทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ จิตสังหารของชายหนุ่มก็ปะทุขึ้นราวกับคลื่นยักษ์ ดาบบนหลังของเขาสั่นไหวเล็กน้อย
เกาเน่ยเจี๋ยสะดุ้ง รีบกระโดดขึ้นจากโซฟา ถอยกลับอย่างรวดเร็ว
เขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง เขาจะต้านทานรัศมีของเหล่าผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ได้อย่างไร?
“ไม่มีใครกล้าประมาทข้าเช่นนี้! วันนี้ท่านต้องทิ้งมือข้างหนึ่งไว้ ไม่เช่นนั้นท่านจะออกจากคฤหาสน์นี้ไม่ได้!”
เซียวซีเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา
“นี่ ท่านเซียว หมอหลินก็เป็นเพื่อนข้าด้วย! ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ หน่อย แบบนี้จะให้หมอหลินชดเชยท่านเป็นหมื่นล้าน แล้วท่านก็ให้หน้าข้า เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ!”
เกาเทียนชิวรีบลุกขึ้นยืนและพูด
เซียวซีเฟิงเหลือบมองเกาเทียนชิวแต่ไม่พูดอะไร
เกาเทียนชิวรีบพูดกับหลินหยางว่า “หมอหลิน! อาจารย์เซียวจะไม่ถือโทษท่าน ตราบใดที่ท่านเหลือเงินหนึ่งหมื่นล้าน ท่านก็รักษามือท่านไว้ได้! นี่เป็นโอกาสที่ข้าทุ่มเทให้ท่าน ท่านต้องคว้ามันไว้!”
เหลียงหงอิงโกรธจัดเมื่อได้ยินเช่นนี้
“ท่านเกา ท่านกำลังขู่กรรโชกทรัพย์ข้าหรือ?”
เหลียงหงอิงอดกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไปและตะโกนอย่างโกรธจัด
“ท่านคือคุณเหลียงจากหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลใช่ไหมครับ? คุณเหลียง ระวังคำพูดหน่อยเถอะ ข้ากำลังช่วยหมอหลิน มันจะเป็นการขู่กรรโชกทรัพย์ได้อย่างไร? อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์!”
เกาเทียนชิวขมวดคิ้ว
“ท่านเรียกสิ่งนี้ว่าการช่วยเหลืองั้นหรือ? ท่านร่วมมือกับคนผู้นั้นอย่างชัดเจน…”
เหลียงหงอิงกัดฟัน
“คุณเหลียง ถ้าท่านพูดแบบนั้น ท่านไม่เห็นคุณค่าของความเมตตาเลย ก็ได้ ในเมื่อท่านคิดว่าข้ากำลังขู่กรรโชกทรัพย์หมอหลิน ข้าจะปล่อยให้ท่านจัดการเอง!”
เกาเทียนชิวพ่นลมหายใจออกมา โบกมือ และไม่พูดอะไรอีก
เสี่ยวซีเฟิงเดินตรงไปหาหลินหยาง
“เฮอะ หนึ่งหมื่นล้านบาท นี่มันดีไม่ใช่เหรอ? รู้ไหม เงินหามาได้ แต่ถ้าเสียมือไป เงินเท่าไหร่ก็งอกกลับมาไม่ได้!”
เกาเน่ยเจี๋ยหรี่ตาและยิ้ม มองกลุ่มคนเหล่านั้นราวกับกำลังดูตัวตลก
ใบหน้าของเหลียงหงอิงซีดเซียว ราวกับไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง
หลินหยางยังคงนั่งอยู่บนโซฟา มองเซียวซีเฟิงเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ
“เจ้าช่างโง่เขลายิ่งนัก คนเจ้าพามายิ่งโง่เขลากว่าอีก”
เซียวซีเฟิงพูดเสียงแหบพร่า
หลินหยางเงียบกริบ
“ในเมื่อเจ้าหยาบคายและไม่ยอมจ่าย ข้าจะจับมือเจ้า!”
เซียวซีเฟิงพูดอย่างใจเย็น ดวงตาของเขาเป็นประกายวาบขึ้นมาทันที มือของเขาราวกับสายฟ้าฟาด ชักดาบออกจากหลัง ดาบคมกริบดุจใบมีด ราวกับจะตัดผ่านช่องว่าง ฟันเข้าที่แขนของหลินหยางอย่างแม่นยำและรุนแรง
ความเร็วนั้นน่าเหลือเชื่อ!
คนธรรมดาคงไม่มีเวลาตอบโต้!
เหลียงหงอิงและหม่าไห่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย
เกาเทียนชิวยังคงจิบชาต่อไปพลางมองดูด้วยรอยยิ้ม
ในทางกลับกัน เกาเน่ยเจี๋ยมองภาพนี้ด้วยความตื่นเต้น
แต่แล้ว…
*เสียงหึ่งๆ! *
เสียงดาบสั่นเล็กน้อยดังขึ้น
ทันใดนั้น ดาบในมือของเสี่ยวซีเฟิงก็ถูกคว้าไว้ระหว่างนิ้วสองนิ้วของหลินหยางอย่างแม่นยำ
ขยับไม่ได้!
“อะไรนะ?”
เสี่ยวซีเฟิงตกตะลึง
พ่อและลูกเกาก็ตกตะลึงเช่นกัน
“จับได้…จับได้แล้วเหรอ?”
เหลียงหงอิงปิดปากด้วยความตกตะลึง หม่าไห่
ไม่แปลกใจ รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้า
“กลอุบายเล็กๆ นี่ เจ้าคิดว่าจะรีดไถข้าได้หมื่นล้านหรือ?”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น ก่อนจะออกแรงเล็กน้อยด้วยนิ้ว
ปัง!
ดาบยาวหักออกเป็นสองท่อนทันที…
เสี่ยวซีเฟิงถูกผลักถอยหลัง กำดาบหักไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้างขณะจ้องมองหลินหยาง
“เจ้า…เจ้าเป็นใครกันแน่?”
“ท่านเกาไม่ได้แนะนำข้าให้รู้จักหรือ? หมอหลินแห่งเจียงเฉิง!”
หลินหยางโยนดาบหักลงบนพื้นพลางพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าทำให้ข้าขุ่นเคือง ตามกฎของข้า ข้าจะทำให้แขนขาของเจ้าพิการ แต่ข้าเป็นคนมีหลักการ เจ้าจ่ายเงินให้ข้าสี่หมื่นล้าน ข้าจะปล่อยเจ้าไป ว่าไงล่ะ?”