by 
ฉากประหลาดสุดขีดเกิดขึ้นที่ชั้นหนึ่งของอาคารหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนล
ทุกคนที่เดินผ่านไปมาต่างตกตะลึง
“เกิดอะไรขึ้น?”
“คนพวกนี้เป็นใคร?”
“ทำไมพวกเขาถึงคุกเข่าลง ทั้งที่ทุกอย่างเรียบร้อยดี?”
บางคนกระซิบกระซาบ แม้กระทั่งพยายามหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป
“ไม่มีรูป! ไม่มีรูป!”
“เร็วเข้า ปิดชั้นหนึ่ง เร็วเข้า!”
ผู้บริหารหลายคนของหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลสังเกตเห็นบางอย่าง จึงรีบสั่งให้คนปิดฉาก
หลินหยางมองหานหลัวอย่างเงียบๆ สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม หา
นหลัวเอาหัวโขกพื้น
“นายพลหลิน ข้าตาบอดและล่วงเกินท่าน โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”
หานหลัวกัดฟันกรอด ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ความกังวลตึงเครียดขณะรอคำตอบจากหลินหยาง
“ผู้บัญชาการทหารสูงสุดหาน ท่านรู้จักข้าหรือไม่?”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
“ข้ารู้… ข้ารู้ ข้าโง่เขลา โปรดลงโทษข้าเถิด ท่านแม่ทัพหลิน…”
หานหลัวพูดเสียงสั่นเครือ เหงื่อไหลนองใบหน้า
“ข้าคิดว่าท่านคงไม่รู้”
หลินหยางหยิบก้นบุหรี่ออกมาและพูดอย่างใจเย็น “เงยหน้าขึ้นพูด” หา
นหลัวเงียเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง แต่แววตาที่สั่นไหวนั้นชัดเจนมาก
ในฐานะจอมทัพมังกร ไม่ว่าหลินหยางจะมีอำนาจจริงหรือไม่ สถานะและอำนาจของเขาย่อมมีอยู่ แม้แต่จอมทัพระดับสวรรค์ยังไม่มีคุณสมบัติที่จะถือรองเท้าได้!
“ท่านรู้จริงหรือว่าข้าเป็นใคร?”
หลินหยางจ้องมองเข้าไปในดวงตาของหานหลัวและพูดเสียงแหบแห้ง “ข้าคือประธานหยางฮวา! ข้าคือหมอหลินอัจฉริยะแห่งเจียงเฉิง! ท่านรู้นี่ ข้าคือจอมทัพมังกรลำดับสามแห่งหลงกั๋ว ท่านน่าจะรู้ตอนนี้แล้ว แต่ข้ายังเป็นบุตรบุญธรรมของเหลียงชิวเหยียน ตระกูลเหลียงสายสามด้วยซ้ำ นี่ ท่านรู้ไหม?”
หนังศีรษะของหานหลัวรู้สึกเสียวซ่านเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเกือบจะล้มลงกับพื้น
สมาชิกตระกูลหานทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นแทบจะล้มลง
เหลียงชิวเหยียน! แท้จริงแล้วนางคือแม่ทูนหัวของหลงส่วยงั้นหรือ?
ตระกูลเหลียง… จริงหรือ? หลงส่วย?
“จบแล้ว ตระกูลฮั่นของข้าจบแล้ว…”
ชายชราจากตระกูลฮั่นหลั่งน้ำตาออกมา ทุบหน้าอกและกระทืบเท้า
“หลงส่วย ไว้ชีวิตข้า! หลงส่วย ไว้ชีวิตข้า!”
“หลงส่วย ให้โอกาสพวกเรา!”
ผู้คนต่างร้องตะโกน จิตใจแทบจะระเบิด
ใบหน้าของหานหลัวซีดเซียวไร้เลือด เขาอ้าปากค้างอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็เอาหัวโขกพื้นอย่างแรงโดยไม่พูดอะไร
เขารู้ว่าการพูดอะไรตอนนี้คงไม่จำเป็น
ชีวิตและความตายของเขา ชีวิตและความตายของตระกูลฮั่น ขึ้นอยู่กับความคิดของหลินหยาง
“ข้ามาที่หยานตู้เพื่อธุระบางอย่าง เพื่อไปเยี่ยมแม่ทูนหัวที่บ้านตระกูลเหลียง ข้าไม่เคยคิดเลยว่าครั้งต่อไปที่ข้าเจอท่าน ข้าจะต้องเข้าห้องฉุกเฉิน ถ้าข้าไม่อยู่ที่นั่น ท่านอาจจะตายไปแล้วก็ได้”
“หานหลัว เจ้าก็รู้นี่ เมื่อคืนข้าอารมณ์ร้อน ตระกูลหานของเจ้าคงหายตัวไปจากหยานตู้ ข้าเก็บงำไว้เพราะจำได้ว่าเจ้าเป็นแม่ทัพระดับเทพแห่งอาณาจักรมังกร เพิ่งมาจากชายแดนเหนือ ต่อสู้และนองเลือดเพื่อประเทศชาติ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าข้าจะยอมแพ้!”
“แม่ทัพหลง ลูกน้องของเจ้าและคนในตระกูลข้าประมาทและขัดใจเจ้ามากเกินไป ข้าขอโทษสำหรับสิ่งที่ข้าทำลงไป ตราบใดที่เจ้าสงบลง ลูกน้องของเจ้าและคนในตระกูลข้ายินดีทำทุกอย่าง!” หา
นหลัวไม่กล้าท้าทายเขาอีก
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับความผิดพลาดและขอความเมตตา
หลินหยางเงียบกริบ สายตาจับจ้องไปที่ทางเข้าลิฟต์ เห
ลียงหงอิงเดินเข้ามาใกล้
ดวงตาของเธอพร่ามัว ใบหน้ายังคงจ้องมองอย่างตะลึงงัน
ภาพนั้นน่าตกใจ
เธอตกใจมากจนคิดว่าตัวเองกำลังประสาทหลอน…
“หงหยิง เจ้าอยู่ที่นี่หรือ? บอกข้าทีว่าจะจัดการกับคนในตระกูลหานพวกนี้ยังไง!”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น