by 
“ใช่” นี่คือคำตอบของเหอจื่อซิน
ใช่แล้ว เธอจะไม่อยากได้อย่างไร เมื่อชายผู้นี้รีบรุดไปยังจุดเกิดเหตุและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเธอ ในวินาทีสุดท้ายที่อันตราย เขาขอตายเสียดีกว่าปล่อยให้เธอหนีไป
ในตอนนั้น เธอเข้าใจแล้วว่าเขาควรเป็นตัวตนแบบไหนสำหรับเธอ
ตัวตนนั้นมีค่ายิ่งกว่าชีวิตของเธอ
“ถ้าอย่างนั้น เราจะแต่งงานกันทันทีที่เรียนจบ และจะไม่มีปัญหา” อี้เฉียนฉีกล่าว
“…” เหอจื่อซินลังเล “งั้นพ่อกับแม่เลี้ยงของข้า…”
“ข้าจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว พวกเขาไม่ควรมารบกวนเจ้าอีก” อี้เฉียนฉีกล่าว “เจ้าต้องการตัดขาดความสัมพันธ์ ข้าคิดว่าพวกเขาก็น่าจะเข้าใจอย่างถ่องแท้”
เหอจื่อซินมองอี้เฉียนฉีด้วยความสงสัย เธอรู้จักนิสัยของพ่อกับแม่เลี้ยงเป็นอย่างดี หากคนอย่างพวกเขารู้ว่าเธอกับเฉียนฉีกลับมาคบกันอีกครั้ง หรือแม้แต่พูดถึงเรื่องแต่งงาน พวกเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้อย่างไร
“นายไม่ได้ใช้เงินกำจัดพวกเขาเหรอ? พวกเขาต้องการเท่าไหร่?” เธอถามอย่างกังวล
“ฉันรู้ว่านายไม่ชอบแบบนี้ แล้วนายทำแบบนี้ได้ยังไง?” อี้เฉียนฉีกล่าว แม้ว่าการให้เงินกับคนโลภจะเป็นเรื่องง่าย แต่เขาไม่อยากทำอะไรที่จะทำให้เธอไม่มีความสุข
“งั้นนาย…ก็ไปแขวนคอพวกเขางั้นเหรอ?” เฮ่อจื่อซินยังคงเดาต่อไป
ตอนนี้อี้เฉียนฉีแสดงสีหน้ารู้สึกผิด “จริงๆ แล้วมันไม่ใช่การแขวนคอหรอกนะ แต่ฉันไปเหยียบพ่อนาย”
เฮ่อจื่อซินกระพริบตา เขารู้สึกไม่สบายใจหรือ? เธอไม่ค่อยเห็นสีหน้าแบบนี้ของเขา
“ไม่มีอะไรแล้วเหรอ” เธอกล่าว
“แล้วก็ยังมี…คำข่มขู่อีกสองสามคำ” อี้เฉียนฉีตอบ สีหน้าของเขาเริ่มเคอะเขิน
“อ้อ” เหอจื่อซินตอบ
ท่าทางสงบนิ่งของเธอทำให้อี้เฉียนฉีประหลาดใจ “นายไม่ได้โกรธใช่ไหม”
“ทำไมฉันต้องโกรธด้วยล่ะ? ก็เพราะนายเหยียบพ่อฉันน่ะสิ? แน่นอน ฉันไม่อยากเรียกคนแบบนั้นว่าพ่อ ฉันคิดว่าถ้าฉันไปกับนาย ฉันอาจจะไล่ตามและตีเขา!”
เมื่อพ่อของเธอขอให้พวกอันธพาลพวกนั้นมาขอเงินเธอ ร่องรอยสุดท้ายของความรักใคร่ในครอบครัวในใจของเธอก็หายไป!
พ่อของเธอน่าจะรู้ว่าพวกอันธพาลพวกนั้นเป็นคนแบบไหน ถ้าเธอตกอยู่ในมือพวกเขาจริงๆ อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ? เธออาจจะทำลายชีวิตของเธอก็ได้
แต่พ่อของเธอคงแค่อยากใช้พวกอันธพาลพวกนั้นเป็นเครื่องมือขอเงินจากตระกูลอี้
หลังจากได้ยินสิ่งที่เหอจื่อซินพูด สีหน้าของอี้เฉียนฉีก็กลับมาเป็นปกติ
“งั้นเราไปหาที่กินข้าวก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะกลับไปบ้านอี้ หรือ…”
“ฉันอยากไปที่ไหนสักแห่งบ่ายนี้” เฮ่อจื่อซินขัดจังหวะอี้เฉียนฉีแล้วเม้มริมฝีปากเธอแล้วพูดว่า “ฉันอยากไปศูนย์กักกันเพื่อไปพบซ่งอวี้”
เมื่อได้ยินดังนั้น อี้เฉียนฉีก็ขมวดคิ้ว “นายอยากเจอซ่งอวี้เหรอ?”
“ก็อีกไม่นานการพิจารณาคดีจะเริ่มแล้วนี่นา ฉันอยากเจอเขาอีกครั้งก่อนการพิจารณาคดี” เฮ่อจื่อซินกล่าว
“จะไปพบเขาทำไม?” ดวงตาของอี้เฉียนฉีเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “หรือนายยังปล่อยเขาไปไม่ได้? นายโทษตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาย? หรือนายรู้สึกผิดกับเขา?”