by 
หลินหยางและเหลียงหงอิงปฏิเสธที่จะรับรถของถังเจียจวิน แล้วขับรถของตัวเองไปหาตระกูลหาน
“สัญญาอะไรน่ะ”
หลินหยางถามอย่างใจเย็นในรถ
“สัญญาการถือหุ้น!”
“จริงเหรอ? ถ้าถังเจียจวินมีความสามารถจริง ๆ ก็ดีไม่ใช่เหรอ? ด้วยเงินลงทุนของพวกเขา บริษัทของคุณจะไม่เติบโตเหรอ?”
“มันง่ายขนาดนั้นได้ยังไง? สัญญานั่นแทบจะเป็นสัญญาฟรี ๆ เลย พวกเขาลงทุนฟรี ๆ”
เหลียงหงอิงถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “และฉันต้องบอกเลยนะ แทบไม่มีใครในบริษัทที่ตระกูลถังลงทุนแล้วมีจุดจบที่ดีเลย!” “
หมายความว่ายังไง?”
“มีกลุ่มทุนใหญ่อยู่เบื้องหลังตระกูลถัง! อำนาจมหาศาลเลย คิดว่าถังเจียจวินลงทุนในบริษัทของฉันโดยไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ? เขาจะดูดเงินบริษัทของฉันจนหมดตัวและบีบคั้นมูลค่าของหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนล!”
เหลียงหงอิงพูดอย่างอ่อนแรงด้วยสายตาที่หม่นหมอง “ดูสิ อีกไม่กี่เดือนจะไม่มีบริษัทหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลในหยานตู…”
“จริงเหรอ?”
หลินหยางครุ่นคิดครู่หนึ่ง พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องห่วง ข้าจะปกป้องเจ้าเอง!”
“หยางหัวทรงอำนาจและมีอิทธิพลอยู่บ้าง แต่ข้าได้ยินมาว่าตระกูลถังได้รับการสนับสนุนจากตระกูลเกาผู้มั่งคั่งที่สุด ข้าเกรงว่าหยางหัวจะทำอะไรไม่ได้!”
เหลียงหงอิงยิ้มอย่างขมขื่น
“หงอิง เชื่อข้าเถอะ ข้ามีมากกว่าแค่หยางหัว”
หลินหยางกล่าวอย่างใจเย็น
“ก็ได้ ก็ได้ หมอหลินสุดยอดที่สุด!”
เหลียงหงอิงยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะขับรถออกไปอย่างเงียบๆ
หลินหยางรู้ว่าเธอกำลังอารมณ์เสีย แต่เขาทำอะไรไม่ได้ เธอ
เชื่อว่าถ้าไม่ทำเช่นนี้ ตระกูลเหลียงคงถึงคราวล่มสลาย
การเสียสละหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลเพื่อความปลอดภัยของครอบครัวน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
แต่เหลียงหงอิงทุ่มเทความพยายามให้กับหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลมากเพียงใด?
ความพยายามหลายปีก็พังทลายลง
เธอจะไม่เสียใจได้อย่างไร?
เหลียงหงอิงถอนหายใจเบาๆ
ไม่นานรถก็มาถึงใกล้ตระกูลฮั่น
“หา?”
เหลียงหงอิงที่กำลังขมวดคิ้วอยู่ก็เห็นบางอย่าง ทันใดนั้นใบหน้าก็แข็งทื่อ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “พวกเขากำลังทำอะไรอยู่?”
หลินหยางมองไปรอบๆ
เขาเห็นคนจำนวนมากยืนอยู่หน้าประตูตระกูลฮั่น
ผู้คนยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบเป็นสองแถว ราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง พรมสีแดงสดปูอยู่ และแสงไฟสว่างไสวทั้งสองข้าง ภาพนั้นทั้งอลังการและรื่นเริง
“ดูเหมือนพวกเขาจะมาต้อนรับใครกันนะ?”
เหลียงหงอิงถามด้วยความสับสน “หรือว่าจะมีบุคคลสำคัญมาเยือนตระกูลฮั่นในวันนี้กันนะ?
พวกเขารอใครอยู่หรือเปล่า?” “พวกเขากำลังรอใครอยู่?”
เหลียงหงอิงครุ่นคิด
“พวกเขาน่าจะรอฉันอยู่นะ”
หลินหยางพูดต่อ “
ฟู่! ”
เหลียงหงอิงยิ้มแห้งๆ ปิดริมฝีปากทันที จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นคนดีขนาดนั้นจริงหรือ? นี่หยานตู ไม่ใช่เจียงเฉิง ถึงเจ้าจะโด่งดังไปทั่วประเทศ แต่ในหยานตู อิฐก้อนเดียวก็อาจตกลงมาได้หลายก้อน เจ้าอาจไม่คู่ควรที่จะถูกตระกูลหานปฏิบัติเช่นนี้!”
หลินหยางไม่พูดอะไร
รถแล่นไปยังประตูหน้าบ้านตระกูลหานอย่างรวดเร็ว
หัวหน้าตระกูลหานรีบนำคนมาต้อนรับ
คนรับใช้ตระกูลหานเปิดประตูรถทันทีและขอร้องหลินหยางและเหลียงหงอิงด้วยความเคารพให้ลงจากรถ เห
ลียงหงอิงค่อนข้างประหลาดใจ แต่ก็ยังลงจากรถ
ทันใดนั้น เมื่อทั้งสองปรากฏตัว สีหน้าของสมาชิกตระกูลหานทุกคนก็เปลี่ยนไป
“เจ้าเองหรือ?”
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
“ที่นี่เป็นที่ที่เจ้าสามารถมาได้หรือ?”
“ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้!”
หัวหน้าตระกูลหานและคนของเขาตะโกนและพุ่งเข้าใส่ทันที
เหลียงหงอิงตกตะลึงพลางยิ้มพลางพูดว่า “ลุงฮั่น ท่านกำลังทำอะไรอยู่? พวกเรามาที่นี่เพื่อแก้ปัญหา!”