by 
“หมอหลินจากเจียงเฉิงงั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไง? เขามาจากตระกูลเหลียงของพวกเจ้า?”
“พวกเจ้าคนหนึ่งนามสกุลเหลียง อีกคนนามสกุลหลิน พวกเจ้าจะถือว่าเป็นตระกูลได้ยังไง?”
“อย่ามาพูดจาไร้สาระแถวนี้นะ? พวกเจ้ากำลังหลอกพวกเราอยู่!”
สมาชิกตระกูลฮั่นขมวดคิ้วพลางตะโกนเสียงดัง
“ข้ากล้าหลอกพวกเจ้าได้อย่างไร? หมอหลินจากเจียงเฉิงมาจากตระกูลเหลียงของเรา! เขาเป็นลูกทูนหัวของเหลียงชิวเหยียน ตระกูลเหลียงสาขาที่สามของเรา! วันนี้เขาเพิ่งจะรีบจากเจียงเฉิงไปเหยียนเฉิงเพื่อเยี่ยมชิวเหยียน แล้วก็บังเอิญไปเจอเข้า! ทุกคน อยากให้ตระกูลเหลียงของเราส่งหมอหลินจากเจียงเฉิงให้พวกเจ้างั้นหรือ?”
เหลียงอวี่พ่นลม
ออกมา คราวนี้สมาชิกตระกูลเหลียงหลายคนก็เลิกเย่อหยิ่งไปเสียที
หมอหลินไม่ใช่คนอ่อนแอ
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในเหยียนตู้ แต่การกระทำของเขาก็เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายมานานแล้ว
มีข่าวลือว่าเขาเป็นหมอยุทธ์แพทย์ที่น่าเกรงขามอย่างยิ่ง พลังของเขาเพียงอย่างเดียวก็น่าเกรงขามแล้ว ประกอบกับทักษะทางการแพทย์อันยอดเยี่ยมและความทุ่มเทในการช่วยชีวิต ทำให้เขามีชื่อเสียงโด่งดังในหมู่ผู้คนมาหลายปี หากพวกเขาแตะต้องเขา พวกเขาอาจก่อให้เกิดผลกระทบอย่างกว้างขวาง
“ไม่แปลกใจเลยที่คนตระกูลเหลียงจะหยิ่งผยองขนาดนี้! ปรากฏว่าหมอหลินผู้ศักดิ์สิทธิ์หนุนหลังอยู่!”
หัวหน้าตระกูลหานพ่นลมออกจมูก ก่อนจะหันไปกระซิบกับหานหลัว “อาหลัว ทำไมเราไม่รักษาความสงบกันไว้ล่ะ? หมอหลินผู้นี้มีความสามารถมาก อย่าไปยั่วเขาเลยดีกว่า!”
หานหลัวไม่พูดอะไร เขาลุกขึ้นยืนและเดินช้าๆ ไปหาเหลียงหยูและเหลียงหูเซียว
สีหน้าของเขาสงบนิ่ง ดวงตาเย็นชาไร้ความรู้สึก
คิ้วของเหลียงหูเซียวกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา
ทันใดนั้น
ปัง!
หมัดของหานหลัวพุ่งเข้าที่ศีรษะของเหลียงหยูโดยตรง
เหลียงหยูตกใจจนกระเด็นถอยหลังไปชนกับเสาประตูใกล้ๆ หัวของเขามีเลือดไหลออกมา ล้มลงกับพื้น ลุกขึ้นไม่ได้
“อาหยู!”
สีหน้าของเหลียงหูเซียวซีดเผือดลง เขารีบวิ่งไปช่วยพยุงเขาขึ้น
แต่หลังจากถูกกระแทก เหลียงหยูก็หมดสติไปครึ่งหนึ่งแล้ว
“เจ้าพยายามขู่ข้าด้วยหมอเถื่อนงั้นหรือ? ตระกูลเหลียง เจ้าคิดมากไปแล้ว!”
หานหลัวพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ
“หานหลัว! อย่าไปไกลนักสิ!”
เหลียงหูเซียวคำราม
“ข้าพูดเกินไปแล้ว แล้วจะทำไม? ตอนแรกพวกเจ้าเหลียงชนหลานชายข้า ซึ่งอายุแค่ไม่กี่ขวบ แล้วก่อนที่พวกเจ้าจะขอโทษต่อหน้าธารกำนัล พวกเจ้ากลับทำร้ายเหลียงของข้าเสียเอง ทีนี้พวกเจ้ากลับอาศัยหมอหลินแห่งเจียงเฉิงโง่เง่านั่นมาเมินข้า เหลียงหูเซียว ข้าไม่ได้แตะต้องพวกเจ้าเพราะพวกเจ้าแก่แล้ว! อย่าเนรคุณเลย!”
หานหลัวพ่นลมเย็นออกมา “ฟังนะ ข้าให้โอกาสเจ้า ตระกูลเหลียง สักวันหนึ่ง ภายในวันนั้น สมาชิกตระกูลเหลียงทุกคนที่ลงมือในงานเลี้ยงขอโทษต้องคุกเข่าลงหน้าประตูบ้านตระกูลเหลียงของข้าและขอโทษ! ถ้าเจ้าทำไม่ได้ก็อย่ามาโทษข้าที่โหดเหี้ยม!”
“เจ้า…”
“และไอ้หมอนั่นที่ชื่อหลินหยาง! มาด้วย! ให้เขานำทาง!”
“ออกไป!”
หานหลัวคำราม เสียงของเขาดังกึกก้องราวกับฟ้าร้อง เหลียงหูเซียวตัวสั่นด้วยความโกรธ ใบหน้าแดงก่ำ
“ฟู่!”
เขากระอักเลือดออกมาอีกคำ เกือบล้มลงกับพื้น เขาเซอยู่นาน ก่อนจะหาไม้ค้ำยันพยุงตัวเองไว้ได้ในที่สุด
“อาหยู ไปกันเถอะ!”
เหลียงหูเซียวกัดฟันดึงเหลียงหยู
แต่เหลียงหยูแทบจะหมดสติ ขยับตัวไม่ได้เลย เหลียงหูเซียวผู้เฒ่าก็ยกเขาขึ้นไม่ไหว
“ช่วยพวกเขาด้วย!”
หานหลัวพูดอย่างใจเย็น
“ได้”
สมาชิกหลายคนของตระกูลหานก้าวออกมาทันที อุ้มเหลียงหยูและเหลียงหูเซียวออกมา แล้วพาพวกเขาออกไป ในที่สุดทั้งสองก็ถูกขับออกจากตระกูลหาน
เมื่อเห็นเช่นนี้ สมาชิกหลายคนของตระกูลหาน
ต่างปรบมือให้ มีเพียงหัวหน้าตระกูลหานเท่านั้นที่ลังเล
“อาหลัว เจ้าคิดไปไกลเกินไปแล้วหรือ? หลิน หมอศักดิ์สิทธิ์แห่งเจียงเฉิง…”
“ท่านพ่อ ข้าบอกท่านแล้ว จะกลัวหมอเถื่อนไปทำไม? ข้าเคยได้ยินเรื่องหลิน หมอศักดิ์สิทธิ์มาบ้าง ถึงจะมีฝีมือบ้าง แต่ต่อหน้าข้า เขากลับไม่มีอะไรเลย!”
“แต่ท่านถูกพักงาน…”
“ท่านกลัวอะไร? ข้าแค่พลาดโอกาส! คราวนี้ข้าจะไม่กลับบ้านจริงๆ ข้าจะไปหาใครสักคน ถ้าข้าทำให้คนๆ นั้นพูดได้ ข้าก็จะได้กลับไปสู้รบกับศัตรูอีกครั้ง และประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่!”
หานหลัวกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“จริงเหรอ? ท่านจะไปตามหาใคร?”
“ข้าได้ยินมาว่าตอนนี้มีจอมทัพมังกรอยู่สามคนในแดนมังกร! คนที่ข้ากำลังตามหาอยู่ก็คือจอมทัพมังกรคนที่สาม!”
ดวงตาของหานหลัวลุกเป็นไฟ “มีเพียงเขาเท่านั้นที่ช่วยข้าได้!”