by 
“เร็วเข้า! ไปแจ้งปู่ทวดของเจ้าและอธิบายสถานการณ์ให้ท่านฟังสิ มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในครอบครัวของเรา!”
เหลียงหยูตะโกนเรียกเหลียงเสวียนเหม่ยอย่างรีบร้อน เหมือนมดบนกระทะร้อนที่วิ่งวนไปวนมา เหลียงเสวียนเหม่ยรีบวิ่งออกไปทันที
“เสียเวลาเปล่า!”
หลินหยางส่ายหัว
ติง!
ทันใดนั้น ไฟในห้องฉุกเฉินก็หรี่ลง ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่พยาบาลหลายคนก็ออกมา
“คุณหมอครับ พี่สะใภ้ผมเป็นยังไงบ้างครับ”
เหลียงหยูรีบถาม
“อาการของคนไข้ยังไม่คงที่และยังไม่พ้นขีดอันตราย เราต้องเตรียมตัวผ่าตัดครั้งต่อไปทันที!”
คุณหมอพูดอย่างจริงจัง
“นี่…”
เหลียงหยูพูดไม่ออก
“ให้ผมทำเถอะครับ”
หลินหยางเดินเข้ามาหา
“คุณเป็นใครครับ”
คุณหมอเหลือบมองหลินหยางและรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดี ทว่าพยาบาลที่นั่งข้างๆ เขากลับรู้สึกประหลาดใจและตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “คุณคือหมอหลินแห่งเจียงเฉิง!”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ร่วงลงพื้น ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
“จำได้แล้ว ดูเหมือนจะเป็นหมอหลิน!”
หมอตบหัวตัวเองด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน ก่อนจะรีบจับมือหลินหยาง “คุณหลิน ยินดีที่ได้พบคุณ! ผมได้ยินชื่ออันยอดเยี่ยมของคุณมานานแล้ว และวันนี้ผมได้รับเกียรติให้ได้พบคุณเสียที!”
“คุณสุภาพมาก และคุณทำงานหนักมาก คนข้างในเป็นแม่ทูนหัวของผม ให้ผมเข้าไปรักษาแม่ของผมเถอะ!”
“งั้นคนไข้ข้างในก็เป็นแม่ทูนหัวของหมอหลินงั้นเหรอ? ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นจะกังวลอะไรล่ะ คุณหลิน ตามผมมาเถอะ ผมจะช่วยเอง”
“ขอบคุณครับ!”
“หมอหลินสุภาพมาก!”
ทั้งสองเดินกลับไปที่ห้องฉุกเฉิน
พยาบาลหลายคนกระซิบกันด้วยสีหน้าหลงใหล
“โอ้โห หมอหลินหล่อจัง!”
“ถ้าเทียบกับวิดีโอและรูปถ่ายในอินเทอร์เน็ต ตัวจริงหล่อกว่าเยอะ!”
“โอ้โห! รู้สึกเหมือนโดนพิชิต!”
“ทีหลังต้องขอลายเซ็นเขาซะแล้ว!”
“แกมันไร้ประโยชน์! แค่ขอลายเซ็นมันไม่พอหรอก ฉันต้องถ่ายรูปกับแกแล้วดูว่าจะขอเบอร์ติดต่อเขาได้ไหม! ฉันเป็นรองประธานชมรมแฟนคลับหมอหลินหยานตู! แค่ขอเบอร์โทรศัพท์เขาคงไม่มากเกินไปใช่มั้ย?”
“ว้าว! ถ้าแกขอเบอร์โทรศัพท์เขาได้ เราจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันตลอดไป!”
“เสียเวลาอะไรนักหนา? เข้ามาสิ!”
หมอที่อยู่ข้างในเห็นพยาบาลสองคนกระซิบกัน ขมวดคิ้วและดุ
ทั้งสองรีบเข้าไปข้างใน
ด้วยความพยายามของหลินหยางและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ อาการของเหลียงชิวเหยียนจึงค่อยๆ ดีขึ้นในที่สุด
“พี่ชาย แม่เป็นยังไงบ้าง?”
เหลียงเสี่ยวเตี๋ยถามพลางกอดหลินหยางอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นเขาออกมา
หลินหยางยิ้มจางๆ แล้วลูบหัวเหลียงเสี่ยวเตี๋ย “มีฉันอยู่ตรงนี้ เธอจะกังวลอะไรล่ะ? ต่อให้แม่จะถูกปีศาจจับตัวไปจริงๆ ฉันก็จะเอาเธอกลับมา!”
เหลียงเสี่ยวเตี๋ยหัวเราะออกมากับคำพูดของเขา ก่อนจะกลอกตาใส่เขา “เธอจะไปเปรียบเทียบกับเธอได้ยังไง?”
“ก็ได้ ไม่ต้องห่วง เธอก็มีรอยถลอกเหมือนกัน ไปเอาแอลกอฮอล์มาฆ่าเชื้อซะ ฉันจะไปตรวจกวนเจ๋อกับผิงเฉา”
หลินหยางยิ้มและหันหน้าไปทางห้องผู้ป่วย
แต่ก่อนที่เขาจะก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เห็นเหลียงหูเซียวเดินกะเผลกเข้ามาหาพร้อมกับไม้เท้า
เขาดูแย่ลงกว่าเดิมมาก ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายผอมแห้ง เขาอยู่ในช่วงบั้นปลายชีวิต และวันเวลาของเขากำลังจะหมดลง เห
ลียงเสวียนเหม่ยพยุงเขาไว้ขณะที่เขาเดินเข้าไปหา
“คุณปู่!”
เหลียงเสี่ยวตี้รีบก้มศีรษะลงและตะโกน
“หลินหยาง! ” เหลียงหูเซียวตะโกน เสียงของเขาบ่งบอกถึงอายุของเขา
“คุณปู่เหลียง!”
หลินหยางพยักหน้า
เหลียงหูเซียวเดินเข้ามาหาหลินหยางอย่างช้าๆ มองเขาด้วยดวงตาที่ขุ่นมัว ก่อนจะโค้งคำนับเล็กน้อย “ขอบคุณที่ยืนหยัดเพื่อตระกูลเหลียง ตระกูลเหลียงทำให้ท่านผิดหวัง!”
“คุณปู่เหลียง ท่านกำลังพูดเรื่องอื่นอยู่หรือ? อย่าพูดถึงเรื่องในอดีตเลย!”
หลินหยางส่ายหัว
“ตระกูลเหลียงของเราเคยทำผิดมามากมายในอดีต แต่เจ้ากลับให้อภัยและตอบแทนข้าด้วยความเมตตา มิตรภาพนี้ข้าจะจดจำไปตลอดชีวิต แต่บัดนี้ เพื่อตระกูลเหลียง เจ้ากลับทำให้แม่ทัพสวรรค์ขุ่นเคืองจนตาย! เจ้าจะอยู่ที่นี่ในหยานตูต่อไปไม่ได้อีกแล้ว…”
“หลินหยาง ข้าได้จัดเครื่องบินพิเศษให้เจ้าไปรับเจ้ากลับเจียงเฉิงแล้ว เจ้าน่าจะป้องกันตัวเองในเจียงเฉิงได้”
“หลินหยาง เจ้า…รีบกลับไปเถอะ ไม่งั้นจะสายเกินไป…”
เหลียงหูเซียวพูดเสียงแหบพร่า