by 
“แม่ทัพระดับสวรรค์? น่าประทับใจไหม?”
หลินหยางถามอย่างไม่ใส่ใจ เหลียงหยูแทบอ้าปากค้างเมื่อได้ยิน
“หลินหยาง เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่ทัพระดับสวรรค์หมายถึงอะไร? เขาบัญชาการกองทัพนับพัน! ในอาณาจักรมังกรทั้งหมด นอกจากแม่ทัพมังกรแล้ว มีเพียงแม่ทัพระดับสวรรค์เท่านั้นที่สามารถยืนหยัดได้! เจ้าไม่คิดว่านั่นจะน่าประทับใจหรือ?” “
จริงเหรอ? ฟังดูโอเค”
หลินหยางพยักหน้า เหลียงหยูแทบเป็นลม
พระพุทธเจ้าระดับนี้ในปากของหลินหยางนั้นก็พอใช้ได้…
“หลินหยาง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เจ้าคือผู้บังคับบัญชาของหยางฮวาและหมอเทพหลินที่เคารพ ข้าก็รู้ถึงคุณูปการของเจ้าที่มีต่อหลงกั๋วตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ข้าต้องบอกเจ้าว่าสิ่งที่เจ้าทำในเจียงเฉิงและที่อื่นๆ ในหลงกั๋วนั้นหาที่เปรียบมิได้และสูงส่งยิ่งนัก แต่ในหยานตู สิ่งที่เจ้าทำนั้นไม่มีนัยสำคัญใดๆ”
“หยานตู้เป็นเมืองหลวงของหลงกั๋ว ที่นี่มียักษ์ผู้ทรงอำนาจมากมายนับไม่ถ้วน น้ำลึกมาก หากเจ้าก้าวพลาด เจ้าจะต้องพินาศ!”
เหลียงหยูกล่าวอย่างเอาจริงเอาจัง เกรงว่าหลินหยางจะทำอะไรกับหานปูเว่ยหากเขาไม่พอใจ
ท้ายที่สุด เหลียงหยูก็เห็นด้านที่ดุร้ายของหลินหยาง หากเขาโกรธจริงๆ เขาจะทำทุกวิถีทาง
“พี่ อย่าหุนหันพลันแล่น!”
เหลียงเสวียนเหม่ยก็รีบเร่งชักชวนอย่างกังวล
หลินหยางมองหานปูเว่ยที่ขดตัวอยู่อย่างเฉยเมย พูดอย่างใจเย็นว่า “เอาเลย ข้าจะสะสางเรื่องกับเจ้า ตระกูลหาน ที่ทำร้ายแม่ทูนหัวของข้าทีหลัง!”
“ข้าจะฆ่าเจ้า!”
หานปูเว่ยโกรธจัดขึ้นมาทันที เหวี่ยงแขนใส่หลินหยาง
แรงศอกที่พุ่งเข้าใส่ราวกับความโกรธ
นั้น ราวกับรถถังถูกบดขยี้ คนธรรมดาๆ คงตายไปแล้ว!
แต่หานปูเว่ยกลับไม่ใส่ใจ!
เขาไม่เคยต้องสูญเสียอะไรร้ายแรงขนาดนี้
มาก่อนในชีวิต! นิ้วหักไปสิบนิ้ว!
ช่างน่าอับอายเสียจริง!
เขากลืนไม่ลง!
ต่อให้หักไปทั้งสิบนิ้ว เขาก็จะไม่ยอมแพ้!
“พี่ ระวัง!”
เหลียงเสวียนเหม่ยตะโกนด้วยความตกใจ รีบวิ่งเข้าไปหยุดหานปูเว่ย
แต่หานปูเว่ยเร็วเกินไป
“เจ้าไม่ต้องห่วง!”
หลินหยางพูดอย่างไร้อารมณ์ สายฟ้าฟาดเข้าที่คอของหานปูเว่ย แล้วใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นกลางอากาศ
ทันใดนั้น การโจมตีทั้งหมดของหานปูเว่ยก็หายไป
เขาถูกหลินหยางจับไว้แน่นราวกับไก่ สู้กลับไม่ได้! หานปูเว่ยรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ หัวใจของเขายิ่งตกตะลึงขึ้นไปอีก
เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าชายผู้นี้จะน่าเกรงขามและปราบเขาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้!
อมตะผู้นี้เป็นใครกัน?
ตระกูลเหลียงมีปรมาจารย์เช่นนี้หรือ?
ทำไมเขาไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน?
ไม่ ข้าจะหุนหันพลันแล่นไม่ได้!
หานปู้เว่ยจ้องมองดวงตาเย็นชาของหลินหยาง ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกราวกับกำลังจะฆ่าเขา เขาตะโกนว่า “เจ้า…ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องข้า! พี่ชายคนโตของข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป!”
เหลียงหยู เหลียงเสวียนเหม่ย และคนอื่นๆ ต่างตกใจกลัวและวิ่งเข้าใส่
“พี่ชาย ใจเย็นๆ! อย่าหุนหันพลันแล่น!”
“หลินหยาง! เจ้าทำร้ายตระกูลเหลียงไม่ได้! เจ้าทำร้ายใครก็ได้ แต่ถ้าเจ้าทำร้ายคนนี้ แล้วคนนั้นโกรธ ข้าเกรงว่าตระกูลเหลียงจะเป็นสายเลือด!”
เหลียงหยูอ่อนล้าจนเกือบจะคุกเข่าลงต่อหน้าหลินหยาง
“พี่…”
เหลียงเสี่ยวเตี๋ย ตระหนักถึงสถานการณ์อันเลวร้าย จึงเช็ดน้ำตาแล้วเดินเข้าไปหา ดึงชายเสื้อของหลินหยาง
หลินหยางขมวดคิ้ว ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยมือ
“ไปให้พ้น!”
“รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปหา!”
หานปูเว่ยกัดฟัน
“สงครามทางเหนือกำลังเข้มข้น ขุนพลระดับเทพจะละทิ้งตำแหน่งได้ยังไง”
หลินหยางส่ายหน้า หานปูเว่ยหายใจหอบ “รู้สถานการณ์ทางเหนือได้ยังไง”
“ไม่ต้องถามหรอก ข้าแนะนำว่าอย่าโทรหาพี่!”
“ทำไม? กลัวเหรอ?”
“ไม่ใช่ว่าข้ากลัวนะ แต่ข้าไม่อยากให้เรื่องนี้กระทบสงครามทางเหนือ ในฐานะทหาร เขาควรรับหน้าที่ปกป้องประเทศชาติ! เมื่อพิจารณาถึงการรับใช้ชาติ ข้าจะไม่กดดันตระกูลฮั่นของเจ้ามากเกินไป ขอแค่เจ้าอธิบายข้าอย่างมีเหตุผล เรื่องนี้ก็จบ”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
“โอ้ ฉันเห็นแล้วว่าเธอกลัว! ไม่ต้องแสร้งทำเป็นว่าเป็นคนดีขนาดนั้นก็ได้! พี่ชายฉันอยู่ที่หยานตู รอก่อนเถอะ พอพี่ชายฉันมาถึง เธอต้องเดือดร้อนแน่!”
หานปูเว่ยพูดเสียงห้วนๆ แล้วหันหลังเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อน!”
หลินหยางตะโกนขึ้นมาทันที
“สายเกินไปแล้วที่จะเสียใจ”
หานปูเว่ยพ่นลมออกมา
“ฉันไม่ได้เสียใจ ฉันแค่อยากเตือนเธอว่าพี่ชายเธอยังไม่พร้อมจะพบฉัน ถ้าพี่ชายเธออยากไป บอกเขาให้พาจอมทัพสวรรค์มาด้วย!”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น หานปูเว่ยตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาสองคำ
“ไอ้โง่!”
แล้วหันหลังเดินจากไป