by ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของอู๋เสวี่ยอิง ว่านหลินและลูกน้องรีบรุดเข้าไป พวกเขารีบวิ่งไปหาเสือดาวและอู๋เสวี่ยอิง จ้องมองเสือดาวเปื้อนเลือดและอู๋เสวี่ยอิงที่กำลังร้องไห้อยู่ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ดวงตาแดงก่ำ เซียวหยาถือกล่องปฐมพยาบาลไว้ในมือ รีบย่อตัวลงตรงหน้าเสือดาวและรีบเปิดฝากล่อง
ออก ทุกคนเห็นร่างของเสือดาวเต็มไปด้วยรอยกระสุน เลือดเปื้อนขนสีดำและสีขาวอันสวยงามของมันจนเป็นสีแดง กระสุนหลายนัดยังคงฝังแน่นอยู่ในขนอันแข็งแกร่งของมัน ปากที่อ้าครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยเลือด และเสียงหายใจหอบดังออกมาจากปากของมัน ยู
จิงและคนอื่นๆ ที่วิ่งเข้ามารีบหยิบช็อกโกแลตแท่งออกมาสองสามแท่ง แกะห่อหุ้มออกอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นมือไปหาอู๋เสวี่ยอิง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่เธอคว้าช็อกโกแลตหนึ่งกำมือและยัดเข้าไปในปากเสือดาว ว่านหลินรีบหยิบน้ำเต้าเล็กออกมา เทยาเม็ดวิเศษกลิ่นหอมออกมา แล้วยื่นให้เขา อู๋เสวี่ยอิงรับยาเม็ดนั้นมาและยัดเข้าไปใน
ปากเสือดาว ขณะเดียวกัน เสี่ยวหัวและเสี่ยวไป๋ก็ปีนขึ้นไปบนก้อนหินเบื้องหน้าเสือดาวแล้ว พวกเขายืนอยู่ริมผา จ้องมองเสือดาวเบื้องล่าง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ ริมฝีปากปิดสนิท
กลิ่นหอมของช็อกโกแลตและยาเม็ดวิเศษหอมกรุ่นอบอวลไปทั่วภูเขา กลืนกลิ่นเลือดที่ฉุนเฉียว ทุกคนมารวมตัวกันรอบเสือดาวตัวใหญ่ จ้องมองเสือดาวตัวใหญ่ที่หลับตาลงอย่างกระวนกระวาย ทันใด
นั้น ปากที่อ้าครึ่งหนึ่งของเสือดาวตัวใหญ่ก็ขยับไปมาสองสามครั้ง ดวงตากลมโตที่ปิดสนิทก็เบิกกว้างขึ้นอย่างอ่อนแรง ปากของมันขยับช้าๆ ราวกับกำลังลิ้มรสอาหารอร่อยในปากอย่างตะกละตะกลาม จากนั้นมันจึงพยายามเงยหน้าขึ้นมองอู๋เสวี่ยอิงที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างๆ อย่างอ่อนโยน
หัวขึ้น อู๋เสวี่ยอิงและคนอื่นๆ รอบๆ มองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าหน้าอกของมันเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากบาดแผล ขณะที่ปากของมันขยับ เลือดก็ไหลรินออกมาจากมุมปาก น้ำตา
เอ่อคลอในดวงตาของอู๋เสวี่ยอิง มือซ้ายของเธอประคองหัวเสือดาวที่หนักอึ้งไว้ ส่วนมือขวากดลงบนแผลที่หน้าอกของมัน เธอเงยหน้าขึ้นและร้องตะโกนว่า “เร็วเข้า…เร็วเข้า เอายาห้ามเลือดมาให้ข้า! พี่เซียวหยา ช่วยดูให้หน่อย!” เธอกดศีรษะแนบแก้มเสือดาวแล้วร้องว่า “เสือดาว เจ้าไม่กลัวกระสุนรึไง”
เซียวหยาย่อตัวลงตรงหน้าหัวเสือดาว มือวางอยู่บนคอของมัน เธอรีบเหลือบมองแผลที่หน้าอกและปากของมันอย่างรวดเร็ว เธอหันไปมองหลิงหลิงที่กำลังแกะผ้าก๊อซออกจากกล่องปฐมพยาบาลข้างๆ เธอส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนเงียบๆ มองเสือดาวตัวนั้น น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาทันที
ว่านหลินและคนอื่นๆ ได้ยินเสียงร้องของอู๋เสวี่ยอิง จึงมองเซียวหยาด้วยดวงตาแดงก่ำ เซียวหยาเงยหน้ามองคนอื่นๆ แล้วส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็เอามือปิดตาแล้วเดินไปด้านข้าง หมอบลงใต้ก้อนหินใกล้ๆ พลางส่งเสียงสะอื้นเบาๆ
คนอื่นๆ รอบๆ ต่างเข้าใจจากสีหน้าของเซียวหยาว่าเสือดาวตัวใหญ่ถูกมือปืนยิงเข้าปากขณะที่มันพุ่งออกมาจากหุบเขา บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว
บัดนี้ ในความพยายามปกป้องอู๋เสวี่ยอิง มันกลับถูกกระสุนถล่มเข้าที่หน้าอกในระยะใกล้ แม้แต่ขนและกล้ามเนื้อที่แข็งแรงที่สุดก็ไม่สามารถต้านทานการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ในระยะไกลได้ กระสุนที่ศัตรูยิงออกไปก่อนที่มันจะตายได้ทำลายอวัยวะภายในของสัตว์ร้ายไปแล้ว แม้แต่ยารักษาที่ดีที่สุดก็ไม่สามารถช่วยชีวิตสัตว์ร้ายที่ดุร้ายและเที่ยงธรรมตัวนี้ได้!
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปอย่างเงียบเชียบหลังยอดเขาทางทิศตะวันตก แสงเรืองรองพร่างพราวราวกับลูกไฟสีแดงเพลิงขนาดมหึมา ทันใดนั้น เรือกลไฟก็จมลงหลังภูเขาไปครึ่งหนึ่ง เมฆขาวพลิ้วไหวไปตามลมเหนือยอดเขา ส่องสว่างด้วยแสง
ตะวันอัสดงสีแดงเพลิง ความเงียบปกคลุมภูเขา กลิ่นหอมจางๆ และกลิ่นเลือดฉุนค้างอยู่ในอากาศ อู๋เสว่อิงกำหัวเสือดาวไว้แน่น น้ำตาไหลอาบใบหน้า ทันใดนั้น เฉิงหรูและลูกน้องจากเชิงเขาข้างหน้า วิ่งตรงมาหาว่านหลินและลูกน้องที่ชักปืนออกมา พวกเขาหยุดอยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร หันหลังกลับ ยกอาวุธขึ้น หันหน้าไปทางภูเขาโดยรอบ เป็นแนวป้องกันที่ชัดเจนสำหรับว่านหลินและลูกน้องที่ถูกล้อมรอบด้วยก้อนหิน
ฤทธิ์ของโอสถปีศาจกลิ่นหอมดูเหมือนจะออกฤทธิ์ เสือดาวลืมตาขึ้นทันที มันขยับปากอย่างช้าๆ ลิ้มรสกลิ่นหอมของช็อกโกแลตและโอสถปีศาจกลิ่นหอมอย่างตะกละตะกลาม มันพยายามดิ้นรน ค่อยๆ ดันร่างของอู๋เสวี่ยอิงด้วยหัว จ้องมองอู๋เสวี่ยอิงที่กำลังสะอื้นไห้อย่างรักใคร่ ดวงตาเต็มไปด้วยความปรารถนา มันจ้องมองเธอเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเสือดาวสองตัวที่เกาะอยู่บนโขดหิน
ทันใดนั้น แสงสว่างก็ส่องประกายในดวงตาที่มืดสลัวของมัน มันอ้าปากคำรามคำรามลึก ราวกับตะโกนสุดเสียงไปยังราชาแห่งขุนเขาทั้งสอง “ราชาแห่งขุนเขา ข้าไม่ได้ทำให้เสือดาวของพวกเราต้องอับอาย ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว! แต่น่าเสียดาย ข้าตามเจ้าไปไม่ได้อีกแล้ว!”
เสียงคำรามของเสือดาวตัวใหญ่ดังก้องไปทั่วขุนเขาที่เงียบสงัด เสี่ยวหัวและเสี่ยวไป๋ได้ยินเสียงคำรามของเสือดาว ทันใดนั้นแสงสีแดงน้ำเงินก็วาบขึ้นในดวงตาของทั้งคู่ เสี่ยวหัวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม อ้าปากคำรามคำรามอย่างดังสนั่น!
เสียงคำรามนั้นทุ้มลึก หนักแน่น และยาวไกล สะท้อนก้องไปทั่วหน้าผาโดยรอบ เสือดาวจ้องมองลำแสงสองลำที่พร่างพราวอยู่เบื้องหน้า พลางฟังเสียงคำรามอันลึกล้ำและยาวนาน ราวกับถูกเรียกจากสวรรค์ มันผุดขึ้นมาจากโขดหินอย่างกะทันหัน ดวงตาเปล่งประกายแสงสีแดงระยิบระยับ มันใช้อุ้งเท้าหน้าถูกับโขดหินเบื้องล่าง ยืดตัวขึ้นเตรียมกระโดดสู่ยอดเขา
แต่ทันใดนั้น แสงสว่างในดวงตาของมันก็หรี่ลงอย่างกะทันหัน ร่างใหญ่ที่เพิ่งกระโดดก็ร่วงลงสู่โขดหินอย่างแรง เลือดสีแดงพุ่งพล่านออกมาจากปากที่อ้ากว้างของมัน จากท่าหมอบลง มันหันศีรษะไปมองอู๋เสว่อิงที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ ดวงตาสีแดงของมันพร่ามัวลงอย่างกะทันหัน แต่ยังคงความผูกพันลึกซึ้งอยู่ภายใน ศีรษะของมันโน้มตัวลงสู่อ้อมกอดของอู๋เสว่อิงอย่างแผ่วเบา
“ว้าว…” อู๋เสว่อิงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เธอกอดหัวเสือดาวตัวใหญ่ไว้แน่น ก่อนจะทรุดตัวลงบนร่างที่นิ่งเฉยของเสือดาวตัวใหญ่ เสียงร้อง “วู้” ของเธอ ประกอบกับเสียงคำรามต่ำๆ ของเสี่ยวฮัว ดังก้องไปทั่วขุนเขาที่ลาดเอียง