by ชายหนุ่มพุ่งเข้าหาว่านหลินและเหวินเมิ่งจากโขดหินด้านข้างและด้านหลัง ทันใดนั้นก็เห็นปลายแส้เรียวยาวส่งเสียงหวีดหวิวมาทางเขา เขาตกใจจนหยุดชะงักและรีบหลบเงาแส้ แววตาอันน่าสะพรึงกลัวฉายวาบขึ้นในดวงตา เขาเหวี่ยงมีดสั้นในมือขวาอย่างแรง ไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง แสงเย็นวาบวาบเข้าที่ใบหน้าของว่านหลินในทันที
นัยน์ตาของว่านหลินหดเล็กลงเหลือขนาดเท่าเข็ม เขารีบก้าวเท้าซ้ายไปด้านข้างครึ่งก้าว “ฟู่ว!” มีดสั้นพุ่งผ่านหน้าไปพร้อมกับลมกระโชกแรง ทันทีที่มีดสั้นพุ่งผ่านหน้าไป เขาก็ยกมือซ้ายขึ้นคว้าด้ามมีดไว้ เขามองไปที่อีกฝ่ายแล้วตะโกนเสียงดัง พลังที่แท้จริงอันทรงพลังบังคับให้แส้อ่อนๆ พุ่งออกมาทันที แส้ยาวในมือขวาของเขากลับเหยียดตรงขึ้นทันที ราวกับแท่งเหล็กที่ฟาดลงบนหัวของเงาดำที่กำลังนั่งยองๆ!
ได้ยินเสียง “ปัง” ดังมาจากหมวกของคู่ต่อสู้ คู่ต่อสู้รู้สึกถึงแรงมหาศาลที่พุ่งมาจากหัว ศีรษะพุ่งตรงเข้าไปในช่องคอ กระดูกสันหลังส่วนคอส่งเสียง “แตก” เขาร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวดและนั่งลงบนหิน ทันใดนั้น เงาดำก็เคลื่อนผ่านหลังว่านหลินไปอย่างกะทันหัน เสียงเย็นชาของจางหวาดังขึ้น “หัวเสือดาว ปล่อยให้ข้าจัดการ!”
ขณะที่เขาพูด มือซ้ายของจางหวาก็ส่องประกายเย็นเฉียบผ่านคอของเงาดำที่กำลังนั่งอยู่ เลือดพุ่งเป็นลำพุ่งออกมาจากข้างคอของคู่ต่อสู้ จางหวาเดินผ่านคู่ต่อสู้ไปโดยไม่หยุด เขาพุ่งตรงไปข้างหน้าและพุ่งเข้าใส่อู๋เสวี่ยอิงที่ปรากฏตัวขึ้นในทันที
ทันใดนั้น มือซ้ายของว่านหลินก็ยกขึ้นอย่างกะทันหัน มีดสั้นที่เขาเพิ่งคว้าไว้ในมือซ้ายก็หวีดหวิวออกมาด้วยลมกระโชกแรง พร้อมกับเสียง “อู๋” มันพุ่งไปด้านข้างของเด็กอีกคนที่กำลังวิ่งเข้าหาอู๋เสวี่ยอิงพร้อมปืนอยู่ข้างหลังเขา คมมีดคมกริบนั้นหายไปในรักแร้ของคู่ต่อสู้! คู่ต่อสู้กรีดร้อง และมีร่องรอยของเลือดไหลออกมาจากช่องว่างของเสื้อเกราะกันกระสุนใต้รักแร้ ปืนไรเฟิลจู่โจมที่เขาเพิ่งยกขึ้นในมือขวาตกลงพื้น และร่างของเขาล้มลงด้านข้าง
ทันใด นั้น อู๋เสวี่ยอิงก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง เธอสะบัดแส้ยาวในมือขวาอย่างกะทันหัน ปลายแส้ทอดเงาลงเบื้องหน้า ฉวยโอกาสจากจังหวะที่คู่ต่อสู้ทั้งสองหลบ เธอก้าวถอยหลังอย่างกะทันหัน เหวี่ยงไปด้านข้าง พร้อมกับเสียงหวีดหวิว ยกขาขวาขึ้น เตะเข้าที่ใบหน้าของชายที่กำลังจะล้มลงด้านข้างอย่างแรง เสียงกรีดร้องของชายคนนั้นหยุดลงทันที และเขาก็ล้มหงายหลังลง!
ขณะที่อู๋เสวี่ยอิงหันตัว จางหวาก็พุ่งจากเนินเขาไปทางขวา มือขวาจับด้ามแส้แน่น เหวี่ยงไปในแนวนอน แส้ยาวส่งเสียงหวีดหวิว ฟาดเข้าที่เอวของชายคนนั้น แส้เรียวยาวฟาดลงมาทันที ปลายแส้อ่อนช้อยพันรอบเอวของชายคนนั้น
ทันใดนั้น ชายหนุ่มอีกคนถือมีดสั้นพุ่งเข้ามาหาอู๋เสวี่ยอิง ชักมีดสั้นขวาขึ้นจากด้านล่าง เล็งไปที่ท้องน้อยของนาง ชายหนุ่มผู้นี้ซึ่งเป็นนักสู้มากประสบการณ์ หลบแสงสะบัดของแส้ได้ ก่อนจะก้าวมายืนข้างๆ นาง เขาสังเกตเห็นทหารหญิงที่อยู่ข้างหน้าสวมเสื้อเกราะ จึงรีบชักมีดสั้นหลบขอบเสื้อเกราะด้านล่างและพุ่งขึ้น
อู๋เสวี่ยอิงเตะศัตรูจากด้านหลัง เธอมองเห็นเงาที่พุ่งเข้ามาจากหางตา ใบหน้ากลมของเธอตึงเครียด ดวงตากลมโตเป็นประกายปิดลงอย่างกะทันหัน ขณะที่มีดสั้นพุ่งเข้ามา เธอสะบัดตัวส่วนบนไปด้านหลังราวกับต้นหลิว หลบการแทงด้วยน้ำแข็งได้อย่างหวุดหวิด จากนั้นเธอก็ดึงมือขวาออก จับด้ามแส้ไว้ที่หน้าอก แล้วดึงข้อมือลงทันที! “ปัง!” แสงเย็นวาบวาบออกมาจากข้อมือที่ลดต่ำลง พุ่งผ่านใบหน้าของคู่ต่อสู้
คู่ต่อสู้กรีดร้อง ปล่อยกริชและปืนไรเฟิลจู่โจมลง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้า ทันใดนั้น ร่างกายส่วนบนของอู๋เสวี่ยอิงก็แข็งทื่อราวกับสปริง มือซ้ายพุ่งไปข้างหน้า ทิ่มแทงหน้าอกของคู่ต่อสู้ดัง “พ่น”
ขณะเดียวกันแส้ยาวของจางหวาได้พันรอบคู่ต่อสู้อีกคนไว้เบื้องหน้าอู๋เสวี่ยอิงแล้ว เขาคว้าด้ามแส้ด้วยมือขวาและกระชากกลับอย่างสุดแรง ขณะที่คู่ต่อสู้ลอยขึ้นจากพื้น เขาก้าวไปอยู่เบื้องหน้าอู๋เสวี่ยอิง
สายตาของจางหวาจับจ้องไปที่ร่างสีดำที่ลอยอยู่ ก่อนจะตะโกนว่า “หยิงหยิง ถอยไป!” เขาหลบร่างที่ถูกแส้ฟาด มือซ้ายพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับเสียงหวีดหวิว และพุ่งทะลุต้นขาของคู่ต่อสู้ดัง “พ่น” เขาบิดมือซ้าย มีดสั้นถูกดึงออกมาพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูด เขาสังเกตเห็นชายคนนั้นสวมเสื้อเกราะกันกระสุน จึงแทงดาบตรงเข้าที่ต้นขาของคู่ต่อสู้!
จางหวาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หลบเลือดที่ไหลทะลักของชายคนนั้นและเตะเข้าที่ซี่โครงอย่างรุนแรง ร่างที่เลือดไหลทะลักของชายคนนั้นพุ่งตรงไปยังหน้าผาด้านหลังทันที เสียงกรีดร้องแหลมดังก้องไปทั่วภูเขา เลือดที่พุ่งออกมาจากเส้นเลือดแดงที่ต้นขาของเด็กชายทำให้หน้าผามืดด้านหลังกลายเป็นสีแดงเข้มทันที
ขณะเดียวกัน แส้ยาวของว่านหลินก็พันรอบเอวของชายคนนั้นแล้ว เขาเหวี่ยงมือขวาอย่างแรงไปที่หน้าผา ชายคนนั้นพุ่งหัวไปข้างหลัง เท้าถอยหลัง พุ่งคำรามไปยังหินแข็ง ศีรษะกระแทกเข้ากับกำแพง เลือดกระเซ็นไปทั่วหน้าผา
“ฆ่า!” อู๋เสว่อิงและเหวินเมิ่ง เมื่อเห็นหัวเสือดาวและจางหวาพุ่งเข้าใส่พวกเขาอย่างกะทันหัน ต่างก็เต็มไปด้วยพลังที่ฟื้นคืน ทั้งคู่ร้องออกมาเสียงดังกึกก้อง มือขวาของอู๋เสวี่ยอิงเหวี่ยงแส้ยาวมาที่เอว เธอปล่อยมือและกระชากปืนไรเฟิลจู่โจมที่สะพายอยู่บนบ่า เธอยกปืนขึ้น ขึ้นลำลูกธนู แล้วยิงใส่ร่างดำมืดที่กำลังวิ่งหนีไปด้านข้างของภูเขา “ต้า ต้า ต้า!” เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด
เหวินเหมิงยกมือขวาที่ถือแส้ขึ้น กดข้อมือลง แสงเย็นวาบวาบจากกำไลที่ข้อมือของเธอ ห่างออกไปสิบกว่าเมตร เด็กชายคนหนึ่งบิดตัวและยกปืนขึ้นกรีดร้องและเซล้มลงกับพื้น เหวินเหมิงพุ่งเข้าใส่ ความเร็วของเธอดุจสายฟ้า และในชั่วพริบตาเธอก็อยู่ข้างหลังเด็กชายอีกคน กระบี่ในมือซ้ายแทงเขาเข้าที่หลัง! ชั่วขณะหนึ่ง
เหวินเหมิงและอู๋เสวี่ยอิงถูกล้อมไว้โดยชายกลุ่มนี้ พวกเขาพยายามหลบอาวุธและมีดสั้นที่ส่งเสียงหวีดหวิว ไม่สามารถโต้กลับได้ ส่งผลให้พ่ายแพ้อย่างยับเยิน บัดนี้กระแสการต่อสู้ได้พลิกผันอย่างกะทันหัน ชายทั้งสองจึงระบายความโกรธออกมาทันที โจมตีอย่างไร้ปรานี!
ในชั่วพริบตา เหล่าอันธพาลที่ล้อมทหารหญิงไว้ก็นอนราบอยู่บนภูเขา เลือดสาดกระจายไปทั่ว เหล่าอันธพาลที่เหลือต่างหันหลังกลับด้วยความตื่นตระหนก รีบวิ่งหนีไปไกล ดึงสายฟ้าปืนไรเฟิลของตนออกขณะวิ่งฝ่าหุบเขา