by หลังจากอี้เฉียนจินและเสิ่นจีเฟยออกจากโรงพยาบาล เสียงฝีเท้าของอี้เฉียนจินก็หยุดชะงักลงทันที “ซ่งหยูพูดจริงหรือว่าเสี่ยวหยวนเป็นคนยุยงให้เขาทำทั้งหมดนี้?”
“ใช่” เสิ่นจีเฟยกล่าว “แต่ตำรวจได้สอบสวนมู่หยวนแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมรับ ขณะเดียวกัน ซ่งหยูก็พูดเพียงด้านเดียว และไม่มีหลักฐานใดพิสูจน์ได้ว่ามู่หยวนเป็นคนยุยงจริงๆ เป็นไปได้ว่าซ่งหยูจงใจลากคนลงน้ำเพื่อกำจัดอาชญากรรม”
“ถ้าเขาต้องการลากคนลงน้ำเพื่อลดความผิดจริง ทำไมเขาถึงลากเสี่ยวหยวน? ซ่งหยูและเสี่ยวหยวนไม่ควรรู้จักกันด้วยซ้ำ และไม่ควรรู้ด้วยซ้ำว่ามีเสี่ยวหยวนอยู่!” อี้เฉียนจินพูดเสียงดังด้วยสีหน้าเจ็บปวด
เมื่อรู้ว่าซ่งหยูเอ่ยถึงมู่หยวนในคำสารภาพ เธอก็รู้สึกเหมือนถูกมีดคมฟาดอย่างแรง เจ็บแปลบไปหมด
เสี่ยวหยวน?! เป็นไปได้ยังไงกัน?
เสี่ยวหยวนจะเกี่ยวข้องกับซ่งหยูได้ยังไง? ต่อให้เสี่ยวหยวนเกลียดชังตระกูลอี้และเธอมากแค่ไหน การแก้แค้นที่เธอจินตนาการไว้ก็ยังไม่รวมถึงการตายของครอบครัว!
พฤติกรรมของซ่งหยูเกือบฆ่าจื่อซิน พี่ชายคนรองของเขา
เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้คือเสี่ยวหยวน!
แต่ถ้าไม่ใช่เสี่ยวหยวน แล้วทำไมซ่งหยูถึงเอ่ยถึงเขาในคำสารภาพล่ะ?
จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความขัดแย้ง เธอถกเถียงอยู่ตลอดเวลา
“ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากให้เป็นมู่หยวน ตำรวจจะสืบหาความจริงให้ได้ ถ้าไม่ใช่มู่หยวน พวกเขาคงไม่ปล่อยให้เขารับข้อกล่าวหาเท็จ และคงไม่ยอมให้ซ่งหยูได้รับโทษเบาลง” เสิ่นจี้เฟยกล่าว
“แล้วถ้าเป็นเซียวหยวนล่ะ?” อี้เฉียนจินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือของเธอที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความเป็นไปได้นี้ที่แวบเข้ามาในหัว ทำให้เธอถึงกับหายใจไม่ออก
“งั้นฉันจะช่วยเธอตามที่เธอต้องการ” เสิ่นจีเฟยกล่าว
ดวงตาของอี้เฉียนจินเบิกกว้างขึ้นทันที “หมายความว่า…หมายความว่ายังไง”
“หมายความว่าถ้าเป็นเขาจริงๆ และถ้าเธอต้องการให้เขาติดคุก เราก็ไม่ต้องทำอะไร แค่รอคำพิพากษาของกฎหมายก็พอ พ่อแม่เธอคงไม่ยอมปล่อยคนที่เกือบพรากชีวิตน้องชายคนที่สองของเธอไปแน่ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นมู่หยวนก็ตาม”
เสิ่นจีเฟยกล่าว เสียงของเขาเงียบลง “ถ้าเธอไม่อยากให้เขาติดคุก ฉันจะหาทางทำให้เขาพ้นผิด”
“เธอ…” อี้เฉียนจินตกตะลึง
เบื้องหลังประโยคง่ายๆ ของเสิ่นจีเฟยที่ว่า “หาทางทำให้เขาพ้นผิด” ฉันเกรงว่าเขาจะใช้วิธีการและเส้นสายมากมาย และอาจถึงขั้นก่ออาชญากรรมเพราะเรื่องนี้!
“เกิดอะไรขึ้น? มองฉันแบบนั้นสิ” เสิ่นจีเฟยลูบใบหน้าของอี้เฉียนจินแล้วพูด
“เธอ…ไม่ต้องทำแบบนี้เพื่อมู่หยวนหรอก” อี้เฉียนจินพึมพำ
“ไม่ใช่เพื่อเขา ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องมาเสียใจกับเรื่องของมู่หยวนในอนาคต” เสิ่นจีเฟยกล่าว “ถ้าเขาก่ออาชญากรรมจริงๆ แล้วเธอรู้สึกผิดและเสียใจที่ไม่ได้ช่วยเขา นั่นคือสิ่งที่ฉันไม่อยากเห็นมากที่สุด”
“แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่อยากให้เธอก่ออาชญากรรมเพื่อเสี่ยวหยวน” อี้เฉียนจินกล่าว “ถ้าเธอปล่อยให้คนบริสุทธิ์ก่ออาชญากรรมเพื่อให้อาชญากรบริสุทธิ์ แล้วจะมีประโยชน์อะไร? สุดท้ายจะมีอาชญากรอีกคนไหม?” “
แต่…”
อี้เฉียนจินขัดจังหวะเสิ่นจีเฟย
“อย่างที่เธอพูด ถ้าเสี่ยวหยวนก่ออาชญากรรมนี้จริงๆ แล้วต้องติดคุก ฉันคงรู้สึกผิดและเสียใจที่ไม่ได้ช่วยเขาตั้งแต่แรก ซึ่งนำไปสู่ผลลัพธ์ในปัจจุบัน แต่… ถ้าเธอทำสิ่งผิดกฎหมายเพื่อปกป้องเขา ฉันจะไม่รู้สึกผิดและต้องทนทุกข์ทรมานใช่ไหม?”