by 
หลังจากออกจากสนามบินหยานตู รถที่หม่าไห่จัดเตรียมไว้ให้ก็จอดรออยู่ที่ประตูสนามบินแล้ว
หลังจากขึ้นรถ พวกเขาก็ขับรถมุ่งหน้าสู่เมือง
“คุณหลิน เราจะไปบ้านเกากันตอนนี้เลยไหม”
หม่าไห่ถาม
“เอาล่ะ ไปที่บ้านเกาก่อน แล้วคุยกับตระกูลเกาก่อน ถ้าพวกเขายินดีจ่ายก็เอาเงินกลับไปเจียงเฉิง ถ้าพวกเขาไม่จ่ายก็อย่าขัดข้อง ไปหาฉันก่อนเถอะ ฉันจะไปบ้านเหลียงเพื่อไปเยี่ยมแม่ทูนหัว!”
หลินหยางพูดเบาๆ
“ตกลงครับ คุณหลิน!”
หม่าไห่พยักหน้า
รถแล่นตรงไปยังประตูบ้านเหลียง
หลินหยางลงจากรถ เหลือบมองประตูที่ดูคุ้นเคย แล้วเดินเข้าไปข้างใน
“คุณชายคนนี้กำลังมองหาใครอยู่ครับ”
ชายชราหน้าตาเหมือนพ่อบ้านถามพร้อมกับรอยยิ้มที่ประตู
“คุณเป็นใครครับ”
หลินหยางถามด้วยความสงสัย
“ผมเป็นพ่อบ้านของตระกูลเหลียงครับ ผมถูกแทนที่ไปเมื่อปีที่แล้ว พ่อบ้านคนก่อนเสียชีวิตไปแล้ว”
ชายชรายิ้ม
“ไม่แปลกใจเลยที่คุณดูแปลกไป”
หลินหยางพยักหน้า “ผมชื่อหลินหยาง และผมเป็นลูกทูนหัวของเหลียงชิวเหยียน ผมมาเยี่ยมเธอครับ”
“อ้อ งั้นคุณก็เป็นลูกทูนหัวของคุณนายชิวเหยียนสินะ ทางนี้ครับ!”
แม่บ้านรีบทักทายเขา พาหลินหยางเข้าไปข้างใน
ทว่าแม่บ้านไม่ได้พาหลินหยางไปที่ลานเล็กๆ ที่เหลียงชิวเหยียนและคนอื่นๆ อาศัยอยู่ เขากลับพาหลินหยางไปที่โถงข้างและชงชา
“แม่ทูนหัวของผมไม่ได้อยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ”
หลินหยางถามพลางขมวดคิ้ว
“อาจารย์หลิน ท่านไม่รู้หรือว่าสมาชิกครอบครัวของเราส่วนใหญ่ไม่อยู่บ้านวันนี้!”
“พวกเขาไปไหนกันเหรอครับ?”
“พวกเราไปดื่มกัน” “ดื่ม
กันไหมครับ?”
“อาจารย์หลิน เรื่องนี้มันยาวมาก เมื่อไม่นานมานี้ คุณเหลียงหนานฟางจากบ้านหลังที่สองเกิดอุบัติเหตุชนเด็กโดยไม่ได้ตั้งใจขณะขับรถ ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง แค่ขาหัก คุณหนานฟางรีบส่งเด็กไปรักษาที่โรงพยาบาลทันที ตอนแรกเรื่องไม่ใหญ่โตอะไร เราน่าจะจ่ายเงินและขอโทษไปบ้าง แต่ครอบครัวของเด็กรู้สึกว่าเหตุการณ์นี้ทำให้พวกเขาเสียหน้า จึงขอให้เราจัดงานเลี้ยงขอโทษ ได้ยินมาว่าภูมิหลังทางครอบครัวของเด็กคนนี้ไม่เรียบง่าย และหัวหน้าครอบครัวก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ จึงจัดโต๊ะเล็กๆ ไว้ที่ศาลาหนานถิง และสมาชิกครอบครัวเหลียงเกือบทั้งหมดก็ไป”
แม่บ้านพูดอย่างใจเย็น ก่อนจะยิ้ม “อาจารย์หลิน ไม่ต้องห่วงนะ คำนวณเวลาแล้ว พวกเขาน่าจะกลับมาเร็วๆ นี้”
“เข้าใจแล้ว”
หลินหยางพยักหน้า แต่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เหลียงหนานฟางทำทุกอย่างที่ควรทำแล้ว แต่อีกฝ่ายยังคงไร้เหตุผล มันมากเกินไปหน่อย
แต่ถ้าเรื่องนี้สามารถยุติได้ในตอนนี้ มันก็คงไม่สำคัญอะไร
แต่ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของแม่บ้านก็ดังขึ้น
เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าออกมารับสาย ครู่หนึ่ง สีหน้าซีดเซียวของเขากลับลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อน
“ท่านจะไปไหน”
หลินหยางถาม
“ขอโทษครับอาจารย์หลิน เกิดอุบัติเหตุ ผมต้องไปโรงพยาบาลทันที”
“ทำไมเหรอครับ”
หลินหยางยืนตัวตรงถามพลางขมวดคิ้ว
“ผมได้ยินมาว่าทั้งสองฝ่ายดื่มหนักเกินไปในงานเลี้ยง และมีคนหนุ่มสาวหลายคนทะเลาะกัน ตอนนี้อาจารย์และคนอื่นๆ ได้รับบาดเจ็บและต้องเข้าโรงพยาบาล!”
แม่บ้านตะโกนและรีบแจ้งให้ครอบครัวรีบไปโรงพยาบาล
สีหน้าของหลินหยางตึงขึ้นเล็กน้อย เขาจึงรีบตามไปทันที
โรงพยาบาลเหยียนเฉิงเฟิร์ส
หลินหยางไม่คุ้นเคยกับเรื่องนี้ เลย
ในตอนนี้ คนไข้ของตระกูลเหลียงเต็มห้องแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น หลายคนที่พันผ้าพันแผลและใบหน้าฟกช้ำยืนอยู่ที่โถงทางเดิน
“แม่ทูนหัวของฉันอยู่ไหน”
หลินหยางมองไปรอบๆ ห้อง ดึงแม่บ้านออกไปข้างๆ แล้วถาม
“ดูเหมือน…ดูเหมือนจะอยู่ในห้องฉุกเฉิน”
แม่บ้านพูดอย่างระมัดระวัง สีหน้าของเขาดูไม่สบายใจ
เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินหยางก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างกะทันหัน