by เฮ่อจื่อซินยังคงนิ่งเงียบต่อไป
หยี่เฉียนจินกล่าวต่อ “พี่สาวจื่อซิน ทำไมคุณไม่ลองอยู่กับพี่ชายคนที่สองของฉันล่ะ ถ้าเธอแยกทางกัน เธอไม่คิดเหรอว่าน่าเสียดาย? มันยากที่จะพบผู้ชายที่เต็มใจช่วยชีวิตเธอด้วยชีวิตของเขาในชีวิตนี้”
“แม้ว่าฉันต้องการ พี่ชายคนที่สองของคุณอาจไม่ต้องการ” เฮ่อจื่อซินกล่าว
“เธอจะรู้ได้ยังไงว่าไม่พยายาม” หยี่เฉียนจินยุยง
ดังนั้น เฮ่อจื่อซินจึงวางแผนที่จะลอง
จริงๆ ไม่ว่าจะอย่างไร… แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการ เขาก็จะใช้ชีวิตต่อไปกับชะตากรรมของการเลิกรา
แต่จะเป็นอย่างไรถ้า… เขายังมีความรู้สึกต่อเธอจริงๆ จะเป็นอย่างไรถ้าเขายินดีที่จะอยู่กับเธออีกครั้ง…
หัวใจของเธอรอคอยสิ่งนี้มาก
เดิมทีเธอคิดว่าตราบใดที่เขาปลอดภัย ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไป
แต่หลังจากพักฟื้นได้ไม่กี่วัน เธอก็รอคอยที่จะอยู่กับเขา
ดังนั้นผู้คนจึงโลภอยู่เสมอและหลังจากได้สิ่งใดแล้วพวกเขาจะต้องการมากขึ้น
ในตอนกลางคืนเหอซิซินพูดกับพยาบาลสองคนที่อยู่กับเขาในวอร์ดตอนกลางคืนว่า “คุณออกไปก่อนได้ไหม ฉันมีคำสองสามคำที่จะพูดกับเฉียนฉีตามลำพัง”
พยาบาลทั้งสองอยู่ในวอร์ดเพื่อดูแลพวกเขา ในขณะนี้ทั้งสองมองหน้ากันราวกับลังเล
เหอซิซินกล่าวว่า “มันแค่ชั่วครู่ คุณสามารถรออยู่นอกวอร์ดได้สักพัก ถ้ามีอะไรเราสามารถตะโกนดัง ๆ ในวอร์ดและคุณจะได้ยิน”
“แต่…” พยาบาลทั้งสองไม่สามารถตัดสินใจได้
จนกระทั่งหยี่เฉียนฉีพูดว่า “คุณออกไปก่อน”
“ใช่” พยาบาลทั้งสองเดินออกจากวอร์ด
เดิมทีห้องของหยี่เฉียนฉีค่อนข้างใหญ่ ในขณะนี้เหลือเพียงเหอจื่อซินและอี้เฉียนฉีเท่านั้น เหอจื่อซินรู้สึกว่ามันว่างเปล่าขึ้นมาทันใด
“ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ” เหอจื่อซินพูดและลุกออกจากเตียง หลังจาก
พักฟื้นได้สองสามวัน เธอสามารถลุกออกจากเตียงและเดินไปมาได้แล้ว แต่อี้เฉียนฉีได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่าเขา และขาข้างหนึ่งของเขายังใส่เฝือกอยู่ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะอยากลุกออกจากเตียงจริงๆ เขาก็มีเพียงใครสักคนคอยพยุงเขาไว้เท่านั้น
ในขณะนี้ อี้เฉียนฉียังคงนั่งอยู่บนเตียง มองเหอจื่อซินด้วยดวงตาสีเข้ม ดูเหมือนว่าจะมีรัศมีในดวงตาของเขา ทำให้ยากที่จะเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้
ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อใด แต่เมื่อเขามองดูเธอแบบนี้ เธอจะรู้สึกตึงเครียดและกดดัน เหอ
จื่อซินสูดหายใจเข้าลึกๆ และบอกตัวเองว่าอย่าขี้ขลาด แค่คิดว่าเป็นการให้โอกาสตัวเอง แม้ว่าโอกาสนี้จะล้มเหลว เธอก็ไม่ได้สูญเสียอะไรเลย ใช่ไหม?
เพราะว่า…เธอไม่มีอะไรจะสูญเสียอีกแล้ว!
“คุณอยากจะพูดอะไร” ยังคงเป็นเสียงของหยี่เฉียนฉีที่ทำลายความเงียบก่อน
“ฉัน…” เหอซื่อซินลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันไม่คาดคิดว่าซ่งหยูจะทำแบบนั้น”
“งั้นคุณอยากขอร้องเขาเพื่อที่เขาจะได้โทษเบาลงไหม” หยี่เฉียนฉีถาม
“ห๊ะ?” เหอซื่อซินตกตะลึงแล้วรีบพูดว่า “ฉันไม่คิดอย่างนั้น”
“ถ้าคุณไม่คิดอย่างนั้น ทำไมคุณถึงพูดถึงเขา” เขาพูดพลางหันหน้าออกไปและไม่มองเธออีกต่อไป “ฉันเหนื่อยมากและอยากพักผ่อนเร็ว ถ้าคุณอยากคุยกับฉันเกี่ยวกับซ่งหยู ฉันขอโทษที่ไปกับคุณไม่ได้”
เหอซื่อซินพูดไม่ออกสักพัก ทำไมเขาถึงคิดว่าเธอต้องคุยกับเขาเกี่ยวกับซ่งหยู
เธอแค่ใช้ซ่งหยูเพื่อเริ่มบทสนทนา!