by 
จางหวาพูดพลางหันหลังให้ปืนมองหวันหลิน แล้วพูดต่อว่า “พอพวกเราสามคนบุกเข้าไปในหุบเขา ยิงกระสุนหลายนัดเข้าใส่หน้าข้าศึก ระงับกำลังพลข้าศึก ข้ารีบรุดไปกดเสือดาวตัวใหญ่ไว้ใต้ก้อนหิน แล้วลากมันมาที่เนินเขานี้ เสือดาวตัวใหญ่ดุร้ายมาก ไม่กลัวอะไรเลย ถ้าเสี่ยวฮัวไม่รีบวิ่งไปตะโกนใส่มันที่เนินเขาฝั่งตรงข้าม ข้าคิดว่าเสือดาวตัวใหญ่คงวิ่งไปที่ปากหุบเขาแล้วทรุดลงกองเลือดแน่”
ตอนนั้น อีกฝ่ายดูเหมือนจะเพิ่งวิ่งเข้ามาจากนอกหุบเขา ฉันได้ยินเสียงหมาป่าหอนแว่วๆ ท่ามกลางเสียงปืน เสียงคำรามนั้นดังสนั่นหวั่นไหว ฉันรู้สึกว่าคนพวกนี้ที่อยู่ข้างหน้าถูกฝูงหมาป่าบนภูเขานอกหุบเขาบีบให้เข้ามาในหุบเขานี้ ต้องมีฝูงหมาป่าขนาดใหญ่อยู่บนภูเขาแน่ๆ และคนพวกนี้ต้องสูญเสียครั้งใหญ่จากหมาป่ายักษ์นอกหุบเขา ไม่เช่นนั้นพวกที่ติดอาวุธครบมือคงไม่รู้สึกอับอายขายหน้ากับฝูงหมาป่าขนาดนี้ พวกเขาคงตกใจกลัวมากตอนที่วิ่งเข้าไปในหุบเขาแล้วเห็นเสือดาวดุร้ายตัวนี้ จึงรีบยิงทันที ทันใดนั้นพวกเขาก็ยิงออกไปนอกหุบเขาอีกครั้ง น่าจะเป็นฝูงหมาป่าที่กำลังเข้ามาจากข้างนอกอีกครั้ง!
จางหวาพูด แล้วเขาก็นอนอยู่หลังปืน เล็งไปที่ปากทางเข้าหุบเขาข้างหน้า พร้อมกับสบถด่าว่า “ไอ้เวรพวกนี้เข้ามาผิดเวลา พวกมันแค่ขวางทางเข้าหุบเขาข้างหน้าไว้ ก่อนหน้านั้นแค่ไม่กี่นาทีเอง ไม่งั้นเราคงโดน “เรายึดจุดสำคัญตรงปากทางเข้าหุบเขานี้ไปแล้ว”
พอได้ยินคำตอบของจางหวา ว่านหลินก็ตั้งใจฟังอย่างตั้งใจ ท่ามกลางเสียงปืน เขาได้ยินเสียงหมาป่าหลายตัวร้องโหยหวนเบาๆ ดูเหมือนว่าหมาป่ายักษ์ตัวหนึ่งจะถูกกระสุนปืนเข้า เขาคิดในใจว่า “ดูเหมือนการตัดสินใจของจางหวาจะแม่นยำมาก ไอ้เวรพวกนี้ที่อยู่ข้างหน้านี่ถูกหมาป่าบังคับให้เข้ามาในหุบเขานี้จริงๆ งั้นช่องเปิดข้าง
หน้านี่ก็คือจุดสิ้นสุดของหุบเขานี้สินะ!” จางหวาหันกลับมามองเขา “หัวเสือดาว เป่าหยา และข้าจะค่อยๆ เข้าใกล้ปากทางเข้าหุบเขาจากเนินเขา กำจัดไอ้เวรพวกนี้ให้สิ้นซาก” ทีมของเฉิงหรูและเซียวหยากำลังเฝ้า
หุบเขา ด้านหลังเราอยู่หรือเปล่า? ถ้ามีศัตรูโผล่มาอีก ข้าเกรงว่าพวกเราจะถูกล้อมไว้ที่นี่ !
ว่านหลินเล็งไปที่เนินเขาข้างทางเข้าหุบเขาด้านหน้า ก่อนจะตอบด้วยสีหน้าหม่นหมองว่า “ตอนนี้ทีมเฉิงหรูและเซียวหยากำลังเฝ้าทางเข้าหุบเขาด้านหลังอยู่ ข้ากังวลว่าด้านหน้าจะถูกข้าศึกขวางทาง ข้าจึงสั่งให้พวกเขาดูแลทางเข้าหุบเขาด้านหลังให้ปลอดภัย เพื่อป้องกันอุบัติเหตุ”
เขาขยับปากกระบอกปืนเล็งไปที่ปล่องดินปืนที่พุ่งขึ้นมาจากปากหุบเขา แล้วพูดว่า “ไอ้พวกสารเลวพวกนี้น่าจะมีขนาดพอๆ กับหน่วยปฏิบัติการพิเศษ ประสิทธิภาพการรบและอุปกรณ์ต่างๆ ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน การวางแผนยุทธวิธีของพวกเขามีระเบียบแบบแผน พวกเขาน่าจะมาจากกลุ่มทหารรับจ้างที่มีประสบการณ์การรบจริงมากมาย ทหารทั่วไปที่กระจัดกระจายกันไม่มีความสามารถในการประสานงานและการต่อสู้ที่ดีนัก แต่ทำไมถึงมีจำนวนมากขนาดนี้?”
จางหวาพูดทันทีหลังจากฟังการวิเคราะห์ของว่านหลินว่า “ใช่ ผมเห็นหน้าคนหลายคนผ่านกล้องส่องทางไกลเมื่อกี้นี้ ส่วนใหญ่คนพวกนี้มีหน้าตาแบบชาวเอเชีย ผมเดาว่าพวกเขาน่าจะมาจากหน่วยรักษาความปลอดภัยยามากุจิ คุโรดะจากหน่วยรักษาความปลอดภัยยามากุจิเป็นคนโลภมาก ธุรกิจของพวกเขาจึงกระจุกตัวอยู่ในเอเชียและแอฟริกาเป็นหลัก พวกเขาคงไม่พลาดโอกาสทำเงินก้อนโตนี้แน่นอน”
ว่านหลินพูดต่อ “ใช่ เป็นไปได้มากว่าจะเป็นไอ้สารเลวพวกนี้! แต่หน่วยรักษาความปลอดภัยยามากุจิมักจะทำงานเป็นทีม ทำไมตอนนี้ถึงมีศัตรูมากมายขนาดนี้?” จางหวาพูดด้วยความประหลาดใจ “ใช่ มีศัตรูประมาณ 20-30 คนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับทางเข้าหุบเขา พวกเขาส่งทีมมาสองหรือสามทีม?”
ว่านหลินจ้องมองไปด้านหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “ไม่ พวกเขาคงไม่ส่งคนมาปฏิบัติการนี้มากมายขนาดนี้หรอก พวกเขาลักลอบเข้ามาที่นี่ และหากถูกกองกำลังป้องกันชายแดนของเรากวาดล้าง ความเสียหายของพวกเขาจะมหาศาลเกินไป และคุโรดะคงไม่ทำแบบนั้นหรอก ฉันคิดว่าทีมยามากุจิและแก๊งอันธพาลคนอื่นๆ บนภูเขาข้างหน้าคงโดนหมาป่าโจมตีพร้อมกัน พวกเขาจึงหนีเข้าไปในหุบเขาชั่วคราว และสร้างพันธมิตรเชิงรุกและเชิงรับ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่มีคนมารวมตัวกันมากมาย
ขนาดนี้” ทันใดนั้น สีหน้าของจางหวาก็ฉายแววอาฆาตแค้น เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “บ้าเอ๊ย ต่อให้มีคนมามากแค่ไหน พวกเขาก็กล้าเข้ามา ฆ่าให้หมดโดยไม่เหลือใครเลย!”
เมื่อว่านหลินได้ยินเสียงสังหารของจางหวา ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังเนินเขาไกลๆ ทันใดนั้นก็มีประกายแสงวาบขึ้นในดวงตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เอาล่ะ จัดการพวกมันให้หมด! ทีนี้ มือปืนที่อยู่ข้างหน้าเขาน่ารำคาญจริงๆ เขาซ่อนตัวอยู่ในความมืดและเป็นภัยคุกคามต่อพวกเราอย่างร้ายแรง เมื่อเราแสดงตัวออกมา เราอาจตกเป็นเป้าของมือปืนเขาได้”
จากนั้นเขาก็หันศีรษะไปมองจางหวาและสั่ง “จัดการมือปืนคนนี้ก่อน มันเป็นภัยคุกคามต่อพวกเราอย่างร้ายแรง! ตอนนี้เสี่ยวหัวและเสี่ยวไป๋อยู่ฝั่งตรงข้าม ข้าจะแอบเข้าไปร่วมมือกับพวกมันเพื่อฆ่าไอ้สารเลวนั่น! ต่อไปเจ้ากับทีมเฟิงเต้าจะปราบศัตรูที่ปากหุบเขาและดึงดูดความสนใจของพวกมัน!”
เมื่อจางหวาได้ยินว่าว่านหลินจะลงมือเอง เขาจึงรีบพูดว่า “หัวหน้าเสือดาว เจ้าเป็นหัวหน้าทีม ข้าจะให้เจ้าไปเองได้อย่างไร ข้าไปได้แล้ว!” พูดจบเขาก็หยิบปืนขึ้นมาเตรียมคลานลงไปเชิงเขา ว่านหลินรีบมองเขาแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เชื่อฟังคำสั่ง! ในช่วงเวลาสำคัญนี้ ถ้าเจ้าไม่สามารถสั่งให้เสี่ยวหัวและเสี่ยวไป๋เคลื่อนไหวได้ ข้าต้องไป แจ้งคำสั่งของข้าให้เฟิงเต้าและสมาชิกทีมคนอื่นๆ ทราบ!”
เมื่อจางหวาได้ยินว่าว่านหลินพูดคำว่า “สั่ง” เขาก็รีบหมอบลงใต้ก้อนหินและตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “ครับ! ระวัง!” จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและคลานไปด้านหลังก้อนหินบนเนินเขาข้างหน้า ซึ่งเฟิงเต้าและอวี้เหวินเฟิงอยู่ เมื่อเข้าใกล้หลินจื่อเซิงซึ่งยืนอยู่บนเนินเขาสูงขึ้น เขาก็หันหลังกลับและพูดว่า “จื่อเซิง คุ้มกันหัวเสือดาวและจับตาดูพลซุ่มยิงและพลปืนกลของศัตรูอย่างใกล้ชิด!”
“ครับ!” หลินจื่อเซิงกระซิบพลางหมอบลงในช่องว่าง หลินจื่อเซิงเข้าใจแล้วว่าหัวเสือดาวกำลังจะกำจัดพลซุ่มยิงของศัตรูด้วยตัวเอง เขายกมือขวาขึ้นและดึงสลักปืนไรเฟิลเบาๆ สายตาจับจ้องไปที่กล้องเล็ง ปากกระบอกปืนขยับไปมาตลอดเวลา
พระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าเหนือหุบผาสูงชันที่ปากหุบเขาไปแล้ว ทันใดนั้น เสียงปืนที่ดังสนั่นหวั่นไหวที่ปากหุบเขาก็หยุดลงทันที เสียงหอนของหมาป่าป่าดังมาจากข้างนอก เห็นได้ชัดว่ากระสุนปืนที่ระดมยิงอย่างหนักหน่วงและเสียงระเบิดตูมตามของข้าศึกที่ยิงเข้าปากหุบเขา ได้ขับไล่หมาป่าที่พุ่งเข้ามาจากข้างนอกออกไปแล้ว
เสียงปืนหยุดลงทันที อากาศในหุบเขาดูเหมือนจะเย็นเยียบ หุบเขาที่ดูเหมือนโพรงเงียบสงัดท่ามกลางโขดหินสีดำ มีเพียงกลิ่นจางๆ ของเลือดและดินปืนที่อบอวลอยู่ในอากาศ!
ในเวลานี้ ทั้งข้าศึกและฝ่ายเราที่ปากหุบเขาทั้งสองฝั่งต่างนอนสงบนิ่งอยู่ใต้โขดหินที่ปากหุบเขาและบนเนินเขาใกล้ๆ ไม่มีใครกล้ายิงปืนอย่างหุนหันพลันแล่น ท่ามกลางความเวิ้งว้าง ไม่เพียงแต่กองทัพเสือดาวจะไม่มีกระสุนสำรอง แต่กองทัพศัตรูที่อยู่ข้างหน้าก็ไม่มีกระสุนสำรองเช่นกัน หากไม่พบศัตรู ทั้งสองฝ่ายก็ไม่กล้ายิงกระสุนออกไปอย่างง่ายดาย