by 
“ไม่…ไม่! ไม่…”
ชูร่าตัวเตี้ยร้องเสียงสั่น ก่อนจะหันหลังวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง!
เขาหวาดกลัวสุดขีด
เขารู้ว่าทักษะการรักษาของเขาด้อยกว่าหลินหยางเสียอีก
เด็กหนุ่มคนนี้มองทะลุกลอุบายของคนอื่นได้ แถมยังพัฒนาฝีมือได้อย่างง่ายดาย!
สัตว์ประหลาด!
ตัวประหลาด!
อัจฉริยะผู้หาที่เปรียบไม่ได้!
ชูร่าตัวเตี้ยเคยเห็นคนแบบนี้ในท่านเย่เหยียนเท่านั้น!
“งั้นในโลกนี้ยังมีใครสักคนที่สามารถเทียบเทียมกับท่านเย่เหยียนได้อยู่อีกหรือ?”
ชูร่าตัวเตี้ยสั่นเทา ไม่กล้าหันหัวกลับ
แต่แล้ว…
ฉี!
ได้ยินเสียงแปลกๆ เบาๆ ดังขึ้น
จากนั้นเขาก็รู้สึกเสียวซ่านในผลที่ตามมา ชูร่า
ตัวเตี้ยตกใจและหันไปมองหลินหยางทันที
“เจ้า…เจ้าทำอะไรกับข้า?”
ชูร่าตัวเตี้ยถามเสียงสั่น
“ข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ? ข้าจะให้เจ้าได้ลองพิษของข้า”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
“เจ้า…”
ชูร่าตัวเตี้ยคำรามด้วยความโกรธ “เจ้าคิดจริงหรือว่าข้ารักษาพิษของเจ้าไม่ได้? ข้า… ข้าจะแสดงให้เจ้าดู!”
จากนั้นเขาก็หยิบขวดและโหลออกมาเป็นกอง เทยาเม็ดออกมาจำนวนมาก แล้วยัดเข้าปาก
แววตาพึงพอใจฉายชัดขึ้นเมื่อยาเม็ดเข้า ปาก
แต่แล้ว…
ฟู่!
เลือดพุ่งพรวดออกมาจากปาก
เลือดแทบจะดำ
ทะลัก ไหลลงสู่พื้นพร้อมกับเสียงซ่าๆ ที่ทำให้ทุกคนขนลุกซู่
พิษยังไม่หายงั้นหรือ?
ชูร่าร่างเตี้ยตกใจ คว้ายาเม็ดอีกกำมือแล้วยัดเข้าปาก
เม็ดยาเต็มปากราวกับลูกกวาด เขากลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก
ฟู่!
ไอ!
ไอ ไอ ไอ…
ชูร่าร่างเตี้ยเริ่มอาเจียนเป็นเลือดและไออย่างรุนแรง
ใบหน้าของเขาซีดเผือด
“เป็นไปได้หรือ?”
หลินหยางถามอย่างใจเย็น
“เป็นไปไม่ได้…เป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง!”
ชูร่าร่างเล็กร้องเสียงสั่น ก่อนจะดึงเข็มเงินออกมาแทงเข้าร่างอย่างรวดเร็ว
ในชั่วพริบตา ชูร่าร่างเล็กดูเหมือนจะสวมชุดเกราะสีเงิน ร่างกายปกคลุมไปด้วยเข็มเงิน
แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่อาจควบคุมพิษร้ายอันน่าสะพรึงกลัวที่อยู่ในตัวได้ เขายังคงอาเจียนเป็นเลือดอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่ดวงตา จมูก และหูก็เริ่มมีเลือดไหลออกมา เลือด
ไหลออกมาจากรูทั้งเจ็ด!
นั่นหมายความว่าพิษได้เข้าสมองเขาไปแล้ว!
ชูร่าร่างเล็กจ้องมองหลินหยาง ปากอ้าค้าง เลือดไหลทะลักเป็นสาย ปะปนกับเนื้อที่แหลกละเอียด เป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัว
“ทำไม…นี่มันพิษอะไรกัน?”
ชูร่าร่างเล็กถามอย่างงุนงง
“พิษผสม!”
หลินหยางเดินเข้ามาหาเขาอย่างใจเย็น “ข้าผสมยาพิษที่เจ้าใช้ก่อนหน้านี้ นำมาทาลงบนเข็มเงินของข้า แล้วฉีดเข้าไปในตัวเจ้า!”
“ยาพิษของข้า?”
ชูร่าร่างเล็กตกตะลึง ไม่อาจยอมรับมันได้
“ข้ารู้จักเจ้า ชื่อของเจ้าคือ มู่ถงจื้อ ลำดับที่เจ็ดของเจ็ดชูร่า ว่ากันว่าเจ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ ปฏิเสธที่จะฝึกฝน อุทิศชีวิตให้กับการศึกษาแพทย์และแสวงหาความเป็นอมตะ ข้าพนันได้เลยว่าเจ้าคงฆ่าคนไปมากแล้ว!”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น จากนั้นก็หยิบเข็มเงินอีกเล่มหนึ่งเสียบเข้าไปในชูร่าร่างเล็กอย่างแผ่ว
เบา ชูร่าร่างเล็กร้องเสียงหลง ร่างกายของมันเหี่ยวเฉาลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสลายไปในที่สุด
หากไม่มีชูร่าร่างเล็กคอยช่วยเหลือ ชูร่าอีกห้าคนที่เหลือก็ไม่สามารถดำรงชีวิตต่อไปได้ ในที่สุด พวกมันทั้งหมดก็ถูกพลังวิญญาณกลืนกิน ร่างกายแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ร่างกายแหลกสลายไปสู่ความตายชั่วนิรันดร์
เจ้าเมืองหนานหลี่ เจ้าคฤหาสน์หยุนเซียว และคนอื่นๆ จ้องมองอย่างว่างเปล่า พูดไม่ออกเป็นเวลานาน…