by 
“ผู้นำพันธมิตร!”
“ผู้นำพันธมิตรหลิน!”
“ผู้นำพันธมิตร!”
ฝูงชนกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกและพุ่งเข้าใส่พร้อมกัน
“ไอ้โง่พวกนั้น! กำจัดพวกมันซะ!”
“ใช่!”
ชูร่าสองคนรีบรุดเข้าประชิดตัว เข้าปะทะกับคนอื่นๆ อย่างดุเดือด
หลินหยางกำหน้าอกแน่นและถอยกลับหลายครั้ง เมื่อเขาหยุด เขาก็สังเกตเห็นว่าเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าอกกลายเป็นสีเขียว
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเพราะพิษของกริช!
“เจ้าทำลายร่างข้าได้อย่างไร?”
หลินหยางกัดฟันถาม
“แน่นอน มันคือกริชนี่!” ชูร่าร่างเล็กเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “ผู้นำพันธมิตรหลิน เจ้าลองดูกริชที่เจ้าถืออยู่สิ!”
หลินหยางหน้าตึง เขาจ้องมองกริชที่อยู่บนหน้าอก จากนั้นกัดฟันแน่น ดึงมันออกมา
ฟู่!
เลือดสีเขียวจางๆ พุ่งพล่านออกมาราวกับน้ำพุ
เขากดกริชห้ามเลือดทันที
แต่ขณะที่เลือดหยุดไหล พิษก็แทรกซึมเข้าสู่กระดูกของเขาแล้ว พิษร้าย
เช่นนี้ช่างแปลกประหลาดยิ่ง
นัก หลินหยางจ้องมองกริชในมือครู่หนึ่ง ก่อนจะจำเนื้อกริชได้อย่างรวดเร็ว
“นี่คือกริชกระดูก!”
หลินหยางกล่าวอย่างเย็นชา “กริชนี้ทำจากกระดูกอะไร?”
“กระดูกมนุษย์!”
“กระดูกมนุษย์? กระดูกของใคร?”
“ของปรมาจารย์วังของเรา” ชู ร่าผู้สั้นเยาะเย้ย
ลมหายใจของหลินหยางสั่นระริก
“ผู้นำพันธมิตรหลิน ปรมาจารย์วังของเราเคยต่อสู้กับเจ้ามาก่อน เขารู้ถึงความแข็งแกร่งทางกายของเจ้า และรู้ว่าเจ้าได้รับประโยชน์จากสุสานเทพสูงสุด ทำให้ร่างกายของเจ้าไม่อาจทำลายได้ แต่ถ้ากริชทำจากกระดูกของเซียนบนดิน มันจะไม่แทงทะลุเนื้อของเจ้าได้อย่างไร? ดังนั้นปรมาจารย์วังของเราจึงตัดนิ้วของเขาออกห้านิ้ว หลอมกริชนี้ขึ้นมา แล้วมอบให้ข้า! เขาต้องการให้ข้าฆ่าเจ้า!”
ชูร่าผู้สั้นเยาะเย้ย
หลินหยางเข้าใจอย่างฉับพลัน
“ท่านเซียนเย่เหยียน ท่านช่างเป็นคนช่างคิดเสียจริง แต่ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าทำไมร่างกายของท่านถึงน่าเกรงขามนัก ข้าเกรงว่ามีเพียงปรมาจารย์วังของท่านเท่านั้นที่จะต้านทานการโจมตีของข้าทั่วทั้งนิพพานได้ ท่านทนได้อย่างไรโดยไม่เป็นรอยเลย” หลินหยางถามอีกครั้ง
“เหตุผลก็ง่าย ๆ ข้าไม่มีทักษะการต่อสู้มากนัก นอกจากทักษะการแพทย์แล้ว ข้ายังมีร่างกายที่น่าเกรงขามนี้ด้วย ข้าหมกมุ่นอยู่กับความเป็นอมตะ จึงได้หลอมร่างกายนี้อย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้จะไม่น่าเกรงขามเท่าท่าน แต่มันก็ไม่ห่างไกลนัก ด้วยเหตุนี้ข้าจึงสามารถรักษาพี่น้องในสนามรบได้อย่างง่ายดาย โดยที่พวกเขาไม่ต้องปกป้องข้า เพราะพวกเขารู้ว่าไม่มีใครฆ่าข้าได้!”
ชูร่าตัวเตี้ยหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
หลินหยางพยักหน้าเงียบ ๆ
“เอาล่ะ เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ศิษย์น้องเจ็ด! ถึงเวลาตัดหัวชายคนนี้แล้วนำไปมอบให้ปรมาจารย์วัง!”
ชูร่าผมยาวเดินเข้ามาใกล้ ถือมีดสั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
ทันใดนั้น หลินหยางก็สะบัดมือกลับ วูบ วูบ
วูบ
เข็มมังกรหงเหมิงแทงทะลุชูร่าทันที ชู ร่าตกใจ รีบหลบ แต่ก็ยังโดนโจมตีสองครั้ง
แสงประหลาดวาบขึ้นในดวงตาของหลินหยาง เขาจึงเหวี่ยงเข็มอีกครั้ง แทงชูร่าคนอื่นๆ
“ครั้งสุดท้ายงั้นหรือ?” ชูร่า
ร่างเล็กเยาะเย้ย นิ่งเงียบมองหลินหยางต่อสู้กับชูร่า
เขาไม่สนใจ
แม้หลินหยางจะฆ่าและตัดหัวพวกเขา แต่ทักษะการแพทย์ของเขาก็เพียงพอที่จะชุบชีวิตพวกเขาทั้งหมด!
หลินหยางแม้จะบาดเจ็บจากพิษ ก็ยังฝ่าฟันชูร่าอีกครั้ง
เจ้าเมืองหนานหลี่ หัวหน้าคฤหาสน์หยุนเซียว และคนอื่นๆ ต่างเข้ามาช่วยเหลืออย่างสุด ความ
สามารถ คราวนี้ ด้วยความช่วยเหลือจากทุกคน เข็มมังกรหงเหมิงได้แทงทะลุร่างของชูร่าไปหลายคนแล้ว
หลินหยางกระตุ้นพลังแห่งการขึ้นสวรรค์ทันที โดยควบคุมเข็มมังกรหงเหมิงและทำลายอวัยวะภายในของซูร่าหลายตัว