by น้ำตกสูงหลายร้อยเมตรไหลบ่าลงสู่ทะเลสาบสีเขียวมรกต อู๋เสวี่ยอิงกรีดร้องและร่วงลงไปในทะเลสาบท่ามกลางคลื่นซัดสาด เซียวหยาและหลิงหลิงที่นั่งยองๆ อยู่ข้างๆ เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่เหยียดแขนออกพร้อมกัน คว้าเสื้อผ้าของอู๋เสวี่ยอิงแล้วดึงเธอกลับมา อวี้จิงและเหวินเมิ่งที่ยืนอยู่ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน คว้าแขนของอู๋เสวี่ยอิงแล้วกดเธอลงบนโขดหินที่เปียกชื้น
อู๋เสวี่ยอิงนั่งบนโขดหิน มองปลาตัวใหญ่ในทะเลสาบที่อ้าปากกว้างและลอยมาหาเธอ เธอร้องด้วยความตกใจ “โอ้พระเจ้า ฉันจะกินปลาหรือปลาตัวนี้กินฉัน” หยูจิงและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงเธอร้องไห้ก็หัวเราะกัน “หัวเราะคิกคัก”
ในเวลานี้ ปลาตัวใหญ่ก็ลอยลงสู่ทะเลสาบแล้ว ว่านหลินเอื้อมมือไปจับเหงือกปลาแล้วดึงปลาตัวใหญ่ขึ้นมาที่ฝั่ง จากนั้นเสี่ยวฮัวจึงเงยหน้าขึ้นจากน้ำข้างๆ ปลาตัวใหญ่ ปรากฏว่าเป็นปลาตัวใหญ่ที่คาบปลาตัวใหญ่เข้ามาในปาก
ท่ามกลางเสียงน้ำคำราม เสี่ยวหยาและคนอื่นๆ มองไปที่เสี่ยวฮัวแล้วร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ เสี่ยวหยาเอื้อมมือไปหยิบเสี่ยวฮัวขึ้นจากน้ำแล้ววางเธอไว้บนโขดหินบนฝั่ง ว่านหลินก็ยกปลาสีขาวตัวใหญ่ขึ้นมาที่ฝั่งเช่นกัน
ในเวลานี้ ปลาตัวใหญ่อีกตัวยาวกว่าครึ่งเมตรก็ลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ เสี่ยวไป๋สะบัดหางใหญ่บนผิวน้ำและผลักปลาตัวใหญ่ขึ้นฝั่ง ว่านหลินรีบวางปลาตัวใหญ่ลงบนโขดหินริมฝั่ง เอื้อมมือไปคว้าปลาตัวใหญ่ที่เสี่ยวไป๋ผลักขึ้นมาจากน้ำ อู๋เสวี่ยอิงรีบย่อตัวลงจากโขดหินและเอื้อมมือไปหยิบเสี่ยวไป๋ขึ้นจากน้ำ อวี้จิง
นั่งยองๆ อยู่บนฝั่ง มองดูปลาอ้วนสองตัว แล้วอุทานด้วยความประหลาดใจว่า “โอ้ ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ พอให้พวกเรากินอิ่มกันได้เลย!” ขณะที่เธออุทานด้วยความประหลาดใจ เซียวหยาและคนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นจากฝั่ง ปิดปากและหัวเราะในใจ ก่อนจะหันหลังวิ่งกลับไป ส่วนว่านหลินก็ยิ้มและซ่อนตัวอยู่หลังโขดหินข้างๆ
อวี้จิงรู้สึกว่ามีคนรอบๆ ตัวเธอหลายคนจากไปอย่างกะทันหัน เธอหันศีรษะมองเซียวหยาและคนอื่นๆ ด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะอุทานว่า “จะไปไหนกัน? รีบไปเก็บปลากันเถอะ” ขณะที่เธอพูด เซียวหัวและเซียวไป๋ที่ยืนอยู่บนโขดหินริมฝั่งก็สะบัดตัวเปียกโชก ทันใดนั้นก็มีน้ำสีขาวกระเซ็นออกมาจากร่างกาย สาดกระเซ็นเข้าใส่ร่างของหยูจิงทันที
“โอ้!” หยูจิงร้องเสียงหลง ก่อนจะหันหลังวิ่งกลับไป “ฮ่าฮ่า…” เซียวหยาและคนอื่นๆ ซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง มองดูสีหน้าเขินอายของหยูจิง ก้มลงโอบกอดกันพลางหัวเราะ ตอนนั้นเองที่หยูจิงถึงได้เข้าใจว่าทำไมเซียวหยาและคนอื่นๆ ถึงได้ซ่อนตัว ปรากฏว่าเด็กหญิงตัวน้อยเหล่านี้รู้จักนิสัยของเสือดาวทั้งสองตัวมานานแล้ว
ยามอาทิตย์อัสดง ละอองน้ำเล็กๆ หนาแน่นที่สาดกระเซ็นจากเสือดาวตัวน้อยทั้งสองสะท้อนเป็นรุ้งครึ่งวงกลมขึ้นสู่ท้องฟ้า รุ้งเจ็ดสีดูงดงามอย่างยิ่งบนน้ำตกและทะเลสาบสีฟ้าคราม
หยูจิงวิ่งไปสองสามก้าวแล้วหยุด เธอหันกลับไปมองและเห็นสายรุ้งอยู่ด้านหลัง เธอมองทิวทัศน์เบื้องหน้าด้วยความหลงใหล ราวกับไม่รู้สึกถึงหยดน้ำที่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าอีกต่อ
ไป ยอดเขาสูงชันเบื้องหน้า แก่งน้ำเชี่ยวกรากที่ไหลเชี่ยวราวกับผ้าไหมสีขาว ทะเลสาบสีฟ้าครามใต้กำแพงหิน และสายรุ้งอันงดงามริมฝั่ง ทำให้เธอรู้สึกราวกับอยู่ในดินแดนแห่งเทพนิยาย เธอลืมไปเสียสนิทว่าที่แห่งนี้ยังคงเป็นภูเขารกร้างและเต็มไปด้วยอันตราย
เซียวหยาและเพื่อนๆ เห็นอวี๋จิงจ้องมองสายรุ้งที่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า พวกเขาจึงวิ่งไปหาเธอและพาเธอไปนั่งบนโขดหินริมฝั่ง พวกเขาทั้งหมดเป็นนักสู้และไม่กล้าลดความระมัดระวังลงเลย หากไม่ใช่เพราะเสียงน้ำตกอันดัง พวกเขาคงไม่กล้าหัวเราะเยาะ
อวี๋จิงนั่งลงบนโขดหิน เธอเงยหน้าขึ้นมองแก่งน้ำเชี่ยวกรากพลางพึมพำว่า “งดงามเหลือเกิน! ฉันเคยไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังระดับโลกมาแล้ว แต่ไม่เคยเห็นน้ำตกที่งดงามและสายรุ้งน้อยๆ ที่งดงามเช่นนี้มาก่อน!”
ขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปกอดเสี่ยวฮวาและเสี่ยวไป๋ที่ยืนอยู่บนโขดหินข้างๆ เธอ แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เสี่ยวฮวา เสี่ยวไป๋ เจ้าคงเหนื่อยมากสินะ อิ่มหรือยัง” เสือดาวทั้งสองตัวยิ้มกว้างแล้วนอนหงายบนขาของเธอ จากนั้นก็ยกอุ้งเท้าขวาขึ้นชี้ที่ท้อง เสี่ยวหยายิ้มพลางอุ้มเสี่ยวไป๋ไว้บนตัก ลูบหัวกลมๆ ของมันพลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่อวี้ ไม่ต้องห่วง พวกมันกินอิ่มแล้วในทะเลสาบ”
ขณะนั้น อู๋เสวี่ยอิงและเหวินเมิ่งนั่งยองๆ ข้างๆ ว่านหลิน จ้องมองปลาตัวใหญ่สองตัวที่ว่านหลินวางไว้บนโขดหินอย่างตื่นเต้น อู๋เสวี่ยอิงถามด้วยดวงตาเป็นประกายว่า “หัวเสือดาว เราจะกินเจ้าตัวใหญ่สองตัวนี้ได้ยังไง” ว่านหลินยิ้มและพูดว่า “ถ้าไม่กินล่ะ กินดิบๆ ก็ได้!”
หยูจิงหันหน้ามามองอู๋เสวี่ยอิงแล้วยิ้ม “ฮิฮิ หยิงอิง เจ้ากินปลาย่างไม่ได้หรอก ที่นี่ไม่มีฟืนให้ย่างปลา” เธอมองปลาตัวใหญ่บนหินแล้วพูดว่า “แต่ปลาตัวใหญ่สองตัวนี้โตในน้ำพุที่หวานขนาดนี้ กินดิบๆ ก็ต้องอร่อยสิ!”
อู๋เสวี่ยอิงรีบลุกขึ้นยืน “โอเคๆ กินดิบๆ ก็ได้ ถึงอาหารแต่ละมื้อที่เราได้รับจะอร่อย แต่ข้าก็รู้สึกเบื่อที่จะกินทุกวัน ลองเปลี่ยนรสชาติดูสิ” เธอมองเหวินเหมิงแล้วพูดว่า “เหมิงเหมิง ไปเก็บปลาสองตัวนี้กันเถอะ” เหวินเหมิงมองปลาตัวใหญ่สองตัวที่กำลังอ้าปากปิดปาก พูดด้วยความกลัว “เจ้าไปเถอะ ข้าไม่กล้าเก็บปลาตัวใหญ่ๆ แบบนี้หรอก”
หวันหลินมองทั้งสองแล้วยิ้ม “ข้าทำเอง ปลาสองตัวนี้ไม่เบาเลย” หลังจากนั้น เขาก็ยื่นมือไปจับเหงือกปลาใหญ่สองตัว แล้วลุกขึ้นยืน อุ้มปลาใหญ่สองตัวนั้นเดินไปข้างหลังก้อนหินข้างๆ
ไม่นานนัก ว่านหลินก็กลับมาพร้อมกับปลาใหญ่สองตัวที่กำลังทำความสะอาดอยู่ อู๋เสวี่ยอิง เหวินเมิ่ง และหลิงหลิงก็รีบเดินไปจับปลาใหญ่สองตัวนั้น อู๋เสวี่ยอิงชักกระบี่ออกมา หั่นเนื้อปลาชิ้นเล็กๆ แล้วใส่เข้าปาก เธอเคี้ยวมันสองครั้ง หันศีรษะไปมองหยูจิงและเซียวหยาที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “พี่หยู พี่เซียวหยา มาลองชิมสิ อร่อยมากเลย” เธอร้องว่า “ว้าว” แล้วใช้มีดตัดเนื้อปลาชิ้นใหญ่ออกมา แล้วพูดว่า “ฉันจะส่งไปให้วาว่าก่อน”
ว่านหลินเห็นอู๋เสวี่ยอิงวิ่งไปที่เชิงเขาอย่างตื่นเต้น จึงชักกระบี่ออกมาตัดเนื้อชิ้นใหญ่ให้เหวินเหมิง พร้อมกับพูดว่า “เหวินเหมิง เจ้าไปส่งให้เฟิงเต้า จื่อเฉิง และคนอื่นๆ บ้าง” พูดจบเขาก็ตัดเนื้อชิ้นใหญ่อีกชิ้นหนึ่งให้หลิงหลิง พร้อมกับพูดว่า “เหล่าเฉิงและคนอื่นๆ อยู่บนเนินเขา เจ้าส่งไปให้พวกนั้นได้” เหวินเหมิงและหลิงหลิงหันหลังวิ่งไปด้านข้างพร้อมกับเนื้อปลา
ขณะนั้น อวี๋จิงและเซียวหยาก็เข้ามาอุ้มเสี่ยวหัวและเซียวไป๋ ทั้งสองนั่งลงบนโขดหินริมฝั่ง หยิบเนื้อปลาสดชิ้นเล็กๆ สองชิ้นที่ว่านหลินส่งมาให้เข้าปาก อวี๋จิงเคี้ยวและชมว่า “สดมาก ไม่มีกลิ่นคาวเลย อร่อยมาก”
จากนั้นเธอก็ชักกระบี่ออกมา โน้มตัวไปตัดเนื้อปลาชิ้นเล็กๆ แล้วใส่เข้าปากเสี่ยวฮัวที่นอนหงายอยู่บนขาของเธอ พร้อมกับพูดว่า “เสี่ยวฮัว กินอีกหน่อยสิ อร่อยมาก” เสี่ยวฮัวมองดูเนื้อปลาที่ยื่นเข้าปาก ส่ายหาง แล้วหันศีรษะไปด้านข้าง