by เฮ่อซิ่นซินมองดูเด็กหญิงตัวน้อยที่ดูเหมือนอายุเพียง 4 หรือ 5 ขวบ เธอคงหายไปจากครอบครัวของเธอ
“อย่าร้องไห้! พี่สาวจะช่วยคุณหาแม่ของคุณ ตกลงไหม” เฮ่อซิ่นซินรีบนั่งยองๆ ลงและปลอบโยนเด็กหญิงตัวน้อย
“พี่สาวจะช่วยฉันหาแม่จริงๆ เหรอ” เด็กหญิงตัวน้อยสำลัก
“แน่นอน!” เฮ่อซิ่นซินรีบสัญญา
แต่อีกฝ่ายก็ยังเป็นแค่เด็ก และเธอจำเบอร์โทรศัพท์ของพ่อแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ หลังจากถามไปนาน ข้อมูลที่มีประโยชน์เพียงอย่างเดียวคือแม่ของอีกฝ่ายซึ่งสวมกระโปรงสีเดียวกับเธอ
นั่นคือเหตุผลที่เด็กหญิงตัวน้อยจำคนผิดได้
“แล้วพี่สาวและพี่ชายจะพาคุณไปที่สถานีตำรวจ และลุงตำรวจจะช่วยคุณหาพ่อแม่ของคุณ ตกลงไหม” เฮ่อซิ่นกล่าว
เด็กหญิงตัวน้อยถือมาร์ชเมลโลว์ที่เฮ่อซิ่นกัดไปแล้ว และกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากฟังคำพูดของเหอจื่อซิน เธอก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว เหอ
จื่อซินจึงจับมือเด็กหญิงตัวน้อยแล้วพูดกับยี่เฉียนฉีว่า “งั้นพาเด็กไปที่สถานีตำรวจก่อนเถอะ”
ยี่เฉียนฉีพยักหน้า แต่หลังจากเดินไปได้สักพัก เด็กหญิงตัวน้อยก็เหนื่อยมากจนเธออ้าแขนออกแล้วตะโกนว่า “กอดฉันสิ ฉันอยากกอด”
“โอเค พี่สาวจะกอดฉัน” เหอจื่อซินพูดและกำลังจะก้มตัวลงไปกอดเด็กหญิงตัวน้อย
“ฉันจะกอดเธอ” ยี่เฉียนฉีกล่าว
แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กหญิงตัวน้อยไม่ต้องการให้อี้เฉียนฉีกอดเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเด็กทารกว่า “ฉันอยากให้พี่สาวกอดเธอ”
เหอจื่อซินจึงยิ้มและพูดว่า “ฉันจะกอดเธอ” เด็กในวัยนี้มีน้ำหนักเพียง 30 ปอนด์กว่าเท่านั้น ดังนั้นการอุ้มเธอสักพักจึงไม่น่าจะเป็นปัญหา
“ฉันจะทำ!” ยี่เฉียนฉีพูดและอุ้มเธอขึ้นมาโดยตรงโดยไม่สนใจว่าเด็กหญิงตัวน้อยจะคัดค้านอย่างไร
“ฉันต้องการน้องสาว…” เด็กหญิงตัวเล็กเงียบไปก่อนที่เธอจะพูดจบเพราะสายตาของหยี่เฉียนฉี
“เฉียนฉี อย่าทำให้เธอตกใจ” เฮ่อจื่อซินกล่าว
เด็กหญิงตัวเล็กหดตัวลง เห็นได้ชัดว่ากลัวเล็กน้อย
หยี่เฉียนฉีพูดกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ว่า “ทำไมเธอถึงอยากให้พี่สาวกอดเธอ”
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อยู่ในอ้อมแขนของหยี่เฉียนฉีอย่างเกร็ง ๆ ไม่กล้าขยับตัว และพูดอย่างขี้อาย “เพราะฉันชอบน้องสาวของฉัน”
“ถ้าอย่างนั้น มันจะดีกว่าไหมถ้าปล่อยให้พี่สาวที่เธอชอบผ่อนคลายสักหน่อย” หยี่เฉียนฉีกล่าว
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ดูเหมือนจะคิดถึงคำถามนี้อย่างจริงจัง หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของเธอก็ไม่เกร็งอีกต่อไป และท่าทางบนใบหน้าของเธอก็ไม่หวาดกลัวเหมือนเมื่อก่อน ราวกับว่าเธอปรับตัวเข้ากับความรู้สึกที่ถูกหยี่เฉียนฉีกอด
เมื่อเดินผ่านร้านเค้ก เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็แสดงสีหน้าปรารถนา “แม่บอกว่าจะซื้อเค้กให้ฉันวันนี้”
เฮ่อจื่อซินยิ้มอย่างรู้เท่าทัน “ถ้าอย่างนั้น น้องสาวเธอซื้อให้เธอได้ไหม”
“โอเค ขอบคุณนะน้องสาว” เด็กหญิงตัวน้อยพูดอย่างอ่อนหวาน
เฮ่อซิซินจึงขอให้หยี่เฉียนฉีวางเด็กหญิงตัวน้อยลง จากนั้นก็จับมือเด็กหญิงตัวน้อยแล้วเดินเข้าไปในร้านเค้กเพื่อเลือกเค้กที่เด็กหญิงชอบกิน หยี่เฉียนฉีเดินตามหลังพวกเขาไป
ไม่นานเด็กหญิงตัวน้อยก็เลือกเค้กรูปสัตว์ชิ้นเล็ก หยี่เฉียนฉีจ่ายเงิน และเด็กหญิงตัวน้อยก็เริ่มกินมันอย่างรีบเร่ง
เมื่อเห็นเช่นนี้ เฮ่อซิซินจึงปล่อยให้เด็กหญิงตัวน้อยนั่งกินเค้กในร้านเค้ก และยังสั่งนมอุ่นๆ ให้เด็กหญิงตัวน้อยด้วย ในเวลาเดียวกัน เขาค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของสถานีตำรวจใกล้เคียงบนอินเทอร์เน็ตและโทรหาสถานีตำรวจเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ปกครองของเด็กไปที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความและคิดว่ายังไม่พบเด็ก