by คำพูดนี้ทำให้เส้าชวนโกรธจัด เส้าชวน
ภักดีต่อหัวเทียนไห่ เส้า
ชวนเคยประสบเหตุการณ์กับต้วนเทียนเซียงและเคยติดต่อกับต้วนเทียนเซียงมาก่อน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงตระหนักได้ว่าหัวเว่ยเว่ยมีสรรพคุณทางยาเหมือนต้วนเทียนเซียง และมั่นใจว่าหัวเว่ยเว่ยมีปฏิสัมพันธ์กับต้วนเทียนเซียง
ด้วย พฤติกรรมของหัวเว่ยเว่ยในตอนนี้คือการทรยศหักหลังอย่างชัดเจนในสายตาของเส้า
ชวน เขาไม่อาจทนให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้!
“คุณหนู ข้าจะให้โอกาสท่านเป็นครั้งสุดท้าย! ท่านรีบหลีกทางให้ข้าและกลับไปรับโทษเดี๋ยวนี้! ไม่เช่นนั้นข้าจะหยาบคายใส่ท่าน!”
เส้าชวนกล่าวอย่างเย็นชา ใบหน้าชราเต็มไปด้วยความเย็นชา
“ไม่!”
เส้าเว่ยเว่ยตะโกนขณะจูงม้าด้วยสีหน้าหนักแน่น
“คุณหนูหัว ท่านกลับไปก่อน ข้าจัดการเอง!”
หลินหยางพูดอย่างตรงไปตรงมาเมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ไม่! หลินหยาง ข้าทำให้เจ้าผิดหวังไปแล้ว! ข้าจะไปได้อย่างไร? รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! ข้าจะหยุดคนพวกนี้ให้เจ้าเอง! ไม่ต้องห่วง ข้าคือลูกสาวของฮัวเทียนไห่ ลูกสาวคนโตของทุ่งน้ำแข็งทั้งห้า พวกมันไม่กล้าทำร้ายข้าหรอก!”
ฮัวเว่ยเว่ยกล่าวอย่างมั่นใจ
แต่วินาทีต่อมา…
ฟุ่บ!
ลำแสงพุ่งทะลุช่องท้องของฮัวเว่ยเว่ยโดยไม่ทันตั้ง
ตัว รูม่านตาของเธอเบิกกว้าง และก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว เธอก็ร่วงลงจากหลังม้าสีดำอย่างหมด หนทาง
หวังอี้เฉิงและอวี้ซานสุ่ยตกตะลึง
หลินหยางรีบวิ่งเข้าไปกอดฮัวเว่ยเว่ยที่ล้มลง แล้วมองดูใกล้ๆ
คนที่โจมตีคือเส้าชวน!
“นี่! เธอเป็นลูกสาวของทุ่งน้ำแข็งทั้งห้าของเจ้า! เจ้ากล้าดียังไง…กล้าดียังไง?”
อวี้ซานสุ่ยร้องด้วยความตกใจ
“นางกำลังช่วยเหลือศัตรูในการกระทำอันชั่วร้าย ช่วยพวกเขาต่อสู้กับทุ่งน้ำแข็งทั้งห้าของเรา เธอเป็นศัตรูของทุ่งน้ำแข็งทั้งห้าของเรา ข้าเชื่อว่าต่อให้ผู้นำนิกายอยู่ที่นี่ เขาก็คงทำเช่นเดียวกับข้า!”
เฉาชวนกล่าวอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินตรงไปหาหลินหยาง
เหล่านักรบผู้ทรงพลังที่อยู่ข้างหลังเขาก็ระดมพลังชี่เตรียมพร้อมโจมตี
ภาพเหตุการณ์เต็มไปด้วยเจตนาสังหาร
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินหยางก็รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจแน่วแน่ที่จะปล่อยเขาไป ดวงตาของเขาฉายแววเย็นชาและพูดเสียงแหบพร่าว่า “หวังอี้เฉิง อวี้ซานสุ่ย โจมตีตรงๆ และสังหารเฉาชวนก่อน!”
“ครับท่าน!”
ทั้งสองตะโกนและพุ่งเข้าหาเส้าชวนพร้อมกัน
“อย่าประมาทความสามารถของตนเอง!”
เซ่าชวนตะโกนและนำทัพบุกไปข้างหน้า
ทว่า หวังอี้เฉิงและอวี้ซานสุ่ยต่างก็เป็นนักรบผู้แข็งแกร่งที่พยายามจะพิชิตดินแดนอมตะบนผืนดิน พลังของพวกเขานั้นมหาศาล แล้วจะพ่ายแพ้ไปได้อย่างไร?
หลังจากการต่อสู้รอบแรก เซ่าชวนตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบขอความช่วยเหลือจากทุกคนให้โจมตีและสังหาร
ทั้งสองฝ่ายต่างต่อสู้กันไปมาอย่างดุเดือด
หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาแทงเข้าที่ท้องอันสวยงามของหัวเว่ยเว่ย
ทันใดนั้น รูที่เลือดไหลก็หยุดไหล และในที่สุดหัวเว่ยเว่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ทว่าในขณะนี้ ใบหน้าของนางซีดเผือดและร่างกายของนางไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลย
โชคดีที่การโจมตีครั้งก่อนของเส้าชวนไม่ได้มุ่งเป้าไปที่จุดสำคัญ ไม่เช่นนั้นหัวเว่ยเว่ยเว่ยคงตายไปแล้ว
“คุณหญิงหัว ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หลินหยางถามเสียงแหบพร่า
ฮวาเว่ยเว่ยลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่งพลางยิ้มแห้งๆ อย่างขมขื่น “ขอโทษนะคะ คุณหลิน ฉันมันไร้ประโยชน์ ฉันทำอย่างนี้ไม่ได้ ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉัน… ก็แค่คนไร้ค่า…”
“คุณหัว ได้โปรดอย่าพูดแบบนั้นเลย คุณทำดีที่สุดแล้ว! ความรับผิดชอบไม่ใช่ของคุณ”
หลินหยางส่ายหัว
“ฉันหยุดพวกเขาไม่ได้หรอก คุณหลิน… คุณและคนของคุณไปได้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่าอยู่ที่นี่ต่อไปอีกเลย ถ้าพ่อของฉันมา… คุณจะไม่ไปง่ายๆ หรอก”
ฮวาเว่ยเว่ยพูดเสียงแหบพร่า ดวงตาหม่นลง
หลินหยางส่ายหัว “ครอบครัวของฉันยังไปไม่ไกล ถ้าฉันไปตอนนี้ พวกเขาต้องตามฉันทันแน่ๆ ฉันต้องอยู่ที่นี่!”
“ถ้าเธออยู่ที่นี่ เธอต้องสละชีวิตที่นี่! ไป!”
ฮวาเว่ยเว่ยคว้าแขนเสื้อของหลินหยางแล้วตะโกนอย่างเร่งรีบ
หลินหยางมองเธออย่างเงียบๆ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนริมฝีปาก
“คุณหัว คุณยังดูถูกฉันอยู่นะหลิน!”
“หมายความว่ายังไง”
หัวเว่ยเว่ยถามด้วยความประหลาดใจ
“จริงๆ แล้วฉันไม่เคยกลัวคุณเลย ทุ่งน้ำแข็งทั้งห้า!”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น