by เมื่อเผชิญกับคำถามเร่งด่วนของหัวเทียนไห่ หัวเว่ยเว่ยเริ่มตึงเครียด
อย่างที่หัวเทียนไห่เคยพูดไว้ หัวเว่ยเว่ยไม่เคยโกหกมาตั้งแต่เด็ก พอโกหกทีไร ดวงตาของเธอจะพร่ามัวและกระสับกระส่าย
“พ่อคะ หนู…หนู…”
“พ่อเคยเจอต้วนเทียนเซียงด้วยเหรอ”
หัวเทียนไห่ถามอย่างตรงไปตรงมา
“หา?”
หัวเว่ยเว่ยตกใจจนพูดไม่ออก
“อะไรนะ? ถึงขั้นนี้แล้วยังปิดบังเรื่องนี้อีกเหรอ?”
หัวเทียนไห่โกรธขึ้นมาทันที กระแทกที่วางแขนแล้วตะโกน
เสียงดัง เสียงของเขาดังกึกก้องราวกับกระดิ่ง สั่นศีรษะของหัวเว่ยเว่ยจนแทบจะนั่งนิ่งไม่ได้
“บอกข้าสิ! พ่อเจอต้วนเทียนเซียงเมื่อไหร่?” หัวเทียนไห่ตะโกนอีกครั้ง
“ท่านพ่อ ข้า… ข้าไม่ได้ตั้งใจจะพบเขา ข้านำคนของข้าไปจับหมียักษ์ตัวนั้นเพื่อนำหัวใจของมันออกมาจัดทัพ ข้าไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมันเป็นของต้วนเทียนเซียง หลังจากที่เราฆ่าหมีได้แล้ว ต้วนเทียนเซียงก็ปรากฏตัวขึ้น… แล้วความขัดแย้งก็ปะทุขึ้นระหว่างเรา…”
ฮวาเว่ยเว่ยตกใจสุดขีด เธอโพล่งออกมาทุกอย่าง หัวใจเต้นระรัวไปด้วยน้ำตา
สีหน้าของฮวาเทียนไห่หมองลงทันที…
“แล้วทำไมเจ้าถึงปลอดภัย? ถึงจะมีสมบัติของพ่อคุ้มครอง แต่ถ้าเจ้าเผชิญหน้ากับต้วนเทียนเซียง เจ้าจะไม่มีทางกลับมาอย่างปลอดภัยได้! บอกข้ามา! ความจริงที่ซ่อนอยู่คืออะไร? เจ้าถูกต้วนเทียนเซียงลักพาตัวไปและสั่งให้ข่มเหงพ่อของเจ้าหรือ?”
“ท่านพ่อ! ลูกสาวของเจ้าใส่ร้ายเจ้าได้อย่างไร? เจ้ากำลังทำร้ายลูกสาวของเจ้า!”
ฮวาเว่ยเว่ยก้มลงกราบและร้องไห้
“ถ้าต้วนเทียนเซียงไม่ได้สั่งให้เจ้าทำร้ายผู้นำ ทำไมเจ้าถึงกลับมาได้? หรือต้วนเทียนเซียงเปลี่ยนใจแล้วจงใจปล่อยเจ้าไป?”
เส้าชวนถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
ฮวาเว่ยเว่ยพูดตะกุกตะกัก รู้ว่าตนไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแต่ก้มหัวให้
“ท่านพ่อ จริงๆ แล้ว…ต้วนเทียนเซียงตายไปแล้ว…”
“อะไรนะ?”
สีหน้าของฮวาเทียนไห่เปลี่ยนไปทันที
“เขาตายได้อย่างไร!” เส้าชวนถามอย่างกังวล
“อย่าบอกนะว่าแกฆ่าต้วนเทียนเซียง!”
ฮวาเทียนไห่กลับมามีสติอีกครั้ง จ้องมองฮวาเว่ยเว่ยอย่างเย็นชา
เหตุการณ์สำคัญเช่นนี้ แต่ลูกสาวกลับไม่บอกเขาทันที!
ต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆ!
ฮวาเว่ยเว่ยกัดริมฝีปาก ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างช้าๆ
“ท่านพ่อ จริงๆ แล้ว…ต้วนเทียนเซียง…ถูกหลินหยางฆ่า!”
“หลินหยาง?”
“คนจากตระกูลหยู?”
“เป็นไปไม่ได้!”
เส้าชวนก้าวออกมาข้างหน้า จ้องมองฮวาเว่ยเว่ยอย่างเคร่งขรึม “ข้าเคยได้ยินชื่อผู้ชายคนนั้นมาก่อน แต่เขาอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ เอง ต่อให้เขาฝึกฝนมาตั้งแต่เกิด ก็ไม่มีทางที่เขาจะมีพลังเทียบเท่าต้วนเทียนเซียงได้หรอก! เจ้าบอกว่าเขาฆ่าต้วนเทียนเซียงงั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!” “
ผู้อาวุโสสูงสุด ข้าเห็นด้วยตาตนเอง แม้ว่าหลินหยางจะต่อสู้อย่างหนักและเกือบถูกฆ่าตายก่อนที่จะเอาชนะต้วนเทียนเซียงได้อย่างหวุดหวิด แต่นี่เป็นเรื่องจริง…”
ฮวาเว่ยเว่ยกระซิบ แล้วเล่าเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น
แน่นอนว่านางปกปิดสิ่งที่ต้วนเทียนเซียงพูดกับหลินหยาง และอธิบายว่าการต่อสู้ครั้งนี้ยากลำบากยิ่งนัก
“ดังนั้น ตามความเห็นของท่าน หลินผู้นี้ไม่อาจเทียบเคียงต้วนเทียนเซียงได้ แต่เขากลับอาศัยสมบัติเหล่านี้เพื่อเอาชนะท่าน?”
เฉาชวนถาม
“ใช่!”
ฮวาเว่ยเว่ยพยักหน้า
“แล้วเสื้อคลุมเคลือบล่ะ? ท่านไม่ได้ถอดมันออกแล้วให้เขาใช่ไหม?”
ในขณะนั้น ฮวาเทียนไห่ดูเหมือนจะนึกอะไรออกและรีบถาม
ฮวาเว่ยเว่ยตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ภาพของหลินหยางที่สวมเสื้อคลุมเคลือบนั้นปรากฏขึ้นในความคิด แววตาของนางดูแปลกประหลาด
“ท่านพ่อ ท่านคิดอะไรอยู่? นี่มันชุดสตรีนี่ เขาจะใส่ได้ยังไง… อีกอย่าง ถ้าฉันถอดมันให้เขา ฉันจะเปลือยอยู่ดีไหม? อับอายขายหน้าขนาดนี้ ฉันยอมตายดีกว่า…”
ฮวาเว่ยเว่ยพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ
เมื่อได้ยินดังนั้น ฮวาเทียนไห่ก็จมดิ่งสู่ห้วงความคิดอีกครั้ง