by เธออดสงสัยไม่ได้ว่าเธอจำคนผิดหรือเปล่า คนๆ นี้ใช่… ซ่งหยูจริงๆ เหรอ? หรือใครก็ตามที่มีลักษณะคล้ายคลึงกัน
“จื่อซิน คุณรู้จักกันไหม?” หยูชิงชิงที่ยืนอยู่ข้างเหอจื่อซินถาม
จู่ๆ เฮ่อซื่อซินก็รู้สึกตัวขึ้นมา แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรสักพักหนึ่ง อีกฝ่ายก็รู้สึกตัวแต่ไม่ได้พูดอะไร เขารีบไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ หยิบอาหารที่บรรจุไว้ที่เคาน์เตอร์แล้วรีบออกจากร้านไป
ซ่งหยู…ไม่ได้โทรหาเธอ! เหอ ซือซินไม่รู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอะไรอยู่ตอนนี้ หรือบางทีจุดจบที่ดีที่สุดสำหรับเธอและซ่งหยูก็คือการเป็นแบบนี้ ผ่านกันไปมาเหมือนคนแปลกหน้าเมื่อพวกเขาพบกัน
“จื่อซิน คุณไม่รู้จักคนๆ นั้นจริงๆ เหรอ? คุณกับคนๆ นั้นกำลังจ้องมองกันเป็นเวลานานเมื่อกี้” หยูชิงชิงกล่าว
“ฉันรู้จักเขา เขาเป็นรุ่นพี่ของฉันสมัยเรียนมัธยมปลาย” เหอ Zixin ได้ตอบกลับ
“แค่ความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องธรรมดาๆ น่ะเหรอ?” หยูชิงชิงถาม ไม่ว่าเธอจะมองท่าทางการแสดงออกบนใบหน้าของพวกเขาอย่างไรเมื่อพวกเขามองหน้ากัน มันก็ไม่ได้ดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้องธรรมดาๆ เลย
“เอ่อ… ก่อนที่รุ่นพี่จะย้ายมาโรงเรียนนี้ เขามีเรื่องไม่สบายใจกับอีกฝ่ายนิดหน่อย” เหอ ซิซิน พูดอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
โชคดีที่ Yu Qingqing ไม่ใช่คนประเภทที่จะค้นหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอจึงไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งสองก็ไปที่ป้ายรถเมล์ด้วยกัน หยูชิงชิงกำลังจะกลับไปเรียน ในขณะที่เธอไปที่หน่วยงานที่เธอจะไปทำงาน
รถของหยูชิงชิงมาถึงก่อน เธอโบกมือให้เธอและพูดว่า “งั้นฉันไปก่อนนะ”
“ตกลง.” เหอ Zixin ได้ตอบกลับ
หลังจากรอสักพักเธอก็เห็นรถบัสที่เธอกำลังจะนั่งมาถึง ขณะที่เธอกำลังจะหยิบบัตรโดยสารรายเดือนออกจากกระเป๋า ก็มีจักรยานไฟฟ้าคันหนึ่งขับมา คนที่ขี่จักรยานไฟฟ้าพูดกับเหอ ซิซินว่า “ซิซิน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เรา… คุยกันหน่อยได้ไหม”
นั่นคือ…ซ่งหยู!
เหอ ซือซินไม่คาดคิดว่าซ่งหยูจะกลับมา และเขาคงจะตั้งใจตามหาเธอตลอดทางในบริเวณใกล้เคียง
“ตกลง.” เธอตอบกลับ
ทั้งสองมาถึงถนนที่เรียงรายไปด้วยต้นไม้ข้างป้ายรถเมล์ และซ่งหยูก็จอดจักรยานไฟฟ้าไว้ข้างๆ
“ช่างบังเอิญจริงๆ ที่เราพบกันที่นี่อีกครั้ง” ซ่งหยูกล่าวว่า “เราไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว”
“ถ้าเราอยู่ในเมืองเดียวกัน โอกาสที่จะเจอกันก็มีสูง” เหอซิซินกล่าว
“คุณสบายดีไหม?” ซ่งหยูถามโดยสายตาของเขามองไปที่เสื้อผ้าของเหอจื่อซิน สิ่งที่เธอสวมใส่ไม่ใช่แบรนด์เนม แต่เป็นเพียงเสื้อผ้าราคาถูกทั่วๆ ไป และแม้แต่รองเท้าของเธอก็ยังดูมีรอยสึกหรออย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เลวเลย” เหอซิซินกล่าว
“หยี่เฉียนซีไม่ดีกับคุณเหรอ?” ซ่งหยูกล่าวอย่างลังเล
เฮ่อ ซิ่นซินมองดูอีกฝ่ายด้วยความมึนงง
ซ่งหยูรีบพูด “ฉัน… ฉันแค่คิดว่า หลังจากที่คุณเลิกกับฉัน คุณได้ไปคบกับเขาหรือเปล่า? ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่สนใจคุณมากนักเหรอ?”
“ฉันไม่ได้จบกับเขาหลังจากที่ฉันเลิกกับคุณ” เหอ ซิซินกล่าวว่า “หลังจากนั้น เขาและฉันไม่ได้เจอกันอีกเลยหลายปี”
ซ่งหยูตกตะลึง “คุณไม่ได้ลงเอยด้วยกันเหรอ? หรือว่าคุณยังคง…”
“ไม่หรอก มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอก มีเรื่องเข้าใจผิดบางอย่างระหว่างเขากับฉัน” เหอ ซิ่น อธิบายว่า “แต่ไม่กี่วันก่อน เรา… เอ่อ กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง และพยายามที่จะเข้ากันได้”