by 
“ไม่มีปัญหา!”
เฉินนัวเห็นด้วยโดยไม่ลังเล
เดิมที เฉินนั่วตื่นเต้นมากที่ได้รู้ข่าวการรุกรานครั้งใหญ่ของจักรวาลมืด และแทบรอไม่ไหวที่จะออกไปต่อสู้กับศัตรู ทว่า ก่อนที่เฉินเฟิงจะทันได้หยุดเธอ หยุนอิงผู้เป็นแม่ของเธอก็เข้ามาห้ามเธอไว้ทันที แม้ว่าเธอจะเชื่อมั่นในความสามารถของเฉินเฟิง และเชื่อว่าเขาจะสามารถดูแลความปลอดภัยของลูกสาวเธอได้ตราบเท่าที่พวกเขายังอยู่ในจักรวาลอันโกลาหล แต่หยุนอิงก็ยังคงกังวลและตัดสินใจให้เฉินเฟิงตัดสินใจว่าเฉินนั่วควรออกไปหรือไม่
เฉินนั่วไม่ได้ถูกตามใจจนหลงระเริง ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยประสบการณ์ในวัยเด็ก เธอและหยุนอิงต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากท่ามกลางเผ่าพันธุ์ต่างดาวแห่งหยุนเมิ่ง เธอไม่ลืมความทรงจำเหล่านี้เมื่อเติบโตขึ้น แต่ความทรงจำเหล่านี้กลับกลายเป็นส่วนสำคัญที่สุดในความทรงจำ ทำให้เธอกตัญญูต่อมารดาผู้ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเธออย่างสุดหัวใจ
ดังนั้น แม้นางจะมั่นใจในความสามารถของตนเอง แต่นางก็ไม่ได้ขัดขืนหรือแสดงอาการฉุนเฉียว แต่นางกลับยอมมาพบเฉินเฟิงอย่างเชื่อฟัง
เฉินเฟิง ผู้เป็นพ่อรู้สึกพอใจอย่างยิ่งกับเรื่องนี้ เขาไม่ได้ใส่ใจกับการเลี้ยงดูลูกสาวมากนัก โดยหยุนอิงเป็นคนดูแลงานส่วนใหญ่ ซึ่งทำให้เขารู้สึกผิดเล็กน้อย เช่นเดียวกับลูกคนอื่นๆ
ด้วยเหตุนี้ เฉินเฟิงจึงไม่เคยตระหนี่ถี่เหนียวกับลูก ๆ ของเขา แทบจะให้อะไรก็ได้ที่ลูก ๆ ต้องการ แต่ถึงแม้เขาจะรักลูก ๆ ของเขามากเพียงใด เขาก็ไม่เคยละเลยที่จะอบรมสั่งสอนพวกเขาอย่างเคร่งครัด
เฉินเฟิงรู้ว่าหากเขาไม่อบรมสั่งสอนลูกๆ ของเขาอย่างเหมาะสม คนอื่นก็จะเข้ามารับช่วงต่อการศึกษาของพวกเขาหากพวกเขาทำผิดพลาดภายนอก
เขาชัดเจนว่าไม่ต้องการแบบนั้น ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือการให้การศึกษาลูกของเขาเองอย่างดี เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กไปก่อปัญหาเพราะสิ่งต่างๆ ข้างนอก
“เอาล่ะ พาพี่ชายพี่สาวมาเปิดโลกทัศน์ของพวกเขาหน่อย อย่าอยู่บ้านทั้งวันล่ะ ถือว่าไม่ได้ก้าวหน้าอะไรหรอก”
เฉินเฟิงจับกุมเฉินหวง เฉินห่าวหลิน เฉินซินหยิง และลูกๆ ของพวกเขาทั้งหมดในคราวเดียว
“ใครตาบอดขนาดนั้น กล้าแตะต้องฉันเหรอ… เอ่อ พ่อฉันเหรอ?”
เฉินฮ่าวหลินออกไปเที่ยวชมสถานที่ต่างๆ และเห็นได้ชัดว่าไม่รู้เรื่องการรุกรานของจักรวาลมืด มีเพียงคนระดับเดียวกับเฉินเฟิงเท่านั้นที่จะรู้เรื่องนี้ได้ทันที ผู้คนในที่อื่นๆ และในระดับที่ต่ำกว่าแทบจะไม่รู้เรื่องนี้เลย เว้นแต่จะได้รับผลกระทบโดยตรง
แม้แต่เฉินฮ่าวหลิน ก็ยังชอบสนุก แถมยังเจ้าชู้อีกด้วย เขาสร้างปัญหาไว้มากมายนอกบ้าน ในด้านจีบสาว เขาสืบทอดพรสวรรค์ของเฉินเฟิงมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ แถมยังเหนือกว่าอาจารย์เสียอีก อย่างไรก็ตาม เขาก็มีจุดยืนของตัวเอง ไม่เคยใช้กำลัง ทำให้เกิดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มากมายนอกบ้าน บ่อยครั้งที่ผู้หญิงที่ไม่พอใจจะมายังพระราชวังหลวงเพื่อขัดขวางเขา ในบรรดาผู้หญิงเหล่านั้น มีผู้หญิงที่ทั้งเก่งกาจและงดงามเป็นพิเศษอยู่บ้าง
หลงหลิงเอ๋อร์ในฐานะแม่ กังวลใจอย่างมากเกี่ยวกับเฉินฮ่าวหลิน เขาเป็นเพลย์บอย เพียงเพราะเฉินเฟิงเป็นคนสบายๆ เขาจึงชอบลูกชายที่สืบทอดลักษณะนิสัยนี้มาจากเขา
“ตี!”
เฉินเฟิงชอบลูกชายที่เสเพลของเขา แต่เมื่อถึงเวลาต้องอบรมสั่งสอน เขากลับไร้ความปราณี ตบหัวเฉินฮ่าวหลินจนเกือบหมดสติ
“พี่ชาย จักรวาลแห่งความมืดได้ส่งกองทัพอมตะมารุกราน”
เฉินหวงผู้มีน้ำใจรีบเตือนพี่ชายที่ก่อปัญหาของเขาทันที ขณะเดียวกันก็อธิบายสถานการณ์ให้น้องๆ ของเขาฟังด้วย
“จักรวาลอันมืดมิดใดเข้ามารุกราน?”
เฉินฮ่าวหลินกุมหัวตัวเองพลางอุทานด้วยความประหลาดใจ สีหน้าไร้กังวลก่อนหน้านี้ของเขาเปลี่ยนไป และเริ่มจริงจังขึ้น เรื่องนี้ทำให้เฉินเฟิงต้องจับพวกเขาได้ทั้งหมดอย่างแน่นอน
แต่เขาเพิ่งเรียกตัวเองว่า “พ่อ” ต่อหน้าเฉินเฟิงแล้วโดนตบหน้า เลยไม่กล้าคิดว่าเฉินเฟิงจะอธิบายอะไรให้ฟังตอนนี้ ทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นเฉินนัวยืนอยู่ข้างๆ เฉินเฟิง ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามาถึงก่อนพวกเขา เขาจึงรีบมองเฉินนัวแล้วถามด้วยข้อความทางโทรจิตว่า “นัวนัว เกิดอะไรขึ้น? พ่อพาพวกเรากลับมา สถานการณ์ร้ายแรงมากไหม? เราจะหนีกันไหม?”
เฉินนัวกลอกตาใส่พี่ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบของเขาและไม่สนใจเขา
“ฮึดฮัด!”
เฉินเฟิงพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาและจ้องมองเฉินฮ่าวหลิน ส่งข้อความทางโทรจิตตรงหน้าเขางั้นเหรอ? เขาคิดว่าตัวเองหูหนวกงั้นเหรอ?
“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผลเฉพาะเจาะจงสำหรับการรุกรานจักรวาลมืดนี้ ข้ารู้จักพวกมันดีและมีวิธีจัดการ เหตุผลที่ข้าเรียกเจ้ากลับมาครั้งนี้ก็เพื่อปราบอาณาจักรปีศาจอเวจี นัวนัวอาสา ข้าคิดว่าเจ้าอยู่ในอาณาจักรจักรพรรดิบรรพกาลมานานพอแล้ว หากพี่สาวของเจ้าอาสาได้ ก็ไม่มีเหตุผลที่พี่ชายและพี่สาวของพวกเจ้าจะไม่ไป”
เฉินเฟิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม ก่อนจะมองบุตรชายคนโตผู้เป็นอิสระและไร้การจำกัดในที่สุด “ก่อนหน้านี้ข้ายุ่งมากจนไม่มีเวลาดูแลเจ้า เจ้าต้องการอิสระ และน้องชายน้องสาวคนอื่นๆ ของเจ้าก็ค่อนข้างพึ่งพาได้ เมื่อพวกเขาสนับสนุนสิ่งต่างๆ มากมายในอาณาจักรจักรพรรดิบรรพกาล เราไม่ต้องการเจ้า ดังนั้นข้าจะทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริง”
“แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆมันแตกต่างออกไป!”
“นับจากนี้ไป พวกเจ้าจะต้องรับผิดชอบไม่เพียงแต่อาณาจักรจักรพรรดิดั้งเดิมเท่านั้น แต่ยังรวมถึงจักรวาลแห่งความโกลาหลทั้งหมด แม้กระทั่งจักรวาลหงเหมิง และจักรวาลแห่งความมืดในอนาคต ในฐานะลูกของข้า การอ่อนแอเกินไปถือเป็นบาป ข้าสามารถปกป้องพวกเจ้าได้ชั่วขณะ แต่ข้าไม่สามารถปกป้องพวกเจ้าได้ตลอดชีวิต!”
“ถึงแม้ข้าจะไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่มันคือความจริง ในอนาคต ตระกูลเทพผานกู่ของข้าจะกลายเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแน่นอน และตระกูลของเราจะเป็นราชวงศ์จักรพรรดิในหมู่พวกเขา เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าวางแผนจะแบกรับภาระอันหนักอึ้งนี้อย่างไร”
คำพูดของเฉินเฟิงสร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนอย่างมาก อาณาจักรจักรพรรดิบรรพกาลตอนนี้เป็นอาณาจักรสูงสุดในบรรดาอาณาจักรจักรพรรดิทั้งเก้า แต่ก็ยังด้อยกว่าพันธมิตรพระราชวังเต๋าอยู่ดี
เนื่องจากกฎที่วางไว้โดยเฉินเฟิง ลูกหลานของเขาและสมาชิกคนอื่นๆ ของตระกูลเทพผานกู่ แม้จะมีบุคคลทรงพลังเช่นเขาคอยหนุนหลัง ก็ยังไม่กล้าที่จะหยิ่งผยองและยังคงระมัดระวังอยู่เสมอ
แม้แต่องค์ชายรัชทายาทเฉินหวงก็คิดแต่จะบริหารอาณาจักรจักรพรรดิบรรพกาลให้ดีเท่านั้น และไม่กล้าหวังอะไรมากกว่านี้ ก่อนที่เขาจะทันได้คิด เฉินเฟิงก็บอกเขาว่าตระกูลของเขาแข็งแกร่งมาก ไม่เพียงแต่ต้องการครองจักรวาลแห่งความโกลาหลทั้งหมด แต่ยังต้องการผนวกอีกสองจักรวาลเข้าด้วยกันด้วย
คำพูดเหล่านี้ฟังดูเหมือนความฝัน
เดิมที เฉินเฟิงไม่ต้องการให้พวกเขาสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้เร็วเกินไป แต่ตั้งแต่ที่เขาเริ่มกลั่นกรองหัวใจของจักรวาลดั้งเดิมและกลายเป็นศัตรูกับลัทธิเปลวเพลิงสีแดง และเทพแห่งความมืดสังหารซา ชิมิ และสร้างจักรวาลแห่งความโกลาหลและจักรวาลดั้งเดิม มีหลายสิ่งที่เขาต้องเผชิญ
เขากำลังบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ลูกๆ ฟังด้วยความหวังว่าพวกเขาจะได้ใช้โอกาสนี้เพื่อเติบโต แม้ว่าในอนาคตพวกเขาจะไม่ได้กลายเป็นคนพิเศษอะไร เขาก็สามารถใช้พลังของเขาในฐานะผู้ปกครองจักรวาลเพื่อช่วยให้พวกเขาก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้น และมั่นใจว่าพวกเขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลในจักรวาลทั้งสามตลอดไป
อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่บอกความคิดของเขาให้คนเหล่านี้ทราบโดยตรง แต่จะสร้างบรรยากาศที่เข้มงวดและตึงเครียดให้กับพวกเขา เพื่อให้พวกเขาได้ใช้เวลาเติบโตอย่างเต็มที่
เฉินหวงและคนอื่นๆ ตกตะลึงและไม่สามารถสงบลงได้เป็นเวลานาน แต่เฉินเฟิงได้นำพวกเขาไปยังอาณาจักรปีศาจเหวลึกโดยตรงแล้ว