by “ท่านพี่ ข้า…พวกเราท้องเสียกันหมด เลยไปเข้าห้องน้ำกันหมด พอกลับมา ท่านชาย…ท่านกำลังเดือดร้อน…”
บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดอย่างเขินอาย
“ท้องเสียเหรอ?”
ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว “พวกเจ้าท้องเสียพร้อมกันหมดเลยเหรอ?”
“ใช่…ใช่…”
“มันจะบังเอิญกันขนาดนั้นเชียว?”
สีหน้าของติงเจิ้งอี้เริ่มหมอบลงเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้านั่นแหละที่ขี้เกียจ ไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังไม่ปกป้องท่านชายดีๆ ใช่มั้ย? พวกคนไร้ค่า! ข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าไปทำไม?”
“นี่มัน…”
“หรือว่าอาหารเป็นพิษ?”
ชายวัยกลางคนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“พ่อครับ คนที่ทำร้ายผมน่ะ!”
ติงหยางตะโกนขึ้นมาทันที
“หมอนั่นเป็นคนทำ? เกิดอะไรขึ้น? เขาเอาอาหารของคนพวกนี้ไปวางยาพิษหรือ?”
ชายวัยกลางคนถามด้วยความประหลาดใจ
“เปล่า…พวกเราไม่ได้กินอะไรเลย!”
บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบอธิบาย
“ถ้าไม่ได้กินอะไรเลยจะโดนวางยาพิษได้ยังไง”
ชายวัยกลางคนรู้สึก
ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงมองไปที่ติงเจิ้งอี้ ติงเจิ้งอี้ก็รู้สึกแปลกๆ เช่นกัน
“ว่าแต่ ทำไมนายถึงไม่เห็นเหอเย่ล่ะ? เหอเย่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องยาพิษเหรอ? ถ้าเขาอยู่ที่นี่ ใครจะกล้าใช้ยาพิษต่อหน้าเขาล่ะ?”
ชายวัยกลางคนมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นร่องรอยของเหอเย่เลย เขาจึงอดถามไม่ได้
“เออ แล้วเหอเย่อยู่ไหน?”
ติงเจิ้งอี้ถามทันที
“พ่อ อย่าพูดถึงเรื่องเก่าๆ แบบนั้นสิ ตอนที่ฉันทะเลาะกับคนนั้น ไอ้แก่นั่นนอกจากจะไม่ช่วยฉันแล้ว ยังช่วยคนนอกรังแกฉันอีก! ไอ้แก่นั่นคงรู้จักคนๆ นั้นดี! ฉันโกรธมากจนต้องให้ใครไล่เขาไป!”
ติงหยางพูดอย่างหัวเสีย
“อะไรนะ?”
ติงเจิ้งอี้โกรธจัด “ถู่เหออยู่กับข้ามาหลายปีแล้ว แต่ในยามวิกฤตเช่นนี้ เขากลับทรยศข้า! ไอ้สารเลว รอข้ากำจัดคนที่ทำร้ายลูกชายข้าให้หมดก่อน แล้วข้าจะจัดการเขาเอง!”
“อาจารย์ติง เหอเย่ระมัดระวังตัวเสมอ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทรยศท่านโดยไม่มีเหตุผล! ข้าคิดว่าต้องมีเงื่อนงำแน่ๆ! ถามเหอเย่ก่อนแล้วค่อยวางแผน!”
ชายวัยกลางคนกล่าว
“จะบ่นไปทำไม ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ตระกูลติงของข้าจะเสียหน้า!”
ติงเจิ้งอี้ร้อนใจจนต้องหันหน้าไปสบถด่า
“อาจารย์ติง! ข้ากลัวชนกำแพง!” ชายวัยกลางคนพูดอย่างรีบร้อน
“กำแพงเหล็ก? ข้า ติงเจิ้งอี้ คือกำแพงเหล็ก! ข้าไม่เคยกลัวใครเลย ไม่ว่าเขาจะเป็นราชาแห่งสวรรค์หรือใครก็ตาม หากเขากล้าแตะต้องลูกชายข้า เขาสมควรตาย!”
ติงเจิ้งอี้สบถพลางโบกมืออย่างแรงพลางตะโกนว่า “นำทาง! ข้าอยากเจอไอ้คนที่กล้าทำร้ายลูกชายข้าตัวเป็นๆ!”
“ครับ!”
“พ่อครับ เดี๋ยวผมพาไปเดี๋ยวนี้!”
ดวงตาของติงหยางเป็นประกาย เขารีบนำทางไป
ไม่นานนัก กลุ่มคนก็เดินออกจากคลินิกของโรงเรียนไป
สีหน้าของชายวัยกลางคนตึงเครียด เขาลังเล แต่ไม่ได้เดินตามไป แต่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาถูเหอ
โทรศัพท์ดังอยู่นานก่อนที่จะต่อสายได้
“ใคร?”
เสียงแผ่วเบาของทู่เหอดังมาจากปลายสาย
“ทู่เหอ เกิดอะไรขึ้น ใครคือคนที่ทำร้ายนายน้อย?”
ชายวัยกลางคนถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
ทู่เหอได้ยินดังนั้น ลมหายใจของเขาสั่นระริกอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะถามอย่างกังวล “ท่านไปซือต้าหรือ?”
“องครักษ์ของนายน้อยเรียกนายน้อยติงมาบอกว่านายน้อยถูกทำร้ายร่างกายจนเกือบตาย นายน้อยโกรธจัดจึงรีบพาคนไปยังซือต้าทันที!”
“แล้วนายน้อยล่ะ?”
“พวกเขา…ไปทวงหนี้กับคนนั้น!”
ชายวัยกลางคนลังเลพลางพูดขึ้น รู้สึกได้ถึงบางอย่างผิดปกติ
“จบแล้ว! จบแล้ว! รีบโทรกลับนายน้อย ไม่งั้นทุกอย่างจะจบ!”
ทู่เหอกรีดร้องแทบจะตะโกนสุดเสียง
“ทู่เหอ เกิดอะไรขึ้น คนๆ นั้นเป็นใคร?”
ชายวัยกลางคนถามอย่างกังวล
“คนๆ นั้น…คือเจียงเฉิงหลิน หมอเทวดา!”
ทู่เหอตะโกนจนแทบทรุด
“อะไรนะ?”
จู่ๆ สมองของชายวัยกลางคนก็ดับวูบลง
หลินเจียงเฉิงผู้เป็นตำนาน หมอศักดิ์สิทธิ์?
หลินผู้ควบคุมหยางฮวา ทำลายดินแดนศักดิ์สิทธิ์ และทำลายเทียนโมเต้า?
“เจ้า… เจ้าแน่ใจหรือ… ว่าเจ้าไม่ได้เข้าใจผิด?” เสียงของชายวัยกลางคนสั่นเครือ
“จริงแท้แน่นอน ข้าจะไม่ยอมรับผิด!”
ถู่เหอตะโกน
ชายวัยกลางคนไม่กล้าลังเลอีกต่อไป และรีบวิ่งออกจากคลินิกของโรงเรียนอย่างบ้าคลั่ง