by 
“ฉันจะให้ยาแก้พิษแก่คุณตอนนี้ และคุณจะแบ่งมันอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
เฉินผิงแจกยาแก้พิษให้โดยตรง เขารู้ดีว่าการแจกจ่ายยาต่อไปเป็นเรื่องของผู้ใหญ่บ้าน เขาจะไม่แจกยาให้อาลีกูแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความขัดแย้งอันวุ่นวายของพวกเขา
หัวหน้าหมู่บ้านรีบหยิบยาแก้พิษออกมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขามีประกายความตื่นเต้น เขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะมอบยาแก้พิษให้เขาโดยตรง นี่หมายความว่าเขาจะทำอะไรก็ได้ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปไม่ใช่หรือ?
สีหน้าของอาลีกู่ดูน่าเกลียดมาก เขาไม่คิดว่าจะเจอเรื่องน่าเศร้าเช่นนี้ การกระทำของเฉินผิงนั้นล้วนแต่มีเจตนาหลอกเขาทั้งสิ้น
หลังจากได้รับยาแก้พิษแล้ว เฉินผิงและสหายก็ออกจากหมู่บ้านไปทันที เขายังสนใจกลุ่มตัวละครประหลาดกลุ่มนี้มาก
“อย่างไรก็ตาม เรามีชื่อเล่นที่เรียกว่า อมตะ”
ผู้ใหญ่บ้านรู้สึกขอบคุณเฉินผิงมากจนไม่อาจช่วยบอกตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาให้เฉินผิงทราบได้
หลังจากได้ยินชื่อของเซียน เฉินผิงก็พยักหน้าเงียบๆ แม้จะยังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง แต่หลังจากที่รู้ตัวตนของพวกเขาบางส่วนแล้ว เฉินผิงก็สามารถสืบหาสาเหตุได้
เฉินผิงออกจากสถานที่นั้นไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อถึงเวลานั้นหมู่บ้านก็เริ่มมีเสียงดัง
แน่นอนว่าอาลีกูจะไม่ยอมให้หัวหน้าหมู่บ้านเอาของดี ๆ เหล่านี้ไปเป็นของตัวเอง เขาจ้องมองหัวหน้าหมู่บ้านด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“คุณเก็บเรื่องพวกนี้ไว้คนเดียวไม่ได้หรอก คุณไม่คิดจะแบ่งปันมันบ้างเหรอ”
ดวงตาของอลิกูมีแววโกรธเล็กน้อย เขาเข้าใจได้ทันทีว่าหัวหน้าหมู่บ้านหมายถึงอะไร อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจจะแจกของดีเหล่านี้ออกไป และเจตนาที่จะเก็บไว้เองไม่ควรแสดงออกให้ชัดเจนเกินไป
“ฮ่าๆ พูดอะไรของนายเนี่ย ฉันจะไม่แบ่งให้ชาวบ้านดีๆ ของฉันได้ยังไง พวกเขาล้วนแต่สนับสนุนฉันมาก ฉันก็เลยต้องเอาของดีๆ พวกนี้ออกไป ส่วนคนที่ไม่สนับสนุนฉัน ไม่มีทางได้ของพวกนี้ไปหรอก”
หลังจากกล่าวจบ หัวหน้าหมู่บ้านก็หยิบสิ่งของทั้งหมดออกมาแบ่งปันให้กัน เขารู้ดีในใจว่าคนผู้นี้เพียงแค่ต้องการแย่งชิงสิ่งของจากเขา และเมื่อเขาหายดีแล้ว เขาก็จะปฏิบัติต่อเขาด้วยท่าทีแบบเดียวกัน
ชาวบ้านคนอื่นๆ ได้รับยาแก้พิษในไม่ช้า พวกเขาต่างรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก ทุกคนฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วหลังจากกินยาแก้พิษ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกตัญญู และพวกเขาก็ไม่มีความเกลียดชังต่อการกระทำของเฉินผิงอีกต่อไป
อาลิกูรอจนถึงตอนจบแต่ก็ไม่ได้รับยาแก้พิษแม้แต่ครึ่งโดส
อันที่จริง เฉินผิงก็คิดในใจเช่นกันตอนที่แจกยาแก้พิษ เขาจงใจเตรียมยาแก้พิษให้น้อยลง เพราะจะมีคนๆ หนึ่งที่ไม่ได้รับยาแก้พิษอยู่เสมอ
แน่นอนว่าหัวหน้าหมู่บ้านสังเกตเห็นความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของเฉินผิง ดวงตาของเขาฉายแววแห่งความภาคภูมิใจ เขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะไม่ชอบอีกฝ่ายเช่นกัน
“โอ้ ทำไมถึงมียาแก้พิษน้อยลงหนึ่งโดส บางทีเฉินผิงอาจลืมเตรียมไว้ก็ได้”
ผู้ใหญ่บ้านพูดอย่างตั้งใจโดยมีแววตาแห่งความภาคภูมิใจแฝงอยู่
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ อาลีกูก็รีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยความไม่เชื่อ เขารู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“เป็นไปได้ยังไง? ไม่มีทางเลยที่เขาจะทำแบบนั้น”
อาลีกูยังคงไม่สามารถยอมรับความจริงทั้งหมดได้ ในความเห็นของเขา เฉินผิงคงไม่ทำแบบนั้น