by 
แล้วพวกเขาจะมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกันได้อย่างไร?
“ฉันจะให้เวลาเธอสักวัน เธอจะเอาของที่เธอมีมาแลกกับอะไร หรือจะบอกความลับของเธอกับฉันก็ได้”
หลังจากพูดสิ่งนี้แล้ว เฉินผิงก็ตรงไปที่หมู่บ้านของพวกเขา
ขั้นตอนต่อไปคือการหาสถานที่พัก และหมู่บ้านของพวกเขาเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
แม้ว่าที่นี่จะดูแปลกนิดหน่อยแต่ก็ดูสะอาดดี
เมื่อเห็นเฉินผิงเดินเข้ามาในหมู่บ้านของพวกเขาในลักษณะนี้ สีหน้าของอาลีกูก็เปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด
ครั้งนี้ด้วยการมีส่วนร่วมของเฉินผิง แผนของเขาไม่ได้ผลสำเร็จเลย
ชาวบ้านเหล่านี้ทั้งหมดกลับมามีชีวิตอีกครั้ง และผู้ใหญ่บ้านก็ยังมีชีวิตอยู่เช่นกัน
นี่เป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดมาก
“บ้าเอ๊ย แล้วฉันควรทำยังไงต่อดีล่ะ”
เขาไม่สามารถคิดออกจริงๆ และไม่รู้ว่าเขาควรทำอย่างไร
ชาวบ้านพวกนั้นจะต้องเปิดโปงเขาต่อไปอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผยอย่างสมบูรณ์
ทุกคนรู้ว่าเขายังคงมีเจตนาชั่วร้าย และเมื่อถึงเวลา พวกเขาก็มักจะขับไล่เขาออกจากหมู่บ้าน
ชาวบ้านพวกนี้เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนมาก ถ้ารู้ว่าฉันมีแผนพวกนี้ พวกเขาคงหาทางจัดการกับฉันต่อไปแน่ๆ
แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งมาก แต่เขาก็ไม่มีทางจัดการกับกลุ่มคนพวกนี้ได้เลย
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเขาก็ยิ่งแย่ลง และเขารู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในอันตรายตลอดเวลา
“ถ้าอยากมีชีวิตรอดก็ลองคิดดูเอง”
หลังจากพูดจบ ทุกคนก็หันหลังกลับและเดินจากไป พวกเขาไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่
ชาวบ้านคนอื่นๆ คิดที่จะรายงานเรื่องอาลิกูให้ทุกคนทราบ แต่เมื่อคิดถึงสภาพร่างกายของพวกเขาที่กลายเป็นตอนนี้และว่าพวกเขาเกือบจะตายแล้ว พวกเขาก็ไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป
ไม่สำคัญว่าอาลีกูจะรอดหรือไม่ สิ่งที่พวกเขาสนใจคือจะรอดไหม
“ท่านผู้ใหญ่บ้าน ที่นี่เราไม่มีของดีเลย จะแลกเปลี่ยนกับพวกเขาได้อย่างไร”
ชาวบ้านบางคนถามด้วยความสับสนและแววตาสิ้นหวัง พวกเขาใจสลายเมื่อคิดว่าไม่มีทางรอดไปได้
“ถูกต้อง! ที่นี่เราไม่มีของดีเลย แล้วถ้าคนไม่พอใจกับสิ่งที่เราทำล่ะ?”
ชาวบ้านพวกนี้ไม่เคยเห็นของดีมาก่อนเลย แถมของทุกอย่างในหมู่บ้านก็อยู่ในสภาพย่ำแย่มาก ถ้าพวกเขาอยากแลกเปลี่ยนกับคนอื่น ก็คงไม่สามารถผลิตอะไรที่มีคุณค่าได้
ความจริงมีเพียงผู้ใหญ่บ้านเท่านั้นที่รู้ว่าในหมู่บ้านมีสิ่งดีๆ อะไรหรือไม่
สีหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านดูแย่มาก เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าควรทำอย่างไรต่อไป
“ท่านเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวไม่ได้เด็ดขาด ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ท่านต้องนำสิ่งดีๆ เหล่านี้ออกมาให้หมดตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”
อาลีกูพูดขึ้นอย่างกะทันหัน ดวงตาแฝงไปด้วยความภูมิใจ เขารู้ดีว่าหากไม่บังคับ ชายคนนี้คงไม่มีวันใช้สิ่งดี ๆ ช่วยเหลือพวกเขาได้
“หมายความว่ายังไง ผู้ใหญ่บ้านมีสมบัติหรือเปล่า?”
ผู้ใหญ่บ้านคงไม่มีสมบัติอะไรหรอกใช่มั้ย? ไหนๆ ก็บอกว่าหมู่บ้านนี้ไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ?
ทุกคนถามด้วยความอยากรู้ แต่ไม่เข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ดวงตาของอลิกูฉายแววแห่งความภาคภูมิใจ เขารู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะต้องนำสิ่งดีๆ เหล่านั้นออกไปเป็นลำดับต่อไป อีกฝ่ายถูกกดดันจนเกินเหตุ