by 
หลังจากออกจากหอประชุม ชายในชุดไม่ได้พาหลินหยางไปที่รถเบนท์ลีย์ แต่พาเขาไปยังอาคารเรียนว่างๆ ข้างๆ
หลินหยางขมวดคิ้วพลางพูดเบาๆ ว่า “ท่านครับ รถของท่านจอดอยู่ตรงนั้นไม่ใช่หรือครับ”
“ตามผมมาครับ”
อีกฝ่ายไม่หันหลังกลับและเดินต่อไป
หลินหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกได้ถึงบางอย่างแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
หลังจากเข้าไปในอาคารเรียน ร่างหลายร่างรีบล็อกประตูอาคารเรียน
หลินหยางยังคงสงบนิ่งจนกระทั่งอีกฝ่ายพาเขาไปยังห้องบรรยายวิชาการที่ชั้นหนึ่งของอาคารเรียน แล้วเขาก็หยุด
ในขณะนั้นเอง ชายชราผอมบางคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องบรรยายวิชาการ
ชายชราสวมชุดถังสีเทากำลังถูก้อนเหล็กสองก้อนในมือ ดวงตาขุ่นมัวจ้องมองกระดานดำตรงหน้าอย่างเงียบงัน ราวกับกำลังครุ่นคิด
หลังจากที่หลินหยางเข้ามา อีกฝ่ายไม่ได้แม้แต่จะมองเขา
“คุณเหอ มีคนมา!”
คนที่นำหลินหยางเดินเข้ามาหาชายชราแล้วโค้งคำนับเล็กน้อย
“เอาล่ะ!”
ชายชรากลับมามีสติอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองหลินหยาง
“หนุ่มน้อย ท่านชื่ออะไร” ชายชราถามอย่างใจเย็น
“ท่านขอให้ใครพาข้ามาที่นี่ แต่ท่านยังไม่รู้แม้แต่ชื่อหรือนามของข้าเลย”
หลินหยางหาที่นั่งและนั่งลง หยิบซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า จุดบุหรี่หนึ่งมวน แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ทำแบบนี้มันไม่รีบร้อนไปหน่อยหรือ”
“ท่านพูดถูก ข้าไม่ควรถามเรื่องตัวตนของท่าน เพราะยังไงมันก็ไม่จำเป็น”
ชายชราหยุดถูลูกบอลแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ถ้าอย่างนั้น ข้าจะไม่เสียเวลากับท่าน ข้าเรียกท่านมาที่นี่เพราะข้ามีเรื่องต้องบอกท่าน! ข้าหวังว่าท่านคงเข้าใจสถานการณ์ ไม่เช่นนั้นท่านอาจต้องจบชีวิตลงอย่างทุกข์ระทม”
“มีอะไรหรือ”
หลินหยางถามอย่างใจเย็น
“เรื่องภรรยาของท่าน ท่านหนุ่มของเราหลงเสน่ห์ภรรยาของท่านแล้ว หวังว่าท่านจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าภรรยาอีกนะ นี่เงินห้าล้าน เอาเงินไป เดี๋ยวจะมีคนจัดการให้ท่านออกจากหลงกั๋ว เอาเงินไปสนุกต่างประเทศซะ!”
ชายชราโบกมือ ชายในชุดสูทที่นั่งข้างๆ รีบหยิบกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าหลินหยาง แล้วเปิดออก
กระเป๋าเดินทางใบนั้นเต็มไปด้วยธนบัตรระยิบระยับ
หลินหยางตกตะลึง มองไปที่กล่อง แล้วมองไปที่บัตรธนาคารที่เตรียมไว้เพื่อชดเชยให้กับคนเหล่านี้ พูดไม่ออกเล็กน้อย
“ทำไม? คุณไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนหรือ?”
ชายชรายิ้มจางๆ
“เอาเป็นว่า ผมเป็นคนที่แยกแยะระหว่างความกตัญญูและความขุ่นเคืองออกจากกัน และผมก็แบ่งบัญชีอย่างชัดเจน ผมเองที่เหยียบรถคุณมาก่อน ดังนั้นผมจะจ่ายค่าซ่อมรถคันนี้ก่อน!”
หลินหยางยื่นบัตรให้ชายชุดดำที่นั่งข้างๆ แล้วพูดเบาๆ ว่า “เบนท์ลีย์คันนั้นน่าจะราคาสี่ล้านใช่ไหม? หยิบขึ้นมาแล้วรูดเลย!”
ชายชุดดำตกตะลึงและมองไปที่ชายชรา
ชายชราขมวดคิ้ว “ดูเหมือนคุณจะคิดว่าเงินนี้น้อยเกินไปนะ” “
ไม่ ไม่ ไม่ เงินนี่… เยอะทีเดียว ฉันแค่อยากจะพูดสั้นๆ นะ แล้วพอเรื่องรถเสร็จ เราจะคุยกันเรื่องนี้กันอีกที!”
หลินหยางยิ้มจางๆ
ชายชราหัวเราะในลำคอพลางโบกมือทันที “เอาหนึ่งล้านจากเขา! แล้วเพิ่มอีกสิบเท่า! ให้เขาห้าสิบล้าน!”
ชายชุดดำรีบหยิบเครื่อง POS ออกมา หยิบบัตรของหลินหยาง รูดบัตร แล้วหยิบบัตรอีกใบออกมาวางไว้หน้าหลินหยาง
“ดูเหมือนนายยังมีเงินอยู่บ้าง ปัญหารถก็จบแล้ว นายไม่ควรรับห้าสิบล้านนี้ไปเหรอ?”
ชายชราหัวเราะในลำคอ
“ทำไมนายไม่เห็นเงินในบัตรฉันบ้างล่ะ?” หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
ชายชราตกตะลึง รู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ เขาลังเลและขยิบตาให้คนข้างๆ ทันที
ชายชุดดำรูดบัตรอีกครั้งทันที แล้วกดตรวจสอบยอดเงิน ชั่วครู่ ชายชุดดำก็ตกตะลึง
“เงินในบัตรมีเท่าไหร่?”
ชายชราถามอย่างเคร่งขรึม
“หนึ่ง สิบ ร้อย พัน หมื่น… ท่านอาจารย์ สิบ… หนึ่งพันล้าน…”
ชายชุดดำตัวสั่น
“อะไรนะ?”
สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไปอย่างมาก