ถ้าเป็นไปได้ เขาหวังว่าตัวเองจะไม่เหมือนแม่ของเขาเลย
เขายกมือขึ้นประกบหน้าและพึมพำกับตัวเอง “ฉันจะไม่ให้อภัย ฉันจะไม่…”
ทำไมเขาต้องให้อภัยคนที่เคยทอดทิ้งเขาไปด้วย? –
เมื่อเขาล้างตัวเสร็จ เขาก็ล้มตัวลงบนเตียงแล้วหลับตา แต่ในใจเขายังคงฝันถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น
เขาฝันว่าตนกำลังติดตามแม่และมักได้ยินแม่ด่าอะไรบางอย่าง ถ้าเขาทำให้แม่ของเขาอารมณ์เสีย เธอจะตบหน้าเขาหรือกระทั่งต่อยและเตะเขา
แต่บางครั้งแม่ของเขาก็ดูเหมือนเป็นคนละคน ใจดีและอ่อนโยนกับเขา ดูเหมือนแม่ที่ดีและน่ารัก
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาถึงดีกับเขาในช่วงหนึ่ง แต่กลับรังเกียจเขาในช่วงถัดมา
เมื่อเวลาผ่านไป เขาค่อยๆ หยุดรบกวนแม่ของเขาและเพียงยืนอยู่ข้างๆ เธออย่างเงียบๆ พยายามอย่างดีที่สุดที่จะทำให้แม่ของเขาเพิกเฉยต่อการปรากฏตัวของเขาให้มากที่สุด
เขาไม่คาดหวังว่าแม่จะรักเขาอีกต่อไป แต่เพียงขอให้แม่อย่าตีเขาอีก
เขาไม่บอกแม่อีกต่อไปว่าเขาต้องการอะไรหรือชอบอะไร เขาทำเพียงสิ่งที่แม่ของเขาขอให้เขาทำ
แต่ถึงกระนั้นก็ตาม แม่ของเขายังคงใช้เขาในท้ายที่สุด โดยบอกว่าเขาเป็นลูกของเสี่ยวจื่อฉี เพื่อใช้เสี่ยวจื่อฉีจัดการกับป้าหลิงและตระกูลหยี่!
ในสายตาแม่ เขาเป็นแค่เครื่องมือ!
“คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นภาระ คุณคือภาระ ทำไมฉันถึงต้องเกิดมาเป็นภาระอย่างคุณด้วย!” เสียงของแม่ยังคงดังอยู่ในหูของเขา ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าแม้แต่การหายใจก็กลายเป็นเรื่องยาก
“ถ้าคุณทิ้งฉันไป ไม่มีใครต้องการคุณหรอก แม้แต่ภาระอย่างคุณก็ตาม!”
“คุณต้องเชื่อฟัง ถ้าฉันตาย คุณจะอยู่ไม่ได้!”
ภัยคุกคามและคำสาปเหล่านี้เปรียบเสมือนกระแสน้ำที่ไหลเข้ามาจากทุกทิศทุกทางพร้อมที่จะจมเขาจนตาย
อย่า…อย่าพูดอะไรอีก เขาจะรอด! เขาไม่ได้เป็นภาระหรอก!
“อ๊า!” ทันใดนั้น เซินจี้เฟยก็ลืมตาขึ้น และสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าเขาก็คือห้องที่เต็มไปด้วยแสงสว่าง
เขาเพิ่งฝันร้ายเหรอ? แต่เขาปิดไฟก่อนเข้านอนชัดเจนแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงเปิดอยู่ล่ะ?
“เสี่ยวเฟย คุณเป็นอะไรไป?” เสียงของหยี่เฉียนจินดังอยู่ในหูของเขา และแล้วใบหน้าที่คุ้นเคยก็ปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา
เซินจี้เฟยมองหยี่เฉียนจินอย่างว่างเปล่า จากนั้นก็ถอนหายใจยาวๆ “ฉัน… ฉันสบายดี”
“คุณฝันร้ายอะไรอยู่เหรอ เหงื่อออกเยอะมากเลย” หยี่เฉียนจินกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเสิ่นจี้เฟย
“ฉัน…” เขาจับมือเธอ รู้สึกถึงความอบอุ่นของเธอในมือของเขา ทำให้ความรู้สึกอึดอัดในความฝันของเขาบรรเทาลง “ผมแค่ฝันถึงวัยเด็กของตัวเอง ผมฝัน…แม่ของผมพูดอยู่เสมอว่าผมเป็นเพียงภาระ”
เขาสามารถพูดได้เพียงสิ่งที่ยากที่จะพูดกับผู้อื่นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเธอ
“เธอรู้สึกเสมอว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องคลอดฉัน เพราะเธอไม่รู้ตัวในตอนแรก เมื่อเธอรู้ตัวว่าตั้งครรภ์ เธอก็เลยพลาดเวลาไปทำแท้งแล้ว หากเธอต้องการทำแท้งในโรงพยาบาลทั่วไป เธอจะต้องแจ้งรายละเอียดอย่างละเอียด และการทำแท้งในโรงพยาบาลตลาดมืดจะต้องเสียเงินจำนวนมาก ซึ่งเธอไม่สามารถจ่ายได้ ดังนั้น ในท้ายที่สุด เธอจึงสามารถคลอดฉันได้ในคลินิกเล็กๆ เท่านั้น”
เซินจี้เฟยพึมพำ “สำหรับเธอ ฉันเป็นภาระ ฉันไม่ควรมีอยู่ และฉันยังอยู่นอกเหนือแผนของเธอ!”