by 
กลุ่มนี้มีมอนสเตอร์อยู่ค่อนข้างเยอะ พอเห็นหัวหน้าหมู่บ้านปรากฏตัว พวกเขาก็ต่อสู้กับเขาทันที พวกเขาไม่ได้สนใจสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวใดๆ เลย
หัวหน้าหมู่บ้านจึงใช้โอกาสนี้โจมตีสัตว์ประหลาดจำนวนมาก แต่ความสามารถของพวกมันกลับมีจำกัด เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนจึงลากหัวหน้าหมู่บ้านออกไปอย่างสุดกำลัง แท้จริงแล้ว ทุกคนรู้ดีว่าหลังจากเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดเหล่านี้แล้ว พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหลบหนี
อาลีกูก็รีบหนีออกไปจากที่นี่พร้อมกับผู้ใหญ่บ้าน แม้ว่าเขาจะมีข้อข้องใจมากมายเกี่ยวกับอากูดา น้องชายของเขา แต่เขาไม่ใช่คนเลว ดังนั้นเขายินดีช่วยเหลือผู้ใหญ่บ้านถ้าทำได้
ตอนนั้น หัวหน้าหมู่บ้านเสียสติไปแล้ว เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่ต้องการแก้แค้นให้ลูกๆ ของเขาเท่านั้น
เขาเป็นชายชราที่มีลูก และนี่คือลูกคนเดียวของเขา หากเกิดอะไรขึ้นกับลูก เขาคงหมดหวังในชีวิต
คนอื่นๆ ก็รู้สึกถึงความสิ้นหวังของหัวหน้าหมู่บ้านเช่นกัน และไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไร
ในขณะนี้ทุกคนต่างก็หลับตาและวิ่งไปข้างหน้าโดยก้มศีรษะ
สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด
พวกเขายังคงวิ่งไปข้างหน้าตามทิศทางที่เฉินผิงออก และทุกคนก็กังวลว่าอะไรจะเกิดขึ้น
โชคดีที่สัตว์ประหลาดพวกนี้ไม่ได้วิ่งเร็วมากและไม่มีทางทำอะไรพวกมันได้
หลังจากสัมผัสได้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของเหล่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ สีหน้าของอลิกูก็เริ่มสับสน เขารู้ดีในใจว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเล่นงานกลุ่มคนพวกนี้ในตอนนี้
สิ่งเดียวที่คุณทำได้คือพูดคุยดีๆ กับพวกเขาและดูว่าคุณสามารถควบคุมทุกอย่างได้หรือไม่
ในที่สุดพวกเขาก็หลบหนีไปยังสถานที่ที่ค่อนข้างปลอดภัย ณ ขณะนั้น ทุกคนมีสีหน้าสับสนและเริ่มถอยกลับ
“มันแปลกจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเฉินผิงและกลุ่มของเขาหนีออกมาได้อย่างไร พวกนี้แข็งแกร่งมาก พวกเขาน่าจะลุกขึ้นมาได้”
บางคนเริ่มบ่นถึงเฉินผิงตรงๆ สำหรับพวกเขาแล้ว ความแข็งแกร่งของเฉินผิงนั้นทรงพลังอย่างยิ่งอยู่แล้ว และตอนนี้เขาควรจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับศัตรู
ขณะนั้นเอง อาลีกูก็พูดขึ้นอย่างกะทันหันด้วยสีหน้าไร้เรี่ยวแรง ราวกับว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งต่างๆ จะออกมาเป็นแบบนี้
“หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าไม่คิดว่าเราควรโจมตีเฉินผิงตอนนี้ เจ้าหมอนี่แข็งแกร่งมาก เราควรร่วมมือกับเขา”
“เราไม่ควรดำเนินการกับเฉินผิงตอนนี้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ก่อนที่จะแก้ไขวิกฤต”
อาลีกูพูดอย่างจริงจัง เขารู้ดีในใจว่าตอนนี้เขาไม่สามารถเล็งเป้าไปที่เฉินผิงได้
แต่กลุ่มคนเหล่านี้กลับไม่พอใจอย่างมาก พวกเขารู้ดีในใจว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือการกำจัดเฉินผิงและแก้แค้นให้พี่น้องของพวกเขา
“คุณกล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง?”
ผู้ใหญ่บ้านก็ตกใจมากเช่นกัน เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรประนีประนอม
เรื่องนี้มันน่าหงุดหงิดเกินไปจริงๆ
“พวกเราไม่สามารถประนีประนอมกับกลุ่มคนพวกนี้ได้เด็ดขาด! พวกเราต้องจับเฉินผิงแล้วหั่นเขาเป็นชิ้นๆ”
สีหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านกลายเป็นดุร้ายอย่างยิ่ง เขาโกรธเฉินผิงมากจนแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเขา
ดังนั้นการเสนอข้อตกลงในตอนนี้จึงถือเป็นการจงใจทำให้เขาอับอาย