by การยั่วยุของเขาไม่ได้ผลเลย จริงๆ แล้ว เฉินผิงไม่ได้จริงจังกับชายอ้วนคนนั้นเลย ในสายตาของเขา ชายอ้วนคนนั้นก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
ความแข็งแกร่งของชายอ้วนอาจแข็งแกร่งมาก แต่สำหรับเขาแล้วมันไม่มีอะไรเลย
ต่อให้อีกฝ่ายรวยเท่าประเทศชาติ จะทำอะไรได้ล่ะ? เฉินผิงไม่เห็นคุณค่าของความมั่งคั่งเหล่านี้เลย อีกอย่าง ไม่ว่าชายคนนี้จะรวยขนาดไหน เขาก็เทียบไม่ติดเลย เฉินผิงมั่นใจในเรื่องนี้มาก
เขาได้สะสมความมั่งคั่งไว้เป็นจำนวนมาก ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาอย่างเขาจะเทียบได้อย่างแน่นอน
ขณะนั้นเอง เหล่าทหารยามใต้ร่างของชายอ้วนก็รุมล้อมเฉินผิงและคนอื่นๆ ไว้ด้วย สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง และมองเฉินผิงด้วยความไม่พอใจ
แม้ว่าปู่ของพวกเขาจะไม่ได้บอกว่าพวกเขาควรทำอะไร แต่พวกเขาก็สามารถเดาคร่าวๆ ได้ว่าปู่กำลังทำอะไรอยู่โดยดูจากพฤติกรรมปกติของเขา
เห็นได้ชัดว่าเขากำลังวางแผนที่จะจัดการกับผู้ชายตรงหน้าเขา
ขณะนั้น เฉินผิงมองพวกเขาอย่างสงบนิ่ง แต่ละคนล้วนเปี่ยมไปด้วยรัศมีแห่งการสังหาร ราวกับต้องการจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ อย่างไรก็ตาม รัศมีแห่งการสังหารอันทรงพลังนี้ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึงเฉินผิง มันทำให้เฉินผิงรู้สึกเหมือนกำลังทะเลาะกันระหว่างเด็กๆ ซึ่งช่างไร้สาระสิ้นดี
“เฉินผิง ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้พบคุณที่นี่”
ชายอ้วนตรงเข้ามาหาเฉินผิงด้วยสีหน้าเหยียดหยามอย่างที่สุด เขามองเฉินผิงด้วยแววตาเย่อหยิ่งเล็กน้อย ในสายตาของเขา เหล่าองครักษ์ใต้บังคับบัญชาของเขานั้นเพียงพอแล้ว ไม่ว่าเฉินผิงจะเย่อหยิ่งเพียงใด เขาก็ไม่มีทางสู้เฉินผิงได้
“เจ้าไม่แข็งแกร่งมากนักหรือ? ถ้าอย่างนั้น เจ้ากล้าที่จะแข่งขันกับองครักษ์ของข้าหรือ?”
ชายอ้วนทนไม่ได้เลย เขาโกรธมาก มองอีกฝ่ายอย่างเย่อหยิ่ง
สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือข่าวการถูกทำให้ขายหน้าของเขาได้แพร่กระจายออกไป และแม้แต่ครอบครัวของเขาเองก็รู้ว่าเขาถูกทำให้ขายหน้าเช่นกัน
คนอย่างเจ้าอ้วนที่ทำธุรกิจมานานมักจะมีศัตรูมากมาย
ดังนั้นขณะนี้ศัตรูของเขากำลังล้อเลียนเขาอย่างบ้าคลั่งและถึงกับทำเรื่องใหญ่โตเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นการทำให้เขาได้รับความอับอายทุกประการ
เพราะเขาโกรธมาก และพร้อมที่จะจัดการกับเฉินผิง เขาสาบานว่าจะทำให้เฉินผิงอับอายขายหน้าเพื่อบรรเทาความเกลียดชังของเขา
“คุณป่วย” เฉินผิงพูดไม่ออกกับคนคนนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะสนใจเขาเลย
ไอ้หมอนี่มาหาเขาโดยไม่มีเหตุผลอันใด มันพยายามยั่วโมโหเขาอย่างสุดชีวิต เขาแค่ไม่อยากรับคำท้า และการพูดจาแบบนี้กับคนแบบนี้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
หลินจื้อหยวนเป็นคนอารมณ์ร้าย เห็นหน้าอีกฝ่ายแล้วโกรธจนอยากจะต่อยเขาตรงๆ แต่เขาก็ยังมีความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองอยู่บ้าง
แต่หลังจากเห็นว่าเฉินผิงไม่ได้ดำเนินการใดๆ เขาก็ปล่อยความโกรธของเขาไป
แม้เขาจะเลือกที่จะยับยั้งตัวเองไว้ เพราะเห็นว่าเฉินผิงนั้นใจเย็นมาก แต่กับกระต่ายนี่กลับแตกต่างออกไป หมอนี่หยิ่งยโสเหลือเกิน
กระต่ายยิ้มให้อีกฝ่าย หลังจากที่พวกเขาพยายามยกดาบขึ้น กระต่ายก็ลองยกตาม ผลที่ได้ทำให้เขาพอใจมาก แม้แต่กระต่ายก็ยังยกสิ่งนี้ได้อย่างง่ายดาย
“แกมันขี้แพ้ กล้าดียังไงมายั่วพวกเรา” กระต่ายกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงนั้น คำพูดของมันช่างน่ารำคาญจริงๆ