by แม้ว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่ไร้การป้องกัน แต่เขาก็สามารถกระทำสิ่งที่ทรงพลังเช่นนี้ได้และไม่ควรประมาท
จู่ๆ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นและอยากรู้เกี่ยวกับตัวตนของคนเหล่านี้ขึ้นมาเล็กน้อย
“ท่านอาจารย์ ข้าต้องบอกท่านถึงจุดแข็งของพวกเขา พวกเขาล้วนแต่เป็นคนเก่งทั้งสิ้น!”
ซ่งเสี่ยวตงไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขารีบดึงนายท่านมาทันที เขาเล่าเรื่องเฉินผิงให้นายท่านฟังอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นเฉินผิงก็ดูเหมือนเทพเจ้าที่มีเพียงบนสวรรค์
เฉินเสวียนเฟิงยังคงสับสนเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ เขาคิดว่ามันอาจจะไม่เป็นความจริง
“ไม่มีทาง…”
เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีบุคคลที่แข็งแกร่งเช่นนี้อยู่ในโลกนี้ แม้ว่าเฉินผิงจะซ่อมแซมดาบของเขาแล้ว แต่เฉินผิงจะแข็งแกร่งอย่างที่ลูกศิษย์ของเขาบรรยายไว้จริงหรือ?
เมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขาไม่เชื่อเรื่องนี้ ซ่งเสี่ยวตงก็ถอนหายใจเงียบๆ
“เมื่อคุณไม่อยากเชื่อ ฉันจะแสดงบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์ให้คุณดู”
หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว เขาก็หยิบมีดสั้นที่เฉินผิงมอบให้เขาออกมาและยื่นให้เฉินเสวียนเฟิงโดยตรง
“ลองดูสิ”
ทันทีที่เขาพูดจบ เฉินเสวียนเฟิงก็รีบวิ่งเข้าไปด้วยสีหน้าหวาดกลัว จ้องมองมีดสั้นในมือของซ่งเสี่ยวตงอย่างตรงไปตรงมา
“นี่มันก็แค่…”
จู่ๆเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
มีดสั้นเล่มนี้งดงามมากจนแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่มีทางต้านทานมันได้
เขาถึงกับมีความคิดที่จะเอาสิ่งนั้นใส่กระเป๋าของเขาด้วย
ซ่งเสี่ยวตงก็เห็นจุดประสงค์ของอาจารย์ของเขาเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงรีบเดินหน้าและคว้ามีดสั้นของเขา
“ท่านเจ้าข้า สิ่งนี้ท่านผู้นั้นมอบให้แก่ข้า อย่าแม้แต่คิดที่จะพรากมันไปจากข้าเลย”
ซ่งเสี่ยวตงยังค่อนข้างเด็กและมักจะไม่กังวลอะไรมาก ดังนั้นจึงไม่มีความรู้สึกมีระดับระหว่างเขากับเจ้านายเลย
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินเสวียนเฟิงก็ยื่นสิ่งนั้นให้โดยไม่เต็มใจ
แววตาของเขาฉายแววเสียใจ เขาไม่คาดคิดว่าอาวุธดีๆ แบบนี้จะไม่ใช่ของเขา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็หันศีรษะด้วยความคาดหวังและมองไปที่เฉินผิง
“พี่ชาย เท่าที่ข้ารู้ เจ้าเป็นคนซ่อมดาบของข้าใช่ไหม?”
เขาตื่นเต้นมากและจ้องมองเฉินผิงโดยหวังว่าเฉินผิงจะตอบคำถามของเขาได้
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย เฉินผิงก็พยักหน้า
“อืม”
มันเป็นเพียงดาบยาว ฉันสามารถซ่อมมันเองได้ง่ายๆ และไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ
“ฉันอยากรับคุณเป็นครูของฉัน”
โดยไม่พูดอะไรสักคำ เฉินเสวียนเฟิงเดินเข้ามาและมองเฉินผิงด้วยความเคร่งขรึม
คำพูดเหล่านี้ทำให้เฉินผิงตกตะลึงอย่างมาก
เขาไม่ได้คาดหวังว่าทั้งอาจารย์และศิษย์จะพูดเกินจริงขนาดนี้ และแต่ละคนก็ต้องการเป็นศิษย์ของตน
“ผมขอโทษครับ เจ้านายของผมไม่มีความตั้งใจที่จะรับเด็กฝึกงานเลย”
กระต่ายลุกขึ้นยืนทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจ
กลุ่มคนเหล่านี้ต้องการเรียนรู้จากอาจารย์ทุกวัน แต่พวกเขากลับไม่คิดว่าเจ้านายของพวกเขาจะเป็นคนที่พวกเขาสามารถเรียนรู้จากพวกเขาได้หรือไม่
คำพูดของกระต่ายทำให้เฉินเสวียนเฟิงเจ็บปวดอย่างมาก
ซ่งเสี่ยวตงก็เข้ามาด้วยสีหน้าสงบเช่นกัน
“อาจารย์ครับ อย่าเสียใจไปเลย ผมเคยเสนอความคิดที่จะเป็นศิษย์ของท่านไปแล้ว แต่ถูกปฏิเสธ พวกเขาให้ของพวกนี้มาแค่ไม่กี่อย่างเอง”
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ซ่งเสี่ยวตงก็หยิบอาวุธทั้งหมดที่กระต่ายมอบให้เขาออกมาด้วยสีหน้าไร้เรี่ยวแรง
“โอ้?” เฉินเสวียนเฟิงไม่คาดคิดว่าซ่งเสี่ยวตงจะสามารถรับสมบัติบางอย่างได้
เขาโน้มตัวไปดูด้วยความอยากรู้และพบว่าสิ่งเหล่านี้เป็นอาวุธที่ซับซ้อนกว่ามีดสั้นมาก