by “ทุกคนต้องตั้งใจฟังตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป พวกนี้กำลังวางแผนที่จะแหกคุกออกมาและจัดการกับพวกคุณ”
เฉินผิงจงใจพูดเสียงดังที่ประตูด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม เขารู้สึกว่าแผนการของกลุ่มคนเหล่านี้ไร้สาระ
กัปตันองครักษ์ไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะอยู่ที่ประตูในเวลานี้ และเขาไม่คาดหวังว่าคำพูดของเขาจะได้ยินชัดเจนโดยคนอื่น ซึ่งทำให้เขารู้สึกอับอายมาก
ยามคนอื่นๆ ก็รู้สึกละอายใจเช่นกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ถูกเฉินผิงฆ่า แต่ด้วยสภาพของพวกเขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ต่างกัน
ทุกคนได้รับบาดเจ็บสาหัส หากไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที พวกเขาคงไม่มีทางออก แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มียาติดตัว และไม่มีทางรักษาบาดแผลได้ ครั้งหนึ่งเฉินผิงไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป พวกเขาคงไม่มีทางออกจริงๆ
“เจ้านาย เราลองคิดหาวิธีอ้อนวอนเฉินผิงดูไหม ถ้าเขาไม่อยากให้เราไปจริงๆ เราควรทำอย่างไรดี”
บางคนยอมแพ้ไปโดยปริยาย ทั้งที่รู้ดีว่านี่คือปัญหาใหญ่
โดยอาศัยข้อได้เปรียบจากข้อเท็จจริงที่ว่าเฉินผิงและคนอื่นๆ ไม่มีเจตนาที่จะฆ่าใคร พวกเขายังต้องการออกจากสถานที่นี้อย่างรวดเร็วอีกด้วย
“ถึงตอนนี้พวกเราทุกคนจะบาดเจ็บสาหัส แต่พวกเราก็ยังช่วยคลายเชือกที่พันรอบร่างกายนี้ได้ด้วยความช่วยเหลือจากกันและกัน ถ้าเราหนีออกมาได้ก็คงจะดีที่สุด”
ทุกคนที่อยู่ข้างสนามต่างเสนอแนะกันอย่างจริงจังว่าสำหรับพวกเขา ตราบใดที่พวกเขาหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย สิ่งอื่นใดก็ไม่สำคัญอีกต่อไป
เมื่อหัวหน้าองครักษ์ได้ยินทุกคนกระซิบกระซาบกัน ร่องรอยความไม่พอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาไม่คาดคิดว่าคนกลุ่มนี้จะขี้ขลาดเช่นนี้ และต้องการหลบหนีเพียงชั่วขณะ
“ฉันจะไม่ยอมให้คุณหนีออกไปเด็ดขาด นี่ไม่ใช่เรื่องตลก”
“สิ่งที่ตระกูลไป่หลิงเกลียดที่สุดคือพวกที่หลบหนีจากสนามรบ เจ้าคิดว่าเราจะจัดการกับตระกูลไป่หลิงด้วยกำลังของเราได้ไหม?”
ตระกูลไป่หลิงให้ความสำคัญกับเกียรติยศมาโดยตลอด พวกเขาไม่สนใจเลยว่าคนเหล่านี้จะชนะหรือไม่ สำหรับพวกเขา แม้จะพ่ายแพ้ พวกเขาก็ต้องพ่ายแพ้อย่างสง่างาม พวกเขาต้องไม่หนีออกจากสนามรบ ซึ่งเป็นสัญญาณของความขี้ขลาด
ยิ่งเพราะตัวตนของกลุ่มคนเหล่านี้ละเอียดอ่อนมาก พวกเขาจึงไม่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มตระกูลไป่หลิงด้วยซ้ำ หากพวกเขาสร้างความอับอายให้กับพวกเขาในเวลานี้ ก็คงเป็นเรื่องต้องห้าม
“ถ้าเราหนีโดยไม่สู้จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป?”
หัวหน้าองครักษ์ไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาเพียงแต่มองทุกคนอย่างใจเย็น เขาเชื่อว่าคนกลุ่มนี้น่าจะรู้สถานการณ์ในใจของตัวเอง
หลังจากได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของทุกคนก็สดใสขึ้น พวกเขารู้ดีในใจว่านี่ก็เป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากเช่นกัน
“คุณพูดถูก ด้วยความสามารถของพวกเรา ไม่มีทางที่เราจะแก้ปัญหานี้ได้ ถ้าเราอยากมีชีวิตรอด เราต้องสู้ต่อไป ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้เฉินผิงบ้าๆ นั่น ถ้ามันไม่แข็งแกร่งขนาดนั้น เราคงไม่ต้องมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้”
ทุกคนรู้สึกหนักใจมาก พวกเขาไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะล้มเหลว
“ลืมไปเถอะ ไอ้เด็กเวรนั่นไม่ได้ออกไปรายงานสถานการณ์เหรอ? ถ้าตระกูลไป๋หลิงรู้ว่าเราถูกขัง พวกเขาก็คงจะพยายามช่วยเราอยู่แล้ว เพราะยังไงเราก็เป็นตัวแทนของชื่อเสียงตระกูลไป๋หลิงอยู่แล้ว”
กัปตันองครักษ์พูดอย่างช่วยไม่ได้ และเขาก็รู้สึกโกรธด้วย
ในขณะนี้ ผู้แพ้ที่ขี้ขลาดที่สุดได้รับการปล่อยตัวแล้ว เขาเสียใจอย่างสุดซึ้ง เมื่อเขาคิดถึงปัญหาทั้งหมดที่เขาเผชิญ เขาก็รู้สึกโกรธอย่างที่สุด
“โอ้ ชิท!”
ณ เวลานี้ เขาทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากพูดคำหยาบออกมาสักสองสามคำเพื่อระบายอารมณ์ เขารู้ดีในใจว่านี่เป็นบททดสอบอันยิ่งใหญ่สำหรับเขา
ถ้าฉันหนีออกไปจากที่นี่ได้ก็คงจะดีที่สุด
ถ้าฉันกลับมาหาครอบครัวแล้วถูกลงโทษ ฉันคงจะต้องพินาศแน่