by เฉินผิงไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด เขารู้ว่าจะมีคนจ้องจับผิดเขา แต่เขาก็รู้ดีว่าคนกลุ่มนี้มันก็แค่ตัวตลกเท่านั้น
ความแข็งแกร่งส่วนบุคคลของคนเหล่านี้อาจไม่สามารถประเมินต่ำไปได้ แต่สำหรับฉันแล้ว พวกเขาเป็นเพียงขยะเท่านั้น
เขาไม่อยากก่อปัญหาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมให้กลุ่มคนนี้มาทำให้เขาอับอายตามใจชอบได้
ไม่นาน เฉินผิงและเพื่อนก็มาถึงร้านน้ำชา ร้านน้ำชาแห่งนี้ดูหรูหราอลังการ เฉินผิงรู้สึกเหมือนตัวเองเดินเข้าไปในร้านหรูๆ แห่งหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ที่นี่ดูสดใหม่มาก”
สไตล์การตกแต่งที่หลากหลายของที่นี่ทำให้เฉินผิงรู้สึกแตกต่างออกไปเล็กน้อย เขารู้ดีว่าค่าครองชีพที่นี่ไม่ได้ต่ำเลย
“การจะหาข้อมูลสำคัญๆ ที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แค่ดูผู้คนที่นี่ก็รู้แล้วว่าการบริโภคนี้ไม่ใช่แค่ตัวเลขธรรมดาๆ อย่างแน่นอน”
หลินจื้อหยวนก็ถอนหายใจอยู่ใกล้ ๆ เขารู้ดีว่าของพวกนี้ต้องแพงมากแน่ ๆ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ พระเฒ่าชราก็มองเมนูข้างๆ ด้วยความอยากรู้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าแค่กาน้ำชาที่นี่จะแพงได้ขนาดนี้
“กาน้ำชาราคาเป็นพันคริสตัลเหรอ?”
พระเฒ่าเกือบตกใจ ราคาที่เขาต้องจ่ายทำให้เขาประหลาดใจจริงๆ
“ดูข้อกำหนดที่กล่าวไปข้างบนสิ คนละหนึ่งกาชา ถ้าน้อยกว่านั้น เราก็ไม่สมควรมานั่งตรงนี้หรอก”
พระเฒ่าส่ายหัวอย่างหมดหนทาง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าร้านนี้มันน่าสงสัยเกินไป นี่มันร้านน่าสงสัยสิ้นดีหรือ? ถ้าพวกเขายอมควักเงินมาซื้อของที่นี่ พวกเขาคงสูญเสียทุกอย่างไปในพริบตา
“ครั้งนี้ฉันรีบมากจนเงินที่พกมาคงพอซื้อชาให้ทุกคนได้แค่ไม่กี่กาเท่านั้น คงจะน่าอายถ้าหาความลับนี้ไม่เจอในเวลานี้”
หลินจื้อหยวนพูดอย่างหมดหนทาง เขาไม่มีทางเลือกอื่น คราวนี้เขารีบออกไป ไม่มีใครคาดคิดว่าการฝึกฝนในแดนลับจะมีค่าใช้จ่ายมากมายขนาดนี้
พระของฉันก็ถอนหายใจเช่นกัน ท่านไม่เคยพกเงินติดตัวในวันธรรมดาเลย
อย่างไรก็ตาม พระภิกษุชราผู้นี้มีตำแหน่งสูงและมีอำนาจมาก ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพกแม้แต่สตางค์เดียวติดตัวไปด้วยภายใต้สถานการณ์ปกติ
“น่าอายจริงๆ นะ ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรก ฉันคงเอาเงินทั้งหมดมาด้วย และคงไม่ต้องอายขนาดนี้”
พระเฒ่าถอนหายใจอย่างหมดหนทาง หลังจากได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็มองหน้ากัน พวกเขารู้ว่าตัวเองกำลังอับอายเกินไป
เฉินผิงส่ายหัวอย่างหมดหนทางเมื่อได้ยินเช่นนี้ พวกนี้ออกไปโดยไม่พกเงินติดตัวมาด้วย ดังนั้นเขาจึงต้องพึ่งพาตัวเองในทุกๆ เรื่องตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
“อย่ากังวลไปเลย ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้นำเงินมา แต่ฉันนำมา”
เฉินผิงอุ้มกระต่ายแล้วเดินตรงเข้าไปในร้านน้ำชา
ถึงแม้ชาที่นี่จะแพงมาก แต่ก็ยังมีคนมาดื่มชากันเยอะ ทุกคนมีเงินมากมายและใช้จ่ายอย่างบ้าคลั่งที่นี่
เฉินผิงรีบหาห้องส่วนตัวว่าง บังเอิญว่าพวกเขาโชคดีที่ได้ห้องส่วนตัว
ถ้าไม่มีใครบังเอิญเช็คเอาท์ เขาคงไม่โชคดีที่ได้สถานที่แห่งนี้เป็นของตัวเองทันทีที่เขามาถึง
“แขกที่รัก คุณโชคดีจริงๆ เลย มีคนเช็คเอาท์ออกจากห้องไปแล้ว พวกเขาคงไม่ออกไปไหนหรอกถ้าไม่มีอะไรทำที่บ้าน”
เมื่อเห็นว่าคนเหล่านี้ดูไม่คุ้นเคย พนักงานเสิร์ฟก็อดไม่ได้ที่จะเน้นย้ำ
เฉินผิงได้ยินดังนั้นก็แสดงสีหน้าฉงน เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมที่นี่ถึงได้มีดีมากมายนัก ถึงได้มีคนมากมายมาที่นี่เพื่อกินโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น