การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของร่างดังกล่าวทำให้ทั้งสามคนตกใจ และพวกเขาก็เหงื่อแตกพลั่ก
อากาศรอบตัวพวกเขาแข็งทื่อทันที รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวนี้เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าบุคคลที่มานั้นทรงพลังเพียงใด
“ท่านไป๋ ระวังตัวด้วย!”
ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเมืองซูซาคุไม่รู้ว่าผู้มาเยือนเป็นมิตรหรือศัตรู เธอจึงเตือนโดยไม่รู้ตัวและใช้ร่างกายปิดกั้นไป๋อวี้ซู่
ไป๋อวี้ซู่พยายามเอื้อมมือออกไปผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว ท้ายที่สุดแล้ว ตำแหน่งของผู้ใหญ่ในใจเธอก็เหมือนกับมารดาของเธอ
เธอจะไม่ยอมให้ผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ต้องเสียชีวิตเพียงเพื่อช่วยตัวเองอย่างแน่นอน
ขณะเดียวกัน เกาเจิ้งฉางก็ตกตะลึงเช่นกัน ก่อนที่ร่างนั้นจะปรากฏขึ้น เขารู้สึกได้ทันทีว่าเจตนาฆ่ามุ่งเป้ามาที่เขา
ขณะที่ดาบวิเศษแทงไปที่เกาเจิ้งชาง เกาเจิ้งชางก็หันหลังกลับทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีที่ร้ายแรง และในท้ายที่สุด ดาบวิเศษก็ทิ้งบาดแผลไว้ที่แขนของเขาเท่านั้น
ร่างนั้นไม่ได้หยุดนิ่งเลย เมื่อเห็นว่าการลอบสังหารล้มเหลว เขาจึงไล่ตามเกาเจิ้งฉางและโจมตีทันที
เกาเจิ้งฉางโกรธมาก คราวนี้เขาเห็นคนที่มาด้วย เขาประหลาดใจเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของคนๆ นี้
“เป็นคุณใช่ไหม?”
”ท่านเจียงเจี๋ย ท่านผู้เฒ่า กล้าทำร้ายข้าจริงหรือ? ข้าคิดว่าท่านคงเบื่อชีวิตแล้ว!”
”ในเมื่อเจ้ายืนกรานที่จะหาความตาย ข้าจะส่งเจ้าไปวันนี้!”
ปรากฏว่าผู้ที่มาคือท่านลอร์ดเจียง
ไป๋อวี้ซู่ก็ประหลาดใจมากเช่นกัน เธอไม่เคยคิดเลยว่าคนแรกที่มาช่วยเธอไม่ใช่สาวหิมะผู้ทรงพลัง แต่เป็นท่านเจียงผู้จากไปก่อนหน้านี้
ไม่ว่าท่านเจียงจะมีจุดประสงค์ใด เขาก็มาช่วยในที่สุด ไป๋อวี้ซู่เอ่ยจากก้นบึ้งของหัวใจว่า “ท่านเจียง ขอบคุณมาก!”
เจียงเจี่ยจู่ยิ้มให้ไป๋หยูซู่แล้วพูดว่า “ข้าเคยบอกไปแล้วว่า ข้ากับผู้อาวุโสของเจ้าเป็นเพื่อนเก่ากัน ข้าคงยืนเฉย ๆ ไม่เห็นเจ้าโดนไอ้เกาเจิ้งฉางสารเลวนั่นรังแกหรอก!”
”นอกจากนี้ ฉันรู้ว่าคุณจะต้องเป็นเพื่อนกับหยางเฉินอย่างแน่นอน และหยางเฉินก็เป็นเพื่อนดีของฉันด้วย ดังนั้นเพื่อประโยชน์ของหยางเฉิน ฉันต้องช่วยคุณไป๋หยูซู่เอาชนะความยากลำบากในวันนี้!”
เมื่อได้ยินคำกล่าวของท่านเจียง ไป๋หยูซู่ก็ตกตะลึง นางย่อมรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างท่านเจียงกับผู้อาวุโสอยู่แล้ว แต่นางไม่คาดคิดว่าท่านเจียงจะเอ่ยประโยคต่อไปนี้
เห็นได้ชัดว่าท่านลอร์ดเจียงก็ใส่ใจหยางเฉินมากเช่นกัน
ดูเหมือนว่าท่านเจียงและไป๋หยูซู่จะอยู่ในเรือลำเดียวกัน
เกาเจิ้งชางขมวดคิ้วและเยาะเย้ย “คนนามสกุลเจียงหลายคน พวกเจ้าสมคบคิดกับปีศาจตัวใหญ่หยางเฉินจริงๆ เหรอ!”
”ข้าสงสัยว่าไอ้สารเลวน้อยหยางเฉินนั่นซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันแน่ ถึงได้ซ่อนตัวได้นานขนาดนี้ แสดงว่าต้องอยู่กับเจ้ามาตลอดเลยสินะ แล้วคราวนี้ ไอ้สารเลวน้อยนั่นก็ทำลายสำนักตามใจชอบ นั่นแหละความคิดของเจ้าเหมือนกัน?”
เจียงเจี่ยจู่พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา ไม่ยอมอธิบายต่อ “เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องนั้น เจ้าแค่ต้องรู้ว่าชายชราคนนี้จะปลิดชีวิตเจ้าวันนี้!”
ทันทีที่เขาพูดจบ ท่านลอร์ดเจียงก็แทงด้วยดาบของเขาอีกครั้ง
เกาเจิ้งฉางหลบอย่างระมัดระวังพลางมองไป๋อวี้ซู่ด้วยสายตาดุร้าย “แล้วไป๋อวี้ซู่ล่ะ ไอ้สารเลว แกแสร้งทำเป็นเฉยชาภายนอก แต่สุดท้ายแกก็เป็นแค่ชาเขียว แกคงแอบคบกับไอ้หยางเฉินสารเลวนั่นบ่อยๆ ปล่อยมันไปเถอะ!”
”ในเมื่อเจ้าชอบแอบตามหาคนมากขนาดนี้ วันนี้ข้าจะทำลายคฤหาสน์เจ้าเมืองของเจ้า แล้วส่งเจ้าไปให้พวกพ้องข้า นี่จะเป็นโอกาสให้เจ้าได้สนุกเต็มที่!”