by 
ความกังวลของหวังฮวนนั้นมีเหตุผล จุดพักแรกนั้นแท้จริงแล้วเป็นเหมือนกลไกคัดกรองสำหรับการแข่งขันจริงมากกว่า
เฉพาะผู้ที่มีจิตใจสงบเพียงพอ มีกำลังมั่นคงเพียงพอ และมีความระมัดระวังเพียงพอเท่านั้นจึงจะบรรลุถึงสิ่งนี้ได้
เว้นแต่ว่าจะเป็นคนอย่าง Yan Shuangxing ที่มีคนดูแล ใครก็ตามที่มีจิตใจแย่กว่าเล็กน้อยก็จะไม่สามารถไปถึงจุดพักรถจุดแรกได้
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ผู้ที่ควรจะบ้าก็ได้บ้าไปแล้ว ส่วนที่เหลือก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา
หากพวกเขาพบกันอีกครั้งในเวลานี้มันจะเป็นการต่อสู้ที่เป็นความเป็นความตาย
“ผมไม่เป็นไร ยังไงก็ทนได้ เพราะยังไงผมก็มีน้ำเย็นๆ ที่พี่กงซุนเก็บไว้อยู่แล้ว”
หยานซวงซิงยิ้มให้กับหวางฮวน แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็ถูกหวางฮวนผลักที่ไหล่อย่างแรง และเธอก็เซถอยหลัง
ในเวลาเดียวกัน เธอยังเห็นว่ารูเลือดเล็กๆ จำนวนมากปรากฏขึ้นบนแขนของหวางฮวนที่กำลังผลักเธอ และเลือดก็พุ่งออกมา
“อ่า! พี่กงซุน!” หยานซวงซิงตระหนักทันทีว่าพวกเขาถูกโจมตี และหวางฮวนได้รับบาดเจ็บสาหัสเพื่อช่วยเธอ
บาดแผลนี้ดูเกือบจะเหมือนกับบาดแผลครั้งก่อนของ Lu Qingan อย่างแน่นอน
หวางฮวนหรี่ตาลง มองไปที่แขนของเขาที่เต็มไปด้วยรู จากนั้นหันศีรษะไปมองเนินทรายที่อยู่ไม่ไกล
ตรงนั้นมีร่างพร่ามัวยืนอยู่ เนื่องจากระยะทางไกลเกินไป ประกอบกับสภาพอากาศที่อบอ้าวทำให้อากาศบิดเบี้ยว แม้แต่หวังฮวนก็มองไม่เห็นเงาดำที่เด่นชัด
“พัฟ พัฟ พัฟ!”
ทันใดนั้น หวังฮวนก็เอียงศีรษะ เลือดไหลทะลักออกมาจากแก้มซ้ายและหูซ้าย รูเลือดเล็กๆ หนาแน่นปรากฏขึ้นบนแก้มและหูของเขา
หวางฮวนเซถอยหลังเล็กน้อย และร่างกายของเขาก็หดตัวลง
นี่มันอะไรกัน!?
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาถูกโจมตี แต่ด้วยสายตาของหวางฮวน เขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่โจมตีเขาได้ด้วยซ้ำ
เขาแค่รู้สึกถึงอันตรายโดยสัญชาตญาณแล้วหันหน้าหนี ไม่เช่นนั้น บาดแผลคงไม่อยู่ด้านข้าง แต่อยู่บนใบหน้า
“พี่ชายกงซุน!” หยานซวงซิงอุทานและต้องการเดินหน้าไปช่วยหวางฮวน
หวางฮวนเตะเธออย่างแรงจนกระเด็นไปไกล หยานซวงซิงลอยอยู่กลางอากาศ เลือดพุ่งพล่านออกมาจากร่าง ร่างของเธอก็ถูกโจมตีเช่นกัน แต่เพราะหวางฮวนเตะเธอไม่ทัน เธอจึงได้แค่ข่วนเท่านั้น
แต่หวังฮวนกลับไม่โชคดีนัก คราวนี้เขาไม่มีที่ให้หลบซ่อนอีกต่อไป เพราะต้องช่วยเหลือหยานซวงซิง
ขาขวา เอวด้านขวาและหน้าท้อง และไหล่ถูกปกคลุมด้วยรูเล็กๆ เหล่านั้นทันที
รูนั้นไม่ใหญ่นัก แต่ก็ทะลุผ่านร่างกายของเขาไปได้
“ไอ้เวรเอ๊ย…” หวังฮวนกัดฟันแล้วพ่นเลือดออกมาเต็มปาก ร่างแห่งความโกลาหลหงเหมิงเริ่มทำงานแล้ว ควันสีม่วงพวยพุ่งออกมาจากร่าง บาดแผลเริ่มสมานตัวอย่างรวดเร็ว
สายฟ้าบนร่างกายของเขาฉายแวบขึ้นมาชั่วขณะแล้วก็หายไป
ไม่ เขาไม่สามารถเข้าใกล้คู่ต่อสู้ได้อย่างเต็มที่ เมื่อเขาใช้พลังสายฟ้าอันยิ่งใหญ่เพื่อเข้าใกล้คู่ต่อสู้ เหยียนซวงซิงจะสูญเสียการป้องกันและถูกโจมตีจากคู่ต่อสู้
ด้วยความแข็งแกร่งของ Yan Shuangxing เขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีของคู่ต่อสู้ได้
“วิ่ง วิ่ง!”
หวางฮวนหรี่ตา รีบวิ่งไปหาหยานซวงซิง ยกเธอขึ้นมาในมือ และวิ่งหนีไป
แต่ทันทีที่เขายกเท้าขึ้น ก็มีรูเลือดเล็กๆ ปรากฏขึ้นที่น่องของเขาทันที
หวางฮวนสะดุดล้มลงกับพื้น
บ้าเอ๊ย นี่มันการโจมตีประหลาดอะไรอย่างนี้! แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังมองไม่เห็น แถมยังไม่มีทางหลบหรือป้องกันได้เลย
บริเวณโดยรอบเป็นภูมิประเทศทะเลทรายที่ราบเรียบมาก ไม่มีแม้แต่ที่พักพิงให้หลบซ่อนด้วยซ้ำ
“ดาบสังหารวิญญาณ!” หวังฮวนเรียกดาบสังหารวิญญาณออกมาอย่างกะทันหันและแทงมันเข้าที่ด้านหน้าของตัวเองอย่างแรง โดยใช้มันเป็นโล่
ทันทีที่ดาบสังหารวิญญาณปรากฏขึ้น เสียงกระทบกันก็ดังขึ้นทีละเสียง และมีบางสิ่งบางอย่างฟาดเข้าที่ดาบสังหารวิญญาณอย่างแรง
หวางฮวนรีบไปตรวจสอบแต่ยังคงไม่เห็นอะไรเลย
การโจมตีที่โปร่งใสงั้นหรือ? มันคือการโจมตีโดยตรงจากแหล่งกำเนิดที่แท้จริงงั้นหรือ? แต่มันจะไปไกลถึงขนาดนั้นได้อย่างไร?
“อ๊า!”
ขณะที่หวางฮวนตกตะลึง หยานซวงซิงซึ่งถูกขวางไว้ด้านหลังก็กรีดร้องออกมาอย่างกะทันหันและล้มลงกับพื้น
หวางฮวนรีบอุ้มนางขึ้นมาตรวจดู เขาเห็นรอยแผลเล็กๆ หนาแน่นบนหลังของหยานซวงซิง นางถูกโจมตีจากด้านหลังงั้นหรือ?!
นี่มันเรื่องอะไรกัน…ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ไกลๆ ข้างหน้าชัดๆ
หวางฮวนไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ เขาเอื้อมมือไปกดฉีหงเมิ่งของหยานซวงซิงเพื่อกระตุ้นและเริ่มรักษาบาดแผลของเธอ
บาดแผลเล็กๆ เหล่านี้ล้วนเป็นบาดแผลทะลุทะลวง โชคดีที่บาดแผลนั้นมีขนาดเพียงรูเข็ม ไม่เช่นนั้นหยานซวงซิงคงเสียชีวิตไปนานแล้ว
“วิญญาณกำลังหลั่งไหล!”
หวางฮวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเปิดใช้งานความสามารถ Soul Galloping อย่างรวดเร็ว และทันใดนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาก็กลายเป็นช้าลงอย่างมาก
สิ่งนี้ทำให้เขาสามารถสังเกตและแยกแยะได้อย่างละเอียด ผลก็คือ หวังฮวนต้องประหลาดใจเมื่อเห็นสิ่งเล็กจิ๋วกว่ายี่สิบชิ้นบินมาหาเขา ไกลกว่าสิบเมตรจากด้านหลังเขาและหยานซวงซิง
มันเป็นกรวด!
มันคือทรายละเอียดสุดขั้วในทะเลทรายมรณะ บัดนี้ทรายเหล่านี้มีความเร็วอันน่าตื่นตะลึงและน่าสะพรึงกลัว และได้กลายเป็นอาวุธร้ายแรงไปแล้ว
นี่มันพลังวิเศษอะไรกันเนี่ย ควบคุมทรายให้มาโจมตีฉันเนี่ยนะ?
วิญญาณของหวางฮวนกำลังพุ่งพล่านไปด้วยพลังเหนือธรรมชาติ แต่ภายใต้การปราบปรามกฎแห่งอาณาจักรสูงสุด เวลาปลดปล่อยสูงสุดนั้นมีเพียงประมาณ 2 วินาทีเท่านั้น
หลังจากนั้นจะมีช่วงพักเครื่องประมาณ 10 วินาที
สองวินาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว และหวางฮวนก็เคลื่อนไหวร่างกายด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขาเพื่อป้องกันหยานซวงซิง
เพราะคราวนี้กรวดมหึมาอันร้ายแรงเหล่านั้นพุ่งเข้าใส่หัวของหยานซวงซิง หากพวกมันกระแทกเข้าอย่างแรง ชีวิตของหยานซวงซิงจะตกอยู่ในอันตราย
เขาอุ้มหยานซวงซิงไว้ในอ้อมแขน และด้วยท่าทางตื่นตระหนก เขาใช้หัวของเขาป้องกันการโจมตีของกรวดร้ายแรงหลายสิบอัน
“ติงดอง ติ๊งตง!”
กรวดนับสิบที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูงปาดเข้าที่ศีรษะของหวังฮวนอย่างแรง แต่หลังจากที่ผิวหนังของเขาแตกออก พวกมันก็ไม่สามารถทะลุผ่านกะโหลกของเขาได้ พวกมันกลับพุ่งชนโลหะแข็งและก่อให้เกิดประกายไฟนับไม่ถ้วน
มันเป็นกระดูกของดาบทำลายภัยพิบัติที่ป้องกันการโจมตีได้
แต่ถึงกระนั้น เม็ดทรายเล็กๆ หลายเม็ดก็ยังคงพุ่งเข้าใส่ดวงตาของหวางฮวนโดยตรง ทะลุผ่านดวงตาของเขา และเข้าไปในสมองของเขาโดยตรง!
ทันใดนั้น หวางฮวนก็ล้มลงไปด้านหลัง โดยเอียงศีรษะไปด้านหลัง และมีเลือดไหลออกมาจากรูทั้งเจ็ด
ความเสียหายที่สมองของเขามากพอที่จะทำให้แม้แต่ตัวเขาเองต้องทนทุกข์ทรมาน พลังฮ่องเหมิงหมุนเวียนอย่างรวดเร็วเพื่อซ่อมแซมมัน แต่มันก็ยังต้องใช้เวลาอยู่บ้าง
แน่นอนว่าหวังฮวนไม่ได้ตาย เหตุผลที่สมองเป็นจุดอ่อนของผู้ฝึกตนก็เพราะจุดฝังเข็มเสินไห่เป็นจุดที่วิญญาณที่อ่อนแอที่สุดของผู้ฝึกตนถูกเก็บรักษาและปกป้อง
หากสมองได้รับความเสียหาย จิตวิญญาณก็จะได้รับบาดแผลทางจิตใจ และพระภิกษุนั้นก็จะตายไป
แต่จิตวิญญาณของหวางฮวนแข็งแกร่งมากจนแม้แต่ไทยี่ก็ไม่สามารถทำลายมันได้ นับประสาอะไรกับการโจมตีแบบนั้น
แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ หวางฮวน เทพผู้สูงศักดิ์ กลับพ่ายแพ้เสียจริง ในดินแดนอันสูงส่งนี้ เขาได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้เป็นครั้งแรก…