by เมื่อเห็นว่าสตรีทั้งสองไม่ถูกกัน ชายชราก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
เขาตระหนักดีว่าบรรดานักบุญในตระกูลจะต้องต่อสู้ดิ้นรนกันมาก
สตรีเหล่านั้นที่กระหายอำนาจอย่างยิ่งจะพยายามใช้วิธีการทุกวิถีทางเพื่อก่อปัญหาเพื่อบ่อนทำลายสถานะของนักบุญ
เมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาก็สามารถหาวิธีทดแทนมันได้ นี่เป็นวิธีการที่น่ารังเกียจมาก แต่มีประสิทธิผลมาก
ท้ายที่สุดแล้วสถานะของนักบุญก็ถือว่าสูงมากและไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถมีได้
ถ้าเกิดอะไรผิดพลาดอาจถึงขั้นเสียชีวิตได้
เพราะฉะนั้นผู้ที่เป็นนักบุญจึงต้องหยิ่งผยองและต้องไม่มีตำหนิใดๆ คนเราจะต้องเปรียบเสมือนดอกบัวขาวอันบริสุทธิ์ที่สุดที่ไม่อาจดูหมิ่นได้
ชายชราพยักหน้าเงียบๆ และมีแววคิดครุ่นคิดผ่านดวงตาของเขา ตอนแรกเขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ดูไม่เหมือนนักบุญเลย ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นจริงแล้ว อีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนศักดิ์สิทธิ์แต่อย่างใด
อารมณ์ของคนสามารถแสดงถึงความเข้มแข็งของตัวเขาได้
–
–
จูหลิงหลิงไม่มีอุปนิสัยอันสูงส่งเช่นนั้น และโดยธรรมชาติแล้วเธอไม่ได้ดูเหมือนเจ้าชายเมื่อสวมชุดมังกร ในตอนแรก เขาสงสัยว่าเหตุใดรสนิยมทางสุนทรียศาสตร์ของครอบครัวนี้จึงแปลกประหลาดมาก จนพวกเขาเลือกคนที่ไม่เข้ากันอย่างสิ้นเชิงกับรัศมีของนักบุญมาเป็นนักบุญของครอบครัว
ตอนนี้ที่พวกเขาบอกเขาว่านักบุญคือ Zhu Xiaoyun จริงๆ เขาจึงสบายใจได้ในที่สุด ปรากฏว่าครอบครัวนี้มีน้ำใจมาก อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ได้จัดให้มีผู้หญิงแปลกหน้ามาเป็นนักบุญประจำครอบครัว
“มนุษย์ที่คุณพูดถึงตอนนี้อยู่ที่ไหน พาฉันไปหาเขาเดี๋ยวนี้”
ชายชรามีสีหน้าวิตกกังวล เพราะเขาเกรงว่าคนผู้นี้จะถูกเผ่าพันธุ์อื่นจับตัวไป
ถ้าจะถูกสองเผ่าพันธุ์ที่สูญพันธุ์ไปแล้วเอาไปก็คงจะดี
แม้ว่าพวกเขาจะออกไปก็ตาม มันจะใช้เวลาสักระยะหนึ่งสำหรับพวกเขาในการสร้างรากฐาน และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะแซงหน้าเผ่าพันธุ์ของตนเองได้เร็วขนาดนั้น
หากเราปล่อยกลุ่มคนงูนั้นออกไปแล้ว สิ่งต่างๆ จะยุ่งยากยิ่งขึ้น
ความแข็งแกร่งของพวกเขาเองก็แข็งแกร่งมากแล้ว และรากฐานภายนอกของพวกเขาก็แข็งแกร่งเช่นกัน เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว พวกเขาจะทำให้ครอบครัวเข้มแข็งขึ้นแน่นอน
จูหลิงหลิงดูเหมือนต้องการแย่งชิงเครดิต ดังนั้นเธอจึงชี้ตรงไปที่กลุ่มคนงู
“พวกมันอยู่ร่วมกับคนงูกันหมด!”
“พวกงูพยายามเอาใจพวกเขามาตั้งแต่ต้นแล้ว คนพวกนี้มันโง่จริงๆ พวกเราเข้ามาแล้ว ทำไมเราต้องเอาใจพวกเขาด้วย”
หลังจากได้ยินคำเหล่านี้ชายชราก็โกรธมากจนอาเจียนเป็นเลือด
เขาคิดว่าเขาอยู่ในอารมณ์ดีแต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้ในที่สุดเขาก็พังทลายลง
อีกฝ่ายเป็นเหมือนคนโง่สิ้นดี ไม่มีวิสัยทัศน์
“คุณรู้ไหมว่าทำไมเราถึงต้องอยู่ที่นี่?” เขาโกรธจูหลิงหลิงมากจนหันหน้าออกไปทางอื่น ไม่สนใจเธอ ไม่มีอะไรจะต้องคุยด้วยกับผู้หญิงโง่ๆ แบบนี้อีก
สิ่งนี้ทำให้ทุกคนเกิดความอยากรู้ และพวกเขาไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมอีกฝ่ายต้องอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน
“เพราะเราออกไปไม่ได้”
“มีคำสาปบางอย่างอยู่ในร่างกายของเรา เมื่อเรามาถึงที่นี่ คำสาปเหล่านั้นจะถูกขจัดออกไป แต่จะถูกแทนที่ด้วยคำสาปใหม่ มันจะทำให้ร่างกายของเราเปราะบางลงและไม่สามารถออกจากที่นี่ได้”
“หากเราต้องการออกไป เราไม่เพียงแต่ต้องมีใครสักคนมาช่วยเราคลี่คลายอันตรายทั้งหลายในเส้นทางนี้เท่านั้น แต่ยังต้องช่วยเราทำลายคำสาปในร่างกายของเราด้วย”
“มีวัตถุดิบทางการแพทย์และสิ่งของอื่นๆ บางอย่างที่เราไม่มีที่นี่ ดังนั้นเราจึงต้องการผู้คนที่จะมาและไปได้อย่างอิสระ เดินทางไปมาในสถานที่ต่างๆ เพื่อช่วยเราค้นหาวัตถุดิบทางการแพทย์ และแม้แต่หาผู้เล่นแร่แปรธาตุที่แข็งแกร่งเพื่อกลั่นยา”
ครอบครัวของพวกเขาเชี่ยวชาญสูตรยานี้มานานแล้ว แต่ไม่มีทางที่จะปรับปรุงมันให้ดีขึ้นได้ วัตถุดิบไม่เพียงพอถือเป็นปัญหาใหญ่ในตัวมันเอง
ที่สำคัญกว่านั้น พวกเขาไม่รู้วิธีการกลั่นยาเลย
แม้ว่าพวกเขาจะได้รับสมุนไพรเหล่านี้ พวกเขาก็ได้แต่เคี้ยวมันจนแห้งเท่านั้น
คงจะสะดวกมากขึ้นถ้ามีคนช่วยเดินผ่าน