by 
ในไม่ช้าเวลาสอบก็หมดลง และยังมีเวลาอีกกว่าชั่วโมงก่อนถึงเวลาอาหารกลางวัน
เนื่องจากข้อสอบทฤษฎีในปัจจุบันใช้บัตรข้อสอบทั้งหมด ผลสอบจึงออกเร็วมาก
เรารออยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง และในเวลา 11.30 น. ผลก็ออกมา
บนแท่นสูง หลี่เส้ากัวและผู้ตรวจสอบหลายคนเริ่มนำกระดาษข้อสอบไปแจกจ่ายให้สาธารณชน
ทุกคนที่อยู่ที่นั่นมีความกังวลอย่างมาก
แม้แต่คนอย่างจินฟางหยาก็ดูประหม่า แต่เย่ห่าวกลับดูไม่สนใจ
โดยพื้นฐานแล้วคนที่อยู่ข้างหน้ามีคะแนนอยู่ที่ 40 หรือ 50 ซึ่งไม่เพียงแต่แสดงให้เห็นถึงความยากของการสอบครั้งนี้เท่านั้น แต่ยังทำให้บรรยากาศในห้องหดหู่ใจอย่างมากอีกด้วย
“หวงเสี่ยวเจ๋อ วัย 79 ปี อยู่อันดับที่ 100!”
ผู้ชมทั้งหมดต่างร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าคะแนนจะสูง แต่เขาถูกกำหนดให้เข้าร่วมการแข่งขันในเมือง
“เฉินต้าเจีย วัย 82 ปี อยู่อันดับที่ 10!”
–
ขณะที่คะแนนดีๆ ถูกอ่านออกมาทีละคน ผู้คนจำนวนมากในสนามก็โห่ร้องแสดงความยินดี ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้น
“จิน ฟางหยา วัย 95 ปี ผู้ได้คะแนนสูงสุดในการแข่งขันทั้งหมด คว้าอันดับหนึ่ง!”
ในไม่ช้า ก็มีการอ่านตัวเลขออกมา และผู้ชมทั้งหมดก็ตกตะลึง
คนจำนวนมากรู้สึกตะลึงและมองไปที่จินฟางหยาด้วยความตกใจ
เมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าอันงดงามของจินฟางหยาอย่างชัดเจน หลายๆ คนก็หายใจเข้าลึกและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจว่าจินฟางหยาทั้งมีความสามารถและสวยงาม
จินฟางหยารับกระดาษข้อสอบด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง จากนั้นมองไปที่เย่ห่าวโดยตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ พร้อมด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม
เห็นได้ชัดว่าในความคิดเห็นของเธอ เย่ห่าวและเธอมาจากโลกเดียวกัน
ในไม่ช้า กระดาษทดสอบก็ถูกแจกออกไป และทุกคนก็ได้รับคะแนน ยกเว้นเย่ห่าวที่ไม่ได้รับคะแนนเลย
เนื่องจากเขาเป็นคนแรกที่ส่งกระดาษ เย่ห่าวจึงได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก และผู้คนจำนวนมากก็กำลังจ้องมองเขาในขณะนั้น
จินฟางหยาและเพื่อนๆ ของเธอดูเหมือนจะอยากจะแสดงความคิดเห็นประชดประชัน แต่ก่อนที่พวกเขาจะพูดได้ เย่ห่าวก็ยืนขึ้นด้วยสีหน้าเฉยเมยและพูดว่า “ผู้ตรวจสอบ ฉันยังไม่ได้รับหมายเลข”
ไม่มีเบอร์หรอ?
ผู้ฟังทุกคนต่างหันมามอง
จินฟางหยาหัวเราะออกมาดังๆ และพูดว่า “เย่ห่าว คุณส่งกระดาษเปล่าไปแล้วและยังอยากได้รางวัลอีกเหรอ?”
“ผู้ตรวจสอบคงโกรธมาก แต่คุณยังรู้สึกละอายใจอยู่บ้างหรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว คนที่ยื่นกระดาษเปล่าไปถามผู้ตรวจสอบจะกล้าทำได้อย่างไร?”
“คุณล้อฉันเล่นใช่มั้ย!?”
สาวๆรอบๆต่างก็หัวเราะกันใหญ่
ดูเหมือนว่าทุกคนรู้สึกว่าเย่ห่าวไร้ยางอายที่กล้าซักถามผู้ตรวจสอบในสถานการณ์เช่นนี้
หลี่เส้ากั๋วดูเหมือนจะคาดเดาคำถามของเย่ห่าวไว้ได้ ทันใดนั้น เขาลุกขึ้นยืน มองเย่ห่าวอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “เย่ห่าว ทำไมเจ้าถึงไม่รู้ล่ะ เจ้าไม่มีความคิดอะไรเลยหรือ?”
เย่ห่าวพูดอย่างเย็นชา: “มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณหรือเปล่าที่ฉันไม่มีคะแนนในใจ?”
“ที่ฉันรู้ก็คือ เนื่องจากฉันมาที่นี่เพื่อสอบ ดังนั้นคุณต้องบอกหมายเลขให้ฉันทราบ”
“ฉันจะให้หมายเลขกับคุณเพราะหลังจากที่เราหารือกันในหมู่ผู้ตรวจสอบแล้ว พวกเราทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าคุณโกง!”
ใบหน้าของหลี่เส้ากัวดูมืดมนลง แต่เขาพยายามระงับความสุขในดวงตาเอาไว้
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีส่วนสนับสนุนในเรื่องนี้มากนัก
“คุณพูดถูก คุณไม่ได้แค่โกง คุณยังทำผิดกฎหมายด้วย!”
“คุณจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุก!”
เมื่อได้ยินว่าเรื่องนี้ร้ายแรงมาก ผู้ฟังทุกคนก็อ้าปากค้างและมองไปที่เย่ห่าวด้วยความไม่เชื่อ
เย่ห่าวพูดอย่างไม่สนใจ “คุณหมายความว่ายังไง”
หลี่เส้ากัวเอามือไพล่หลังแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณหมายความว่ายังไง คุณเข้าใจไหม?”
“คุณกล้าดียังไงมาขโมยคำตอบ!”
“นี่มันผิดกฎหมาย!”