by หยุนฉีหมิงคอยแนะนำเขาอย่างอดทนโดยมีสีหน้าตื่นเต้น ในความคิดของเขา แผนของเขาประสบความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง
กระต่ายพยักหน้าอย่างเงียบๆ
“ให้สิ่งที่เธอมีมาให้ฉันก่อน อย่างน้อยก็ให้ฉันเห็นความจริงใจของเธอก่อน รู้ไหมว่าผู้ชายข้างในเสนอราคาให้ฉันสูง!”
กระต่ายพูดอย่างตั้งใจเพื่อหลอกอีกฝ่าย เขายังอยากรู้ด้วยว่าคนคนนี้คิดอะไรดีๆ ได้มากแค่ไหน ถ้ามีแค่หินแตกพวกนี้ก็คงจะถูกเกินไป
ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกไป หยุนฉีหมิงก็โบกมือให้ทุกคนทันทีและขอให้พวกเขาเอาของดีๆ ทั้งหมดในโกดังออกไปอย่างน้อยก็เพื่อหลอกอีกฝ่ายก่อน
คนอื่นๆ ตรงไปที่โกดังอย่างไม่เต็มใจนัก และหยิบสมบัติทั้งหมดที่พวกเขาเก็บสะสมไว้ออกมา แต่สิ่งเหล่านี้คงไม่สามารถมอบให้อีกฝ่ายได้ พวกมันถูกใช้เพื่อการแสดงเท่านั้น จึงไม่มีใครคัดค้านมากนัก
หากคุณใช้สมบัติเหล่านี้เพื่อดึงดูดสัตว์ผู้พิทักษ์ได้ มันจะเป็นกำไรมหาศาล
เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้กระต่ายก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
วินาทีต่อมากระต่ายก็เพียงโบกมือ
ทุกคนเห็นสิ่งของในมือของพวกเขาหายไปในพริบตา
พวกเขาทั้งหมดรู้สึกกลัวเล็กน้อยและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ในโลกนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าพื้นที่เก็บข้อมูล
พวกเขาไม่มีอะไรที่ใช้จัดเก็บสิ่งของได้ และพวกเขายังไม่ตระหนักถึงสิ่งนี้ด้วยซ้ำ
และแม้ว่าผู้คนจะรู้เรื่องนี้ แต่คงไม่มีใครคิดว่ากระต่ายจะมีความสามารถในการเก็บของได้
ทุกคนต่างตื่นตระหนกและมองหาสิ่งของในมือแต่ก็ไม่สามารถหามันพบไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม
“โอ้ไม่นะ สิ่งของเหล่านั้นไปไหนหมด?”
“ผมเพิ่งถือสิ่งนั้นอยู่ในมือเมื่อกี้… เกิดอะไรขึ้น?”
“ผมเพิ่งเห็นสิ่งนี้หลุดจากมือผมไปในเสี้ยววินาที เกิดอะไรขึ้นเนี่ย น่ากลัวเกินไปแล้ว!”
ทุกคนต่างพูดคุยกันด้วยความตื่นตระหนก แต่หยุนฉีหมิงเป็นคนที่ตื่นตระหนกที่สุด
เพื่อที่จะหลอกกระต่ายครั้งนี้ เขาได้เอาสมบัติทั้งหมดในโกดังของครอบครัวออกไปด้วย
ฉันไม่คาดคิดว่าสมบัติเหล่านี้จะหายไปในทันทีที่ฉันหยิบมันออกมา มันรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาไม่เคยมีอยู่เลย
เมื่อรู้สึกถึงความสิ้นหวัง ความกลัวก็ปรากฏขึ้นในใบหน้าของเขา
กระต่ายไม่รู้ว่าคนพวกนี้ไม่มีความรู้ขนาดนี้ เขาจ้องมองพวกเขาด้วยความสงบ
“ข้าพเจ้ายินดีรับสมบัติทั้งหมดของท่านไว้ หากคราวหน้าท่านมีอะไรดีๆ ก็อย่าลืมยื่นให้ข้าพเจ้าด้วยทั้งสองมือ และต้องแสดงท่าทีที่ถูกต้องด้วย!”
หลังจากที่พูดคำเหล่านี้ออกไป ทุกคนก็มองไปที่กระต่ายด้วยความไม่เชื่อ พวกเขาไม่คาดคิดว่าเขาจะเอาสิ่งของเหล่านั้นไป
“คุณหมายความว่ามันอยู่ในกระเป๋าของคุณแล้วเหรอ!”
หยุนฉีหมิงเบิกตากว้างและพูดด้วยความประหลาดใจ เขาคิดเสมอว่าประสบการณ์วันนี้เกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้มาก
“อะไรอีก?” กระต่ายถามกลับ
“ฉันไม่เคยคิดว่าครอบครัวของคุณจะประมาทเลินเล่อถึงขั้นเก็บของไว้ในโกดังเลย คุณไม่มีพื้นที่เก็บของที่ใหญ่กว่านี้เหรอ นี่มันน่าละอายจริงๆ!”
กระต่ายไม่สามารถช่วยแต่ล้อเลียนอีกฝ่ายได้ จากลักษณะดูแล้วเห็นได้ชัดว่าไม่มีพื้นที่เก็บข้อมูลขนาดใหญ่อย่างแน่นอน เรื่องนี้มันน่าเขินจริงๆ
หลังจากที่พูดคำเหล่านี้ออกไป ทุกคนก็มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ
พวกเขาดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
มือของหยุนฉีหมิงสั่น ณ เวลานี้ เขารู้สึกว่ามุมมองทั้งสามของเขาพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง
เขายังสงสัยด้วยว่าเขาเพิ่งได้ยินผิด
พื้นที่เก็บข้อมูล
“คุณหมายความว่าคุณมีความสามารถในการซ่อนอะไรบางอย่างใช่ไหม?”
หยุนฉีหมิงถามด้วยปากสั่นกลัวว่าสิ่งที่เขาพูดอาจจะผิดและทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคือง
กระต่ายพยักหน้า “คุณเป็นหัวหน้าครอบครัวนี้ คุณไม่มีอะไรดีๆ มากมายเลยเหรอ?”
เมื่อถึงเวลานั้น กระต่ายก็ตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายอาจไม่มีพื้นที่เก็บของเลย
แต่ตอนนี้เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาจะไม่พูดอะไรมาก และทำแต่อวดเฉยต่อไป
ตามที่คาดไว้ เมื่อได้ยินคำกล่าวเหล่านี้ ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็ตกตะลึง
“มีสิ่งแบบนี้อยู่ในโลกจริงเหรอ?”
เขาเคยจินตนาการอยู่ตลอดเวลาว่าคงจะดีถ้าเขามีอุปกรณ์บางอย่างที่สามารถเก็บสมบัติทั้งหมดของเขาได้ทุกที่ทุกเวลา
แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงจินตนาการส่วนตัวของเขาเท่านั้น ไม่สามารถทำได้สำเร็จ และไม่มีอาวุธหรืออุปกรณ์ใดที่สามารถบรรทุกอะไรได้เลย
แม้ว่าพวกเขาจะออกไปพร้อมอาวุธขนาดใหญ่พวกเขาก็ยังต้องพกมันมาเอง
ตอนนี้เขาได้พบพื้นที่จัดเก็บอันล้ำสมัยบนกระต่ายแล้ว ซึ่งทำให้เขามีอารมณ์แจ่มใสขึ้นมาทันที
“เยี่ยมเลย! ฉันต้องได้กระต่ายตัวนี้มา!”
หยุนฉีหมิงสาบานในใจอย่างลับๆ ว่าเขาจะต้องได้กระต่ายตัวนี้มา เขาแทบรอไม่ไหวที่จะศึกษาพื้นที่ลึกลับของอีกฝ่าย