by “สำหรับการบรรลุถึงขอบเขตแห่งสรรพสิ่งนั้น ท่านต้องกระทำด้วยหัวใจ หรือแม้กระทั่งลงมือทำตั้งแต่แรก กล่าวอีกนัยหนึ่ง ขอบเขตคือรากฐาน และท่านสามารถบรรลุถึงขอบเขตแห่งสรรพสิ่งได้หรือไม่นั้นสำคัญอย่างยิ่ง” จักรพรรดิหั่วหยุนทรงกระตุ้น
“ใช่” หลินหยุนตอบอีกครั้ง
หลินหยุนรู้ดีอยู่ในใจว่าตราบใดที่เขาก้าวขึ้นไปสู่อาณาจักรแห่งสรรพสิ่ง การจะไปถึงอาณาจักรแห่งสรรพสิ่งระดับที่ 3 ก็ไม่ใช่เรื่องยาก
ตราบใดที่หลินหยุนสามารถเข้าถึงอาณาจักรแห่งสรรพสิ่งได้สำเร็จ ความแข็งแกร่งของหลินหยุนก็จะนำมาซึ่งคลื่นแห่งความก้าวหน้าที่พุ่งสูง
“เอาล่ะ กลับกันเถอะ” จักรพรรดิหั่วหยุนโบกมือ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินหยุนก็ลาออกทันที
ในด้านวิชาดาบ หลินหยุนต้องค่อยๆ ปรับตัวกับการต่อสู้ที่ยาวนานหนึ่งเดือน
หลังจากออกจากพระราชวังแล้ว
“เพื่อที่จะเข้าใจอาณาจักรแห่งสรรพสิ่ง อาจารย์แนะนำให้ฉันเดินทางไปรอบๆ” หลินหยุนพึมพำกับตัวเอง
เมื่ออาจารย์แนะนำเช่นนี้ หลินหยุนจึงตัดสินใจ จากนั้นเขาจะซ่อนตัวตน เปลี่ยนตัวตนและความคิด และเดินทางรอบโลกเพื่อทำความเข้าใจโลก
การก้าวข้ามขอบเขตของทุกสิ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับหลินหยุนในเวลานี้
ส่วนว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไรถึงจะฝ่าฟันไปได้ หลินหยุนก็ไม่ทราบ
“ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะทะลุผ่านไปยังอาณาจักรแห่งสรรพสิ่ง ปล่อยมันไปเถอะ อย่ารีบร้อนที่จะประสบความสำเร็จในเร็วๆ นี้” หลินหยุนพึมพำกับตัวเอง
อาจารย์ยังบอกอีกว่า หากคุณต้องการเข้าใจอาณาจักรของทุกสิ่ง คุณก็ไม่สามารถใช้ประโยชน์มากเกินไปได้
ถ้าหากคุณเดินทางไปทั่วด้วยความคิดเช่นนี้ในเวลาใดก็ตาม เพื่อจุดประสงค์ในการก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งสรรพสิ่ง การจะได้สิ่งใดมาก็เป็นเรื่องยาก เพราะเมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกครั้งที่คุณเห็นสิ่งใด คุณก็จะคิดว่าคุณสามารถรู้สึกถึงมันได้หรือไม่ สิ่งนั้นสามารถช่วยทะลวงผ่านทุกสิ่งได้หรือไม่ ด้วยวิธีนี้ จึงยากที่จะเห็นแก่นแท้ของสิ่งต่างๆ
เช่นเดียวกับ 20 ปีนับตั้งแต่ Lin Yun หยุดใช้พิษวิญญาณ Lin Yun ก็หยุดฝึกฝนดาบประโยชน์ใช้สอยของเขา เขาไม่ได้ได้รับอะไรมากมายแทนหรือ?
ต่อไป หลินหยุนวางแผนที่จะเดินทางท่องเที่ยวไปรอบๆ และสัมผัสประสบการณ์ในอาณาจักรแห่งสรรพสิ่ง
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของหลินหยุน เขาไม่กลัวสิ่งที่พวกเหยาซู่จะกล้าทำกับเขาเมื่อเขาออกไปฝึกฝน
แต่ก่อนออกเดินทาง หลินหยุนต้องกลับบ้านเพื่อสั่งอาหารและจัดเตรียมสิ่งของ
“ไปหาอาจารย์ทูฟานก่อน แล้วดูว่าลูกสาวของฉันซ่อมโซ่ที่นั่นเป็นยังไง” หลินหยุนคิดกับตัวเอง
หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว หลินหยุนก็ตรงไปที่บ้านของอาจารย์ทูฟานทันที
–
ตู่ฟู่.
ขณะที่หลินหยุนกำลังจะถึงประตูคฤหาสน์ทู เขาก็เห็นหลินเค่อซิน ลูกสาวของเขาเดินออกมาจากคฤหาสน์ทูพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง
หลินหยุนถอยกลับไปทางกำแพงอย่างรวดเร็ว และเริ่มตรวจสอบอย่างระมัดระวัง
ชายที่ออกมากับหลิน เค่อซิน มีส่วนสูงประมาณ 1.8 เมตร มีคิ้วตรง จมูกโด่ง และใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเหลี่ยมมุมอย่างมาก
นี่คือชายหนุ่มรูปงามที่หาได้ยาก เพียงพอที่จะดึงดูดใจสาวๆ นับพันคน
หากจะว่ากันถึงลูกสาวของเธอ หลิน เค่อซิน เป็นสาวงามที่สุดในบรรดารุ่นน้องในเมืองเสินตูแล้ว ผู้ชายคนนี้ หากมองจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ก็ต้องเป็นหนุ่มงามที่สามารถติดอันดับได้อย่างแน่นอน
“หรือว่านี่คือแฟนของเค่อซิน?” หลินหยุนตกใจ
“ไม่เชิงหรอก พวกเขามาจากบ้านของทู่ทั้งหมด อาจจะเป็นพี่น้องโรงเรียนเดียวกันก็ได้” หลินหยุนปลอบใจตัวเอง
หลินหยุนซ่อนตัวอยู่ข้างกำแพง มองดูลูกสาวของเขา หลินเค่อซิน พูดคุยและหัวเราะกับชายรูปงามคนนี้ ก่อนจะเดินออกจากทางเข้าคฤหาสน์
หลังจากที่หลินหยุนคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้ว เขาก็ทำตามอย่างเงียบๆ
ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาคืออะไร หลินหยุนติดตามดูอย่างลับๆ
หลังจากที่หลิน เค่อซินและชายหนุ่มรูปงามคนนี้ออกจากคฤหาสน์ของทู พวกเขาก็ออกไปยังถนนที่พลุกพล่านในเมือง
ด้วยความแข็งแกร่งของหลินหยุน หากเขาต้องการติดตามเขาไปอย่างเงียบๆ อีกฝ่ายก็ไม่มีทางรู้ได้
ภายใต้การสะกดรอยอย่างแอบๆ ของหลินหยุน หลินหยุนยังได้ยินลูกสาวของเขาเรียกชื่อของอีกฝ่ายว่า “จีปิน”
จีปินพาลูกสาวไปช้อปปิ้ง และทั้งสองไม่ได้จับมือกันตลอดกระบวนการ แต่จากบทสนทนาของทั้งสอง หลินหยุนก็มั่นใจได้เลยว่าทั้งสองน่าจะสร้างความสัมพันธ์ที่โรแมนติกขึ้นมา
หลินหยุนยังมั่นใจด้วยว่าเมื่อเขาซักถามลูกสาวก่อนหน้านี้ เธอโกหกเขาจริงๆ
ก่อนหน้านี้หลินหยุนกลัวว่าลูกสาวของเขาจะผิด เขาไม่กล้าที่จะสรุปอะไร แต่ตอนนี้เขาสามารถสรุปได้แล้ว
เมื่อนึกถึงลูกสาวที่กำลังโกหก พูดตรงๆ ก็คือ หลินหยุนรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกในใจ
แต่หลินหยุนจะมีใจตำหนิลูกสาวของเขาได้อย่างไร?
หลินหยุนยังคงติดตามพวกเขาสองคนอย่างเงียบ ๆ
ทั้งสองไปช้อปปิ้งในเมือง จีปินซื้อของให้หลินเค่อซินบ้างเป็นครั้งคราว และพาหลินเค่อซินไปที่ร้านอาหารในเมืองระหว่างทางเพื่อรับประทานอาหารอร่อยๆ
หลินหยุนเฝ้าดูกระบวนการทั้งหมดอย่างลับๆ
จีปินคนนี้ดูอ่อนโยน สง่างาม และใจกว้าง และเขาใส่ใจหลินเค่อซินในหลายๆ รายละเอียด ซึ่งดูเอาใจใส่เป็นอย่างมาก และระหว่างที่หลินหยุนสะกดรอยตาม เขาไม่ได้ทำอะไรผิดปกติกับลูกสาวของเขาเลย
ในขณะที่เพลิดเพลินกับอาหารอร่อยๆ ในร้านอาหาร จีปินยังเขียนบทกวีให้หลินเค่อซินด้วย เพื่อแสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ของเขา
หลินหยุนซ่อนตัวอยู่ในความมืด โดยคิดกับตัวเองว่า “ถ้าจีปินคนนี้เชื่อถือได้ ฉันก็เห็นด้วยกับเขา”
ส่วนเรื่องภูมิหลังครอบครัวของอีกฝ่ายนั้น หลินหยุนไม่ได้สนใจมากนัก หลินหยุนสนใจแค่นิสัยใจคอของอีกฝ่าย ว่าจริงใจกับลูกสาวหรือเปล่า และจะปฏิบัติต่อลูกสาวได้ดีหรือไม่
แต่ถึงอย่างนั้น หลินหยุนก็ยังคงไม่รู้สึกมีความสุขในใจ เขารู้สึกว่างเปล่าในใจเสมอ และถึงขั้นรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นลูกสาวของเขาพูดคุยและหัวเราะอย่างใกล้ชิดกับจีปิน หลินหยุนก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในใจว่าหัวใจและเสื้อแจ็คเก็ตตัวน้อยของเขากำลังจะถูกคนอื่นพรากไป
จนกระทั่งหลังสี่โมงเย็น ลูกสาวของฉันและจีบินจึงช็อปปิ้งเสร็จ
บนถนน
“คุณจีปิน ขอบคุณที่พาผมมาเล่นวันนี้นะครับ ผมมีความสุขมาก” ใบหน้าอันงดงามของหลินเค่อซินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“เค่อซิน ฉันจะพาคุณกลับบ้าน” จีบินยังมีรอยยิ้มที่อบอุ่นและน้ำเสียงของเขาก็มีเสน่ห์
“ไม่ครับ คุณจีปิน” หลินเค่อซินรีบโบกมือและปฏิเสธ
จีปินยังคงยิ้ม “เค่อซิน ฉันรู้นะว่านายกังวลเรื่องอะไร นายกลัวว่าพ่อนายจะรู้ถ้าฉันส่งนายกลับใช่มั้ย”
หลินเค่อซินไม่ได้พูดอะไร แต่พยักหน้าเล็กน้อย
“เค่อซิน เรื่องนี้ปิดบังพ่อไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก ไม่นานเราคงได้เจอพ่อแม่ และฉันกับเธอก็โสดทั้งคู่ ไม่มีปัญหาอะไรกับความสัมพันธ์ของเราหรอก” จีปินกล่าว
“รู้ไหม พ่อของฉันเป็นคนดีมาก ท่านสร้างตำนานไว้มากมาย วิสัยทัศน์ของพ่อฉันคงสูงส่งมาก ฉันกลัวว่าพ่อ… พ่อจะจำเธอไม่ได้” หลินเค่อซินแสดงความกังวล
หลินหยุนที่ซ่อนตัวอยู่ระยะไกลได้ยินคำพูดของหลินเค่อซิน หัวใจของเขาสั่นเล็กน้อย และในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกผิด
“ในฐานะพ่อ ฉันยังดูเหมือนจะทำหน้าที่ของตัวเองได้ไม่ดีพอ” หลินหยุนพึมพำกับตัวเอง
ในฐานะพ่อ ผมยังทำหน้าที่ได้ไม่ดีเลย ผมดูเหมือนไร้ตัวตน และดูเหมือนจะกดดันลูกสาวมากเกินไป
จริงๆ แล้ว หลินหยุนไม่เคยคิดถึงความสำเร็จอันโดดเด่นของลูกสาวเลย หลินหยุนหวังเพียงว่าลูกสาวจะมีความสุข ในฐานะพ่อ เขาสามารถสนับสนุนและป้องกันไม่ให้ใครมาทำร้ายเธอได้!
บนถนนในระยะไกล
“เค่อซิน ข้ารู้ว่าพ่อของเจ้าเก่งมาก ท่านต้องมีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล แต่ข้าก็ไม่ได้แย่ ข้าสามารถเป็นศิษย์ของอาจารย์ทูฟานได้ด้วยการได้ที่ 1 ในการทดสอบศิษย์ของอาจารย์ทูฟาน นั่นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าข้าไม่ใช่คนธรรมดา” จีปินกล่าว
จีปินยิ้มและพูดต่ออย่างแผ่วเบาว่า “ถอยกลับไปหน่อย ไม่ว่าพ่อของเจ้าจะเรียกร้องมากแค่ไหน แม้ว่าพ่อของเจ้าจะไม่เห็นด้วยกับข้าก็ตาม เพื่อที่จะได้อยู่กับเคอซิน ข้า จีปิน จะขึ้นไปบนภูเขาแห่งดาบและทะเลเพลิง ข้าจะทำตามคำขอของพ่อเจ้าอย่างแน่นอน และจะทำให้พ่อของเจ้าจำข้าได้!”
เมื่อจีบินพูดคำสุดท้าย น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและก้องกังวาน
เมื่อหลินเค่อซินได้ยินจีปินพูดเช่นนี้ เธอดูซาบซึ้งใจมาก
“ขอบคุณครับ คุณจีปิน” ดวงตาอันงดงามของหลินเค่อซินเป็นประกายเล็กน้อย และมีความหวานแฝงอยู่ในนั้น
ทันทีหลังจากนั้น ทั้งสองก็กล่าวคำอำลาและแยกทางกัน หลินเค่อซินมุ่งหน้าไปทางคฤหาสน์ของหลิน หลังจากที่จีปินมองดูหลินเค่อซินจากไป เขาก็หันหลังแล้วจากไปเช่นกัน