by 
ทันทีที่เข้าไปในห้องนอน เย่เฉิน ก็พบสิ่งผิดปกติทันที เมื่อเทียบกับพื้นที่สาธารณะที่สะอาดสะอ้านบนชั้นสองแล้ว ห้องนี้ดูรกกว่ามาก มีเสื้อผ้ากองพะเนินอยู่บนเตียงมากมาย และก็ดูรกมาก ประตูตู้เสื้อผ้าในห้องเก็บเสื้อคลุมเปิดอยู่ทั้งหมด เสื้อผ้าส่วนใหญ่แขวนอยู่แค่ด้านเดียวของไม้แขวนเสื้อ และหลายชิ้นก็หล่นลงบนชั้นวางหรือพื้น เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าเหล่านั้นถูกนำมาวางไว้ในขณะที่เสื้อผ้าอื่นๆ ถูกเก็บเข้าที่อย่างเร่งรีบ
นานาโกะ สังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติเช่นกันและถามเขาอย่างระมัดระวัง: “คุณเย่เฉิน คุณเซียวไม่ได้บอกคุณว่าเธอออกจากบ้านไปแล้วเหรอ?”
เย่เฉิน ส่ายหัวและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เปล่า ฉันแค่โทรหาเธอและพ่อแม่ของเธอ แต่ติดต่อไม่ได้ ฉันโทรหาบริษัทของเธอ แต่คนในบริษัทบอกว่าเธอเลิกจ้างบริษัทไปแล้ว”
“นี่…” นานาโกะ พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “มาร์เวนเย่ ความสัมพันธ์ของคุณไม่ดีเลยเหรอ? ทำไมคุณเซียวถึงจากไปโดยไม่บอกลา?”
เย่เฉินพูดอย่างว่างเปล่า: “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ”
นานาโกะมองไปรอบๆ ห้อง ทันใดนั้นก็เห็นใบทะเบียนสมรสสีแดงกับกระดาษสีขาวพับวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอมองดูอย่างใกล้ชิดและพบว่าใบทะเบียนสมรสสีแดงนั้น แท้จริงแล้วคือใบทะเบียนสมรส เธอจึงรีบตรงไป เล็งกล้องไปที่ใบทะเบียนสมรสและกระดาษสีขาวพับนั้น แล้วพูดกับเย่เฉิน ว่า “คุณเย่เฉิน นี่ของที่คุณเซียวฝากไว้ให้หรือเปล่าครับ”
“ทะเบียนสมรสเหรอ?!”
ลูกตาของเย่เฉินหดตัวทันที และความเร็วในการเต้นของหัวใจของเขาก็เพิ่มขึ้นทันที
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาทำให้เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และความจริงที่ว่าใบทะเบียนสมรสถูกวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกตัวมากขึ้น
เขาเดาไว้แล้วว่ากระดาษสีขาวพับนั้นน่าจะเป็นจดหมายที่เซียวชู่หรานทิ้งไว้ให้เขา
เขาเอามือวางบนหัวใจ พยายามสงบสติอารมณ์ แล้วพูดกับนานาโกะว่า “นานาโกะ ช่วยเปิดกระดาษแผ่นนั้นหน่อย ฉันอยากรู้ว่าข้างในเขียนว่าอะไร”
นานาโกะไม่พูดอะไร แต่ยื่นมืออันเรียวเล็กของเธอออกมาและค่อยๆ กางกระดาษ A4 ที่พับไว้สองครั้งออก
เมื่อเย่เฉินเห็นเนื้อหาในจดหมายผ่านจอวิดีโอ เขาก็ถูกฟ้าผ่าและยืนนิ่งทันที
แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาไม่หยุดและไหลออกมา
จดหมายฉบับนี้เขียนโดยเซียว ชูหราน แม้จะไม่ยาวนัก แต่ทุกคำล้วนเขียนด้วยความระมัดระวังและชัดเจน เนื้อหาในจดหมายเขียนว่า:
“สามีที่รัก สวัสดี.
เมื่อคุณเห็นจดหมายฉบับนี้ แสดงว่าฉันกับพ่อแม่ได้ออกจากจีนไปนานแล้ว โปรดอภัยที่ฉันจากไปโดยไม่บอกลา
เย่เฉิน ทันทีที่ฉันได้รู้เรื่องราวชีวิตของคุณทั้งหมด ฉันก็ไม่เคยโทษคุณเลยที่ปิดบังตัวตนของคุณมานานหลายปี ตรงกันข้าม ลึกๆ แล้วในใจฉันรู้สึกทุกข์ใจเป็นพิเศษกับความอดทนและความคับข้องใจของคุณตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันยังซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่งกับความช่วยเหลือและความห่วงใยที่คุณมอบให้ฉันและครอบครัวผ่านช่องทางและช่องทางต่าง ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันยังไม่ได้ทำหน้าที่ภรรยาและปฏิบัติหน้าที่ภรรยาได้ครบถ้วน และฉันก็ยังเป็นหนี้คุณอยู่มาก
พ่อแม่ของฉันมีนิสัยไม่ดีหลายอย่างและไม่ค่อยใส่ใจในการจัดการกับสิ่งต่างๆ ฉันเสียใจจริงๆ ที่พวกเขาสร้างปัญหาให้คุณมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะคุณแม่ของฉัน ท่านปฏิบัติต่อคุณไม่ดี แต่คุณให้อภัยท่านครั้งแล้วครั้งเล่า และยังช่วยท่านให้พ้นจากอันตรายด้วย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณมักจะถูกขอให้ช่วยเหลือและทำความสะอาดความยุ่งเหยิงสารพัดให้เราเสมอ ฉันรู้สึกละอายใจมาก
ฉันรู้ว่าคุณยังล้างแค้นให้พ่อแม่ไม่ได้ และฉันก็รู้ด้วยว่าถ้าครอบครัวของเรายังอยู่กับคุณ มีแต่จะฉุดรั้งคุณไว้ หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ฉันจึงตัดสินใจพาพวกเขาทั้งสองไป และอย่าเป็นภาระของคุณอีกต่อไป ฉันหวังว่าเมื่อไม่มีการแทรกแซงและความกังวลจากเรา คุณก็จะมุ่งมั่นกับงาน แก้แค้นให้เร็วที่สุด และกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้
คุณและฉันต่างก็มีใบทะเบียนสมรส แต่เพราะว่าคุณมีตัวตน ใบทะเบียนสมรสนี้จึงไม่มีผลทางกฎหมายโดยตรง ดังนั้น ความสัมพันธ์ไร้สาระของเราในฐานะสามีภรรยาจึงเป็นเพียงความฝันตั้งแต่ต้นจนจบ
บัดนี้ความฝันได้จบลงแล้ว และฟองสบู่ก็แตกสลาย นับจากนี้ไป เราสองคนจะไม่ได้เป็นสามีภรรยากันอีกต่อไป ขอให้เราเก็บสำเนาทะเบียนสมรสไว้เป็นที่ระลึก
พ่อแม่ของฉันและฉันถูกเลี้ยงดูโดยคุณมาหลายปีแล้ว การที่เราปล่อยไปแบบนี้มันไม่ถูกต้อง แต่ฉันรู้ดีว่าถ้าไม่ทำแบบนั้น ผลลัพธ์ที่ได้ก็คงจะยากลำบาก ฉันจึงขอให้คุณยกโทษให้ฉันอีกครั้ง และขอร้องให้คุณอย่าพยายามตามหาฉันอีก
ต่อไปนี้เราจะไปอยู่ต่างที่และอยู่กันอย่างมีความสุข
——เซียว ชูหราน –
ชูหราน ไปแล้ว เย่เฉินจะเดินหน้ายังไงต่อกันนะ
จบเรื่องคงหมื่นตอนพอดี
เจ็ดพันกว่าตอน ชูหรานถคงรู้ความจริง..ถ้าให้เย่เฉินบอกเองคงตอนจบหรือไม่ก็ไม่บอกเลยก็ได้..คนแต่งใจร้ายกับ ชูหรานมากเลย ผู้หญิงที่อยู่ใกล้เย่เฉินรู้ความจริงหมด ชูหรานเป็นคนเดียวทีไม่รู้เรื่อง ..ไม่แน่จุดจบชูหราน โดนสมาคมโปชิงจับตัวโดนทรมาน และสุดท้ายก็ตายก็ได้ ตัวละครที่น่าสงสารสุดๆ ไม่รู้อะไรจนมองดูโง่ๆ
เจ็ดพันกว่าตอน ชูหรานถึงรู้ความจริง..ถ้าให้เย่เฉินบอกเองคงตอนจบหรือไม่ก็ไม่บอกเลยก็ได้..คนแต่งใจร้ายกับ ชูหรานมากเลย ผู้หญิงที่อยู่ใกล้เย่เฉินรู้ความจริงหมด ชูหรานเป็นคนเดียวทีไม่รู้เรื่อง ..ไม่แน่จุดจบชูหราน โดนสมาคมโปชิงจับตัวโดนทรมาน และสุดท้ายก็ตายก็ได้ ตัวละครที่น่าสงสารสุดๆ ไม่รู้อะไรจนมองดูโง่ๆ