by 
ว่านหลินขยับลำกล้องปืนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นิ้วค่อยๆ เหนี่ยวไก จากนั้นเขาก็ขยับลำกล้องอีกครั้ง ล็อคเป้าไปที่ร่างดำอีกร่างหนึ่งทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว ประกายแสงวาบจากปากกระบอกปืนก็ปรากฏขึ้น
“ฮึด” “ฮึด” ปืนไรเฟิลของว่านหลินยิงกระสุนต่ำสองนัดติดต่อกัน ร่างดำสองร่างที่เชิงเขาทางขวาพุ่งออกมาจากใต้โขดหินทันที ก่อนจะทรุดตัวลงแนบกับโขดหินดำ เลือดสีแดงสองหยดพุ่งออกมาจากหัวของพวกเขา ทำให้โขดหินดำรอบๆ กลายเป็นสีแดงเข้มทันที
ทันใดนั้น ว่านหลินก็ได้ยินเสียงหลี่ตงเฉิงพูดอย่างกังวลผ่านหูฟัง “หัวเสือดาว ตอนนี้นายอยู่ไหน”
ว่านหลินดีใจจนแทบขาดใจ จึงกระซิบใส่ไมโครโฟนทันทีว่า “ท่านรองรัฐมนตรีหลี่ ผมถึงยอดเขาแล้ว ณ ตำแหน่งหกนาฬิกา ลูกน้องของผมจะขึ้นยอดเขา ณ ตำแหน่งห้านาฬิกา และเชิงเขาทั้งสองข้าง เสือดาวสองตัวอยู่บนเนินด้านซ้ายของท่าน กรุณาแจ้งตำแหน่งของพวกเราให้ร้อยเอกโจวทราบโดยด่วน” เขาจำเป็นต้องแจ้งให้หลี่ตงเซิงและลูกน้องทราบตำแหน่งของทีม เพื่อป้องกันไม่ให้กระสุนปืนพุ่งเข้าใส่พวกเขา
ขณะที่เขากำลังพูด ปืนของเขาก็เล็งไปที่ปืนกลที่ยิงมาจากเชิงเขาทางซ้ายของเขา นิ้วของเขาค่อยๆ เหนี่ยวไก ร่างดำๆ ที่นอนคว่ำอยู่ด้านหลังปืนในระยะไกลก็ล้มลงข้างๆ ปืนกลที่พ่นไฟออกมาหยุดกะทันหัน ปืนกลที่ติดตั้งอยู่บนหินก็เอียงไปด้านหนึ่ง
ในขณะนั้นปืนกลบนรถจู่โจมที่เชิงเขาฝั่งตรงข้ามก็หันกลับมา เสียงกระสุนปืนดังขึ้นทางเชิงเขาทางซ้ายของว่านหลิน แสงวาบจากปากกระบอกปืนของปืนไรเฟิลจู่โจมหลายกระบอกรอบรถทหารก็หันไปเช่นกัน โดยมุ่งความสนใจไปที่เชิงเขาและทางลาดของภูเขาทางซ้าย
แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าหลี่ตงเซิงได้สั่งให้ทีมของเขาระดมยิงไปที่เชิงเขาด้านข้างอย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันไม่ให้กระสุนถูกสมาชิกทีมเสือดาวที่อยู่ด้านหน้าและเสือดาวทั้งสองตัวที่อยู่บนเนินขวาโดยไม่ตั้งใจ
ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำของหลี่ตงเซิงก็ดังขึ้นท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่นหวั่นไหว “หัวเสือดาว กำจัดไอ้สารเลวพวกนี้!” เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวของโจวเต้าก็ดังออกมาจากหูฟังของว่านหลิน “หัวเสือดาว เราจะโจมตีจากทั้งสองฝ่าย กำจัดไอ้สารเลวพวกนี้ เราต้องไม่ปล่อยให้พวกมันหนีไปได้!”
“ตกลง อย่าปล่อยให้ใครรอดชีวิต!” ว่านหลินตอบกลับอย่างเฉียบขาดผ่านไมโครโฟนทันทีเมื่อได้ยินเสียงคำรามของหลี่ตงเซิงและโจวเต้า นิ้วของเขาแตะไกปืนเบาๆ กระสุนที่พุ่งมาจากเนินขวาก็หายไปในความมืดทันที ทันใดนั้น หัวใจที่เคยเต้นระรัวก็สงบลง การที่หลี่ตงเซิงและโจวเทายังคงคำรามอย่างดุเดือด หมายความว่าพวกเขายังคงพร้อมรบ!
ทันใดนั้น เสียงหวือหวาแหลมคมก็ดังขึ้นจากเนินเขาเบื้องล่างว่านหลิน เสียงกระทบอย่างรุนแรงดังก้องมาจากโขดหินเบื้องหน้า ทำให้เกิดเสียงหวีดหวิวของกรวดพุ่งขึ้นมาจากเนินเขา กระสุนหลายนัดที่พาเอาลมร้อนพัดมาเฉียดหมวกของเขา
ว่านหลินถือปืนไรเฟิลในมือ กลิ้งไปด้านข้าง ตกอยู่ใต้ก้อนหิน เขารีบดึงซองกระสุนเปล่าออกจากปืนไรเฟิลซุ่มยิงและใส่ซองกระสุนใหม่เข้าไป จากนั้นเขาก็วางปืนไรเฟิลซุ่มยิงไว้ข้างๆ คว้าปืนกลที่เพิ่งวางไว้ใต้ก้อนหิน แล้วยิงกระสุนชุดใหญ่ลงเนินเขา
ท่ามกลางเสียงคำรามของปืนกล ว่านหลินก็คำรามเสียงดังราวกับเสือดาว สั่งให้เสือดาวทั้งสองตัวที่ซ่อนตัวอยู่ทางลาดขวาเตรียมโจมตี ถอยทัพทันทีเพื่อไม่ให้ถูกยิงจากพวกเดียวกัน
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าหลังจากฆ่าศัตรูไปหลายตัวแล้ว ศัตรูที่อยู่ข้างล่างก็เห็นพลซุ่มยิงอยู่บนยอดเขา พวกเขายังตระหนักได้ว่าสหายทั้งสองที่ถูกส่งไปบนยอดเขานั้นตายแล้ว พวกเขาจึงหันหลังกลับและยิงปืนกลขึ้นสู่ยอดเขาทันที
ว่านหลินกำปืนกลไว้แน่นแนบไหล่ ยิงกระสุนลงมาจากไหล่เขา จากนั้นก็ทิ้งปืนกล คว้าปืนไรเฟิลซุ่มยิง แล้วกลิ้งตัวหลายครั้งไปยังยอดเขา จากนั้นเขาก็ก้มตัวลงและพุ่งชนก้อนหินสูงสองเมตรที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร
ทันใดนั้น สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างของเหวินเหมิงที่ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางโขดหินด้านหลัง ร่างกายกำยำล่ำสันของเธอพุ่งเข้าใส่เขาจากไหล่เขาพร้อมกับปืนกล
ขณะที่ว่านหลินวิ่ง เขาตะโกนจากด้านหลังว่า “หลบ!” เขารู้ว่าเสียงปืนกลอันดุเดือดนั้นได้เปิดเผยตำแหน่งที่แน่นอนของเขาให้ศัตรูทราบ ซึ่งศัตรูจะโจมตีอย่างรุนแรง
ขณะที่เขาคำรามใส่เหวินเหมิงและหวังต้าหลี่ที่อยู่ด้านหลัง เสียงหวือหวาแหลมคมก็ดังมาจากเนินเขาเบื้องล่าง กระสุนพุ่งขึ้นสู่ยอดเขา
ว่านหลินรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของโขดหินและพุ่งลงไปทันที พร้อมกับปืนไรเฟิลซุ่มยิงกลิ้งไปด้านหลัง เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวจากโขดหินที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 30-40 เมตร ฝั่งของว่านหลิน เพลิงสว่างวาบพุ่งพาเศษซากและเศษเหล็กพุ่งขึ้นสู่ยอดเขา ทันทีที่เพลิงสว่างวาบบนยอดเขาสงบลง
แสงวาบจางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนยอดเขาทางขวาของว่านหลิน เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวด้านล่างยอดเขาของว่านหลินก็หยุดลงทันที ทันใดนั้น แสงวาบจางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนยอดเขาด้านขวาอีกครั้ง กระสุนพุ่งข้ามยอดเขาด้านล่างตำแหน่งของว่านหลิน มุ่งตรงไปยังด้านหลังของภูเขา
ทันใดนั้น เสียงของเฉิงหรูและหลินจื่อเฉิงก็ดังออกมาจากหูฟังของว่านหลินทีละเสียง: “หัวเสือดาว หัวเสือดาว เฉิงหรู เข้าประจำที่!” “หลินจื่อเฉิง เข้าประจำที่ ตอบสนองเมื่อได้ยินข้า!” เห็นได้ชัดว่าพลซุ่มยิงเฉิงหรูและหลินจื่อเฉิงได้ปีนขึ้นไปบนยอดเขาด้านข้างแล้ว ทั้งสองจึงยิงปืนออกไปอย่างรวดเร็วและจัดการศัตรูทั้งสองที่กำลังโจมตียอดเขาว่านหลิน
เมื่อได้ยินเสียง ว่านหลินก็เงยหน้าขึ้นจากใต้ก้อนหิน เขาสะบัดเศษหินที่ปกคลุมร่างกายออก แล้วคลานไปข้างหน้าพลางตะโกนใส่ไมโครโฟนว่า “หน่วยพี่ของเราอยู่ข้างหน้าแล้ว ศัตรูกระจายตัวอยู่ทั้งสองฟากของเนินเขาและเชิงเขาของเรา กำจัดจุดยิงของศัตรูทันทีเพื่อบรรเทาแรงกดดันต่อหลี่โถวและคนอื่นๆ!”
ขณะที่เขาตะโกน ลำแสงที่พร่างพราวสองลำ ลำหนึ่งสีแดงและอีกลำหนึ่งสีน้ำเงิน พุ่งออกมาจากด้านหลังเนินเขาทางด้านขวา ตามมาด้วยเสียงคำรามของเสือดาวที่ดังสนั่นหวั่นไหวสองเสียง ว่านหลินรีบคลานไปยังก้อนหินข้างหน้าพร้อมปืนในมือ เขาตะโกนอย่างเร่งรีบว่า “เสือดาวทั้งสองตัวถอยทัพแล้ว! ระดมยิงและกวาดล้างศัตรูในหุบเหว! ทำลายพวกมันให้สิ้นซาก อย่าให้เหลือรอด!” เสียงตะโกนของเสี่ยวหัวและเสี่ยวไป๋บ่งบอกว่าเขาถอยทัพไปด้านหลังภูเขาอย่างปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องกระสุนปืน
ทันทีที่ว่านหลินตะโกนจบ ก็มีเปลวเพลิงขนาดใหญ่ปะทุขึ้นจากเชิงเขาที่หลี่ตงเซิงและลูกน้องของเขาอยู่ กระสุนลูกปรายพุ่งตรงไปยังด้านขวาของภูเขาเบื้องหน้าว่านหลิน พลังโจมตีของศัตรูอ่อนกำลังลงทันที