by 
บนใบหน้าอันงดงามนั้น เขาเห็นเพียงร่องรอยของการแต่งหน้า
คนอย่างหวังอวี้ซินที่แต่งหน้าบางเบาที่สุดกลับดูน่าดึงดูดใจเขายิ่งกว่า
“ใช่” หญิงสาวยืนยันอย่างรวดเร็ว
“งั้นก็กอดฉันสิ” อี้เฉียนโม่กล่าว
หญิงสาวตกตะลึงอีกครั้ง
เธอเตรียมรับมือกับคำเรียกร้องอันรุนแรงที่อีกฝ่ายอาจเรียกร้อง หลังจากแสดงความจริงใจออกมาแล้ว
แต่ตอนนี้ ลูกชายคนโตของตระกูลอี้กลับขอให้เธอกอดเขาไว้งั้นเหรอ?!
“อะไรนะ เจ้าไม่อยากกอดเหรอ?” อี้เฉียนโม่ถาม
“ไม่ ไม่!” หญิงสาวรีบพูดพลางเอื้อมมือไปกอดอี้เฉียนโม่อย่างรวดเร็ว เกรงว่าหากเธอรอช้าแม้เพียงครู่เดียว ลูกชายคนโตของตระกูลอี้จะเปลี่ยนใจ
ในขณะนี้ ไม่เพียงแต่หญิงสาวเท่านั้น แต่ผู้คนรอบข้างต่างก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดกับคำขอของอี้เฉียนโม่
ทุกคนเห็นแขนของหญิงสาวโอบรอบเอวของอี้เฉียนโม่ ร่างของเธอเอนกายเข้ากอดเขา
อี้เฉียนโม่ก้มศีรษะลงพิงไหล่หญิงสาว
ราวกับเวลาหยุดนิ่ง
ใครกันที่เคยเห็นบุตรชายคนโตของตระกูลอี้กอดผู้หญิงแบบนี้ในโอกาสเช่นนี้
หลายคนอิจฉาและอิจฉาผู้หญิงคนนี้ทันที คิดว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดได้
แม้แต่หัวใจของเธอก็ยังเต้นแรงไม่หยุด คิดว่าเธอจะก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ภายในก้าวเดียว
คุณชายอี้จึงยอมให้เธอกอดเขา เขาคงสนใจเธอมาก!
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะหายตื่นเต้น เสียงของอี้เฉียนโม่ก็ดังก้องอยู่ในหู “พอได้แล้ว ปล่อยไป”
อะไรนะ?!
หญิงสาวตกตะลึง
“คุณชายอี๋ ท่านทำอะไรนะ…”
“ข้าพูดมากพอแล้ว ปล่อยได้แล้ว!” อี้เฉียนโม่เอ่ยอย่างร้อนรน
หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงงขณะปล่อยมือ อี้
เฉียนโม่ไม่แม้แต่จะเหลือบมองนาง กลับรินไวน์จากขวดใกล้ๆ ลงดื่มรวดเดียว
ทำไมเขาถึงรู้สึกขยะแขยง
กับการกอดนั้นนัก? เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจจะขับไล่หวางอวี้ซินออกไปจากความคิด
แต่ทำไมมันกลับทำให้ภาพนางชัดเจนขึ้นในหัว?
“คุณชายอี๋ หากการกอดนั้นยังไม่ดีพอสำหรับท่าน ข้าสามารถ…” ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ สีหน้าของอี้เฉียนโม่ก็หม่นหมองลง “ท่านไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ? ออกไป!” หญิงสาว
ดูงุนงง สีหน้าพึงพอใจของเธอจางหายไป
เธอเดินออกจากห้องไปด้วยความหดหู่
ขณะเดียวกัน ผู้หญิงคนอื่นๆ ก็อยากจะลองอีกครั้ง
เพราะอี้เฉียนโม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นกอดเขา คงเป็นเพราะนางไม่ได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ได้ทำให้ท่านชายอี๋พอใจ!
ถ้าเป็นพวกเขา พวกเธอคงทำได้อยู่แล้ว
แต่เมื่อหญิงสาวเหล่านี้ก้าวออกมาพูด อี้เฉียนโม่ก็พูดอย่างร้อนใจว่า “ข้าอยากอยู่คนเดียว ทุกคนออกไปเดี๋ยวนี้!”
ทุกคนมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครกล้าอยู่ในกล่องอีกต่อไป
อี้เฉียนโม่อยู่คนเดียวในกล่อง ความเงียบสงัดในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ
ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนี้ชัดเจนและหนักแน่นเป็นพิเศษในกล่องที่เงียบสงัด