by 
หวังอวี้ซินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินเข้าไป
ประตูปิดลง คนขับไม่ได้เข้าไป แต่เธอกลับเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ
หวังอวี้ซินเคยเห็นอี้จินหลี่
มาก่อน เธอเคยเห็นเขาจากระยะไกลในงานเลี้ยงของตระกูลอี้ เธอ
จำได้ว่าเขาเป็นชายที่สง่างาม ถึงแม้เขาจะอายุ 60 ปีแล้ว แต่เขาก็ดูเหมือนอายุ 50 ต้นๆ ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูดี บัดนี้
เมื่อได้เห็นเขาใกล้ๆ เธอจึงรู้ว่าอี้จินหลี่ดูคล้ายกับอี้เฉียนโม่มาก
เมื่อมองไปที่อี้จินหลี่ เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังพบกับอี้เฉียนโม่ในอนาคตหลายปีให้หลัง
“เจ้าต้องใช่หวังอวี้ซินแน่ๆ” อี้จินหลี่ลุกขึ้นยืนและเริ่มพูด
“ใช่” หวังอวี้ซินพูดอย่างใจเย็น
อี้จินหลี่เดินไปหาหวังอวี้ซินแล้วชี้ไปที่โซฟา “นั่งลง ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”
น้ำเสียงของเขาฟังดูธรรมดา แต่กลับทำให้เธอรู้สึกกดดันอย่างมาก
หวังอวี้ซินนั่งลงอย่างเชื่อฟัง สีหน้าแข็งทื่อ
ระหว่างทาง เธอครุ่นคิดอยู่นานว่าอีกฝ่ายจะปฏิบัติกับเธออย่างไร หากเธอติดตามข่าวลือในอินเทอร์เน็ต ตอนจบของเธอคงไม่ใช่วันนี้ที่ดีนัก
“เธอเคยคบกับเฉียนโม่มาก่อนหรือเปล่า” อี้จินหลี่ถาม
“ไม่เชิงหรอก แต่เพราะคุณอี้ประทับใจฉัน เราเลยคบกันมาสักพักแล้ว” หวังอวี้ซินตอบ
“จริงเหรอ” อี้จินหลี่พูดเล่นๆ “เขาประทับใจเธอ แล้วเธอล่ะ เธอรู้สึกยังไงกับเขา”
ดวงตาคมกริบของดอกท้อดูเหมือนจะมองทะลุผ่านเธอ!
หัวใจของหวังอวี้ซินสั่นระริก เห็นได้ชัดว่าเป็นดวงตาที่คล้ายกับของอี้เฉียนโม่มาก แต่เมื่ออี้เฉียนโม่มองเธอ มันทำให้หัวใจเธอเต้นแรงและเจ็บปวด แต่เมื่ออี้จินหลี่มองเธอ มันทำให้เธอรู้สึกกดดันอย่างมาก ราวกับว่าคำโกหกใดๆ ที่เธอพูดจะถูกอีกฝ่ายมองทะลุ
“ผมรู้ดีว่าคุณอี้เฉียนโม่อยู่ไกลเกินเอื้อม ดังนั้นตอนแรกผมจึงรู้สึกขอบคุณเขามาก หลังจากที่ผมรู้ว่าเขามีใจให้ผม ผมจึงเริ่มคิดจะเอาเปรียบเขา” หวังอวี้ซินกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
เนื่องจากอี้จินหลี่ส่งคนมารับเธอวันนี้โดยเฉพาะ แม้กระทั่งไปรับที่ประตูเรือนจำ
เป็นไปได้ว่าในฐานะพ่อ อี้จินหลี่ได้สืบสวนเรื่องราวระหว่างเธอกับอี้เฉียนโม่อย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว และเอาเปรียบความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ
“ผมเกรงว่าจะมีคนไม่มากที่กล้าเอาเปรียบลูกชายผมสมัยนี้ แต่คุณนี่กล้าหาญจริงๆ” อี้จินหลี่กล่าว
“ผมรู้ว่าเป็นความผิดของผม ผมสงสัยว่าคุณอี้จะเรียกร้องความยุติธรรมให้เฉียนโม่ยังไง” หวังอวี้ซินโต้กลับ
คำพูดของเธอดูเหมือนจะทำให้อี้จินหลี่ตั้งตัวไม่ทัน เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “คุณไม่กลัวเหรอ?”
“ไม่ว่าฉันจะกลัวหรือไม่ก็ไม่สำคัญกับการตัดสินใจของคุณ ต่อให้ฉันหวาดกลัวแค่ไหน คุณก็จะได้รับความยุติธรรม แม้แต่น้อยนิดก็เถอะ” หวังอวี้ซินตอบ
เธอเตรียมใจไว้แล้ว! เธอเตรียมใจไว้นานแล้วสำหรับการตอบโต้ของตระกูลอี๋!
อี้จินหลี่หัวเราะออกมาทันที “นายเป็นเด็กที่น่าสนใจนะ”
“ในเมื่อฉันเคยเรียกร้องความยุติธรรมจากคนอื่น ความยุติธรรมที่ฉันติดค้างพวกเขาก็น่าจะถูกเรียกร้องเช่นกัน” หวังอวี้ซินคิด
“นายพูดถูก ถ้าอย่างนั้นก็—” อี้จินหลี่โยนมีดสั้นลงบนโต๊ะกาแฟ “ในเมื่อนายน่าสนใจขนาดนี้ ในเมื่อนายฉวยโอกาสเฉียนโม่ ฉันจะตัดนิ้วนายข้างหนึ่ง หลังจากนั้นเรื่องนี้ก็จบสิ้น ต่อไปนี้นาย เฉียนโม่ และตระกูลอี๋จะไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป”