by 
ทุกครั้งที่เธอเผชิญหน้ากับความเย็นชาและความรังเกียจของเขา มันกลับยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้น
“ฉัน… ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง ฉัน… ฉันแค่บังเอิญเดินผ่านไป…” เธออธิบายอย่างอ่อนแรง
อี้เฉียนโม่ยกเท้าขึ้นและเดินตรงไปหาเธอ “ทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอยู่เรื่อย?”
“อะไรนะ?” เธอตกตะลึง มองเขาอย่างงุนงง
“หวังอวี้ซิน ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก แต่ทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอยู่เรื่อย?” อี้เฉียนโม่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เธอจ้องมองดวงตาสีพีชเข้มของเขาอย่างว่างเปล่า ดวงตาทั้งสองยังคงเย็นชาและเฉยเมยเหมือนที่เธอเคยเห็นในห้องวีไอพีเมื่อครู่นี้ แม้จะมีความรังเกียจอยู่บ้าง
ราวกับว่าเขาไม่พอใจอย่างยิ่งกับการปรากฏตัวของเธอ
“ฉัน… ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่! จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว… จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว…” เธอกล่าวขอโทษ แต่ไม่รู้จะพูดอะไร
เธอกัดริมฝีปากล่างแน่น แล้วราวกับรวบรวมความกล้าพูดว่า “ฉัน… ฉันรักเธอ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอแค่ดูถูกความรู้สึกของฉัน ฉันรู้ว่าการหลอกใช้เธอเป็นความผิดพลาดที่ฉันไม่อาจชดเชยได้ ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายเธอ ฉันแค่คิดว่าตอนแรก… มันเป็นข้อตกลง…”
เธอพูดอย่างไม่เข้าเรื่อง ฉวยโอกาสจากแอลกอฮอล์ ถ้าเธอไม่ได้ดื่ม เธอก็คงไม่กล้าพูดคำนี้กับเขา
“ฉัน… ฉันโกหกเธอตั้งแต่แรก ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ… แต่ฉันแค่คิดว่ามันคงทำให้ฉันมีเหตุผลที่ดีกว่าที่จะเข้าใกล้เธอ เพื่อ… ใช้เธอเพื่อแก้แค้นให้แม่ของฉัน แต่… ต่อมา ฉันตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจัง เธอ… วันที่เธอมาหาฉันที่สุสาน ตอนแรกฉันตั้งใจจะ… สารภาพทุกอย่างกับเธอ แต่… ฉันยังช้าไป… ก่อนที่ฉันจะสารภาพ เธอก็รู้ทุกอย่างไปแล้ว…”
ดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัว จิตใจพร่ามัว เธอยังมีเรื่องต้องพูดอีกมากมาย แต่แอลกอฮอล์กลับทำให้เธอจำสิ่งที่จะพูดได้ยาก แม้แต่ลิ้นก็เริ่มพันกัน!
“เธอคิดว่าการพูดว่ารักฉันชดเชยทุกอย่างได้หรือไง” อี้เฉียนโม่ถามด้วยแววตาเย็น
ชา หวังอวี้ซินส่ายหัวอย่างแรง พยายามทำให้จิตใจสงบ “ฉัน… ฉันไม่อยากชดเชยอะไรทั้งนั้น ฉันแค่อยากบอกเธอว่า… ฉันรู้ดีว่าเธอ… จะไม่ให้อภัยฉัน ฉัน… อยากขอโทษจริงๆ… ฉันขอโทษ… ที่ทำให้เธอเจ็บปวด เธอ… เธอคือคนที่ดีที่สุดในโลกสำหรับฉัน… นอกจากแม่ของฉัน…”
ดังนั้น ยิ่งเขาปฏิบัติต่อเธอดีเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น
ความรู้สึกผิดนี้แทบจะบดขยี้เธอ!
“อี้เฉียนโม่… ข้า ข้าจะหายตัวไปต่อหน้าเจ้า และจะไม่… ทำให้เจ้าอารมณ์เสีย ข้า… ข้าสัญญา… ครั้งนี้… ข้าทำได้แน่นอน…”
เสียงของเธอแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ขณะที่เธอพูด ร่างกายของเธอค่อยๆ เอียงไปข้างหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะร่วงหล่น เขาจึงยื่นมือออกไปจับร่างของเธอที่กำลังร่วงหล่น ไว้ไม่ให้ร่วงหล่นลงมา
อี้เฉียนโม่ก้มหน้าลงมองหวังอวี้ซินในอ้อมแขน
ทันใดนั้น ดวงตาของเธอปิดลง แก้มแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเธอเมาจนหลับไป!
หายตัวไปต่อหน้าเขางั้นหรือ?
เขาไม่อยากเจอเธออีก ถ้าเธอทำตามที่พูดจริงๆ เขาก็ควรจะดีใจใช่ไหม?
แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก?
ราวกับมีอะไรบางอย่างกดทับหัวใจของเขา ทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างที่สุด!