by 
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยาง ฮั่วเฟิงและหยางรู่หลงก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
“อะไรนะ? มีปัญหาอะไรหรือ?”
หลินหยางขมวดคิ้ว มองทั้งสองด้วยความไม่พอใจอย่างสุดซึ้ง
“ครับ หมอหลิน แม่ของผมหายดีแล้ว”
หยางรู่หลงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาตรงๆ ด้วยรอยยิ้ม “ครับ หายดีแล้ว! ก่อนหน้านี้คนจากหน่วยชายแดนเหนือได้นำหมอวิเศษกลุ่มหนึ่งมาด้วย และด้วยความช่วยเหลือของพวกเขา แม่ของผมก็หายดีแล้ว หมอหลิน ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง ฮ่าฮ่า…” “
จริงเหรอ?”
หลินหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็น “เอาล่ะ เรียกแม่ของคุณมา เดี๋ยวผมดูให้”
“นี่…”
“ผมกังวลว่าการรักษาของพวกเขายังไม่ทั่วถึง ผมอยากสังเกตอาการท่านอีกหน่อย แบบนี้ไม่ได้เหรอ?”
หลินหยางพูดอย่างเคร่งขรึม
“ได้! ได้! หมอหลิน รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมไปตามแม่มาให้!”
หยางรู่หลงพูดอย่างรีบร้อน ก่อนจะขยิบตาให้ฮั่วเฟิง แล้วรีบเดินออกจากห้องโถงไป
ฮั่วเฟิงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ชงชาให้หลินหยางเท่านั้น
“คุณฮั่ว ท่านมาจากเขตแดนเหนือหรือครับ”
หลินหยางถามพลางสำรวจฮั่วเฟิง
“ครับ…ครับ คุณหมอหลิน ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจหน่อย”
ฮั่วเฟิงตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ในเมื่อท่านมาจากเขตแดนเหนือ ทำไมท่านถึงมาทำแบบที่คนจากคฤหาสน์กว่างเจาทำกัน”
หลินหยางถามอย่างสงสัยพลางมองไปที่กาน้ำชาในมือของฮั่วเฟิง
“นี่…ผมรู้จักคุณชายแห่งคฤหาสน์กว่างเจามานานแล้ว เราเป็นเพื่อนสนิทกัน!”
หัวใจของฮั่วเฟิงเต้นระรัว แต่เขารีบยิ้มและพยายามทำท่าสงบ
“จริงเหรอครับ”
หลินหยางไม่ได้ถามต่อ แต่แสงประหลาดก็ปรากฏขึ้นในดวงตา
ไม่นานนัก หญิงวัยกลางคนก็ถูกพาตัวออกมา
หลินหยางมองเธออย่างใกล้ชิด
เป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่เขาเห็นนอนอยู่หลังฉากก่อนหน้านี้
นางตื่นแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่านางยังไม่ตื่นนานนัก ใบหน้ายังคงอ่อนล้าและอ่อนล้าอย่างมาก ดวงตาของนางแทบจะลืมไม่ขึ้น…
“หมอหลิน นี่แม่ของข้า! เห็นไหม ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หยางรู่หลงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“นี่หมอหลินจากเจียงเฉิงหรือ? การที่หมอหลินมาอยู่ที่คฤหาสน์กว่างจ้าวของข้าถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง!”
หญิงคนนั้นพูดช้าๆ เสียงอ่อนแรง
หลินหยางไม่ตอบ จ้องมองหญิงสาวอย่างเฉยเมย ครู่ต่อมา เขาก็ถามขึ้นอย่างกะทันหัน “ภรรยาของเจ้าคฤหาสน์เพิ่งได้รับการรักษาจริงหรือ?”
คำพูดนี้ทำให้ทั้งสามตกใจ
“หมอหลิน ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
ฮั่วเฟิงถามพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เจ้าเรือนคฤหาสน์มีรอยเข็มเพียงสองรอยบนร่างกาย และรอยเข็มสองรอยนี้ไม่ใช่จุดฝังเข็มที่ใช้รักษาโรค แต่เป็นจุดฝังเข็มที่ใช้เพื่อทำให้เกิดภาวะหลับลึก!”
ดวงตาของหลินหยางค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา “ยิ่งไปกว่านั้น กลิ่นยาที่ออกมาจากนายหญิงมีเพียงกลิ่นหญ้ามังกรฝัน ซึ่งเป็นสมุนไพรที่ทำให้ร่างกายอยู่ในภาวะพักนิ่ง แล้วนายหญิงป่วยเป็นอะไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮั่วเฟิงก็ตกตะลึง
หยางรู่หลงก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก
นี่หมอหลินแห่งเจียงเฉิงหรือ?
เขาเห็นเพียงแวบเดียวก็รู้ทันเล่ห์กลนี้แล้วหรือ?
น่าสะพรึงกลัวจริงๆ!
หยางรู่หลงรู้สึกเสียใจที่พาแม่มาด้วย…
“นี่…นี่…”
เขาอ้าปากค้างด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะเหลือบมองฮั่วเฟิงอย่างลับๆ
ฮั่วเฟิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “หมอหลิน ท่านหมายความว่า…”
“นางไม่มีโรคภัยไข้เจ็บเลย ถ้านางไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ การวินิจฉัยโรคจะเป็นอย่างไร? นี่มันหลอกลวงใช่ไหม? ท่านไปทำอะไรกับซ่างกวนหลิง?”
หลินหยางถามอย่างไม่สบอารมณ์