by “คุณหวาง แม่ของคุณเสียชีวิตแล้ว ท่านมีเงินในบัญชี 100,000 หยวน ท่านอาจารย์ถือว่านี่เป็นของขวัญสำหรับท่าน หลังจากฝังศพภรรยาแล้ว จงใช้ชีวิตให้คุ้มค่า ส่วนสิ่งที่ท่านไม่ควรพูด ก็อย่าแพร่งพรายออกไป!” แม่บ้านกล่าว
“สิ่งที่ท่านไม่ควรพูด? ท่านหมายถึงเรื่องที่กู่เฉียนเหยาผลักแม่ของข้าจนตกตายหรือ?” หวังอวี้ซินจ้องมองแม่บ้านด้วยสายตาเย็นชา
“แม่ของท่านตกโดยไม่ได้ตั้งใจ คุณกู่ไม่เกี่ยวข้อง ท่านไม่มีหลักฐาน ถ้าท่านยังคงพูดจาไร้สาระต่อไป ตระกูลกู่สามารถฟ้องร้องท่านในข้อหาหมิ่นประมาทได้!” แม่บ้านกล่าว
“หมิ่นประมาท?” หวังอวี้ซินเยาะเย้ย “แม่ข้าตายไปอย่างไร้ประโยชน์หรือ? กู่เฉียนเหยาจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ? ท่านฆ่าแม่ของข้าไปหนึ่งคน แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ ท่านก็ยังไม่ขอโทษ!”
“อะไรนะ? ยังจะแบล็กเมล์ตระกูลกูอีกเหรอ?” แม่บ้านจ้องหวางอวี่ซินอย่างดูถูก หวัง
อวี่ซินคิดว่ามันไร้สาระ เธอไม่เคยขอเงินจากตระกูลกู เธอแค่ต้องการความยุติธรรมให้แม่
การตายของแม่ยังไม่ชัดเจน แต่คนร้ายกลับไม่ขอโทษแม้แต่คำเดียว
ในที่สุดแม่บ้านก็ขู่ว่า “ถ้าแกกล้าปล่อยข่าวลือ อย่าโทษตระกูลกูที่ทำให้แกอยู่เซินเจิ้นไม่ได้!”
พูดง่ายๆ คือ ถ้าเธอต้องการความยุติธรรมให้แม่จริงๆ ตระกูลกูคงฆ่าเธอแน่
หวังอวี่ซินถือโกศของแม่มาถึงที่ที่เธอซื้อให้แม่
ในสุสานอันกว้างใหญ่ เธอรวบรวมเงินเก็บทั้งหมดจากการทำงานมาซื้อหลุมศพราคาถูกได้แค่หลุมเดียว
และในงานศพของแม่ มีคน… คนเดียว!
เจ้าหน้าที่สุสานช่วยเธอใส่โกศลงในหลุมศพและปิดฝาหลุม
หวาง ยู่ซิน ยืนอยู่คนเดียวหน้าหลุมศพของแม่ของเธอ โดยจ้องมองรูปถ่ายของแม่ของเธอ
แม่ของเธอในรูปมีรอยยิ้มจางๆ แต่เธอคงนึกภาพไม่ออกว่าความตายของเธอจะอ้างว้างเพียงใด
เกิดมายากจน แต่งงานเข้าตระกูลกู่ แต่เมื่อเธอตายไป เธอไม่ได้เป็นที่รู้จักในนามนางกู่ แต่กลับใช้เพียงชื่อลู่เหยียนฮวา
ไม่มีใครในตระกูลกู่มาร่วมงานศพของเธอ
หวังอวี้ซินไม่รู้ว่าเธอยืนอยู่หน้าหลุมศพนานเท่าใด เมื่อท้องฟ้ามืดลงและฝนเริ่มโปรยปราย เธอยิ้มอย่างขมขื่นและพูดกับหลุมศพว่า “แม่คะ หนูจะมาหาแม่ครั้งหน้า พักผ่อนบ้างนะคะ หนูจะมาคุยกับแม่บ่อยๆ หนูมีเรื่องจะพูดมากมาย… กับแม่!”
แต่เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรจะพูดมากมาย แต่เมื่อยืนอยู่หน้าหลุมศพ เธอกลับหาคำพูดไม่ได้ หวัง
อวี้ซินเดินออกจากสุสานและเดินต่อไปตามถนน
ฝนเริ่มตกหนักขึ้น แต่เธอก็ดูเหมือนจะไม่รู้ตัว เดินฝ่าสายฝนไป
ความโศกเศร้าในใจของเธอท่วมท้นจนทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างที่สุด
เธออยู่คนเดียวในงานศพของแม่!
และหลังจากที่สูญเสียแม่ไป เธอก็กลายเป็นคนในที่สุด!
โลกทั้งใบดูเหมือนจะว่างเปล่าสำหรับเธอ เหลือเพียงเธอผู้เดียวดาย!
ขณะที่หวังอวี่ซินจมดิ่งสู่โลกส่วนตัว เธอก็ได้ยินเสียงแตรรถแหลมดังลั่น ทันใดนั้นแขนของเธอก็ถูกกระชากออก
เธอโผเข้ากอดอย่างแรง หวังอวี่ซินเห็นเพียงรถบรรทุกแล่นผ่านมาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็มีเสียงชายคนหนึ่งดังมาจากหูของเธอ “คุณกำลังพยายามฆ่าตัวตายหรือ? กำลังเดินอยู่กลางถนน วางแผนจะโดนรถชนหรือ?”
หวังอวี่ซินเงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงง สายตาพร่ามัวเพราะสายฝน เธอมองเห็นใบหน้าที่ทั้งแปลกและคุ้นเคย