by เมื่อเห็นพฤติกรรมยอมจำนนของมารดา หวังอวี้ซินก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในใจ
นับตั้งแต่มารดาของเธอแต่งงานเข้าสู่ตระกูลกู่ แม้ว่าจะได้รับหลักประกันความมั่นคงทางวัตถุ แต่ความมั่นคงนี้ก็แลกมาด้วยความทุกข์ทรมานทางจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
บางครั้งเธอคงชอบชีวิตที่เรียบง่ายที่เธอและมารดาเคยใช้ชีวิตร่วมกันมาก่อน อย่างน้อยในตอนนั้นพวกเขาก็มีความสุข
“อวี้ซิน สัญญากับแม่นะว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับลูกชายคนโตของตระกูลอีอีก เข้าใจไหม เขาคือคนที่เฉียนเหยาหมายปอง หากแม่คิดจะสู้เพื่อเขา แม่ไม่คิดบ้างเหรอว่าเฉียนเหยาจะเสียใจขนาดไหน หรือผลกระทบที่มันจะเกิดกับตระกูลกู่”
“แม่ครับ ผมไม่คิดเลย!” หวังอวี้ซินกล่าว “ผมไม่รู้ว่ากู่เฉียนเหยาพูดอะไรกับแม่ แต่ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับลูกชายคนโตของตระกูลอีเลย”
“งั้นก็สาบานกับฉันสิว่าแกจะไม่แข่งกับเฉียนเหยาเพื่อผู้ชายคนไหน หรือเพื่ออะไรทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลกู่ เราคงยังอยู่ในบ้านเล็กๆ ทรุดโทรมนี้ แล้วเราจะมีชีวิตที่ดีแบบนี้ได้ยังไง!” ลู่เหยียนฮวากล่าว หวัง
อวี้ซินยิ้มอย่างขมขื่น “วันเวลาดีๆ…นี่มันวันดีๆ จริงๆ เหรอ?”
เธอเข้าใจว่าแม่ของเธออาจจะกลัวความยากจนมาก่อน ดังนั้น…เธอจึงคิดว่าวันนี้เป็นวันดี แต่สำหรับเธอแล้วมันไม่ใช่เลย!
“แม่ ถ้าวันหนึ่งฉันรักผู้ชายคนหนึ่งจริงๆ แต่กู้เฉียนเหยาก็ชอบเขาเหมือนกัน แม่อยากให้ฉันยอมไหม?” หวังอวี้ซินกล่าว
“แน่นอน!” ลู่เหยียนฮวาตอบโดยไม่ลังเล
รอยยิ้มของหวังอวี้ซินยิ่งขมขื่นขึ้น “ทำไม ทำไมเจ้าถึงอยากให้ข้ายอมแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่ว่ากู่เฉียนเหยาจะทุบตี ดุด่า หรือทำให้ข้าอับอายขายหน้า ข้าก็ยอมแพ้ เพราะเจ้าบอกว่าตระกูลกู่เป็นผู้เลี้ยงดูข้า กู่เฉียนเหยาคือผู้หญิงที่แท้จริงของตระกูลกู่ ข้าจึงควรยอมแพ้”
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองแม่อย่างตั้งใจ “แต่… แค่ฉันยอมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่มีขอบเขต แม่ ฉันก็เป็นคน มีความรู้สึกและความคิด ฉันไม่ใช่สิ่งของ และแน่นอนว่าไม่ใช่ทาสของตระกูลกู!”
“พูดอะไรไร้สาระ? คุณไม่รู้สึกขอบคุณเลยเหรอ?” ลู่เหยียนฮวาถาม
“แล้วอีกนานแค่ไหนกว่าฉันจะตอบแทนคุณ ฉันจำเป็นต้องอุทิศชีวิตให้ตระกูลกูด้วยเหรอ?” หวังอวี้ซินพูดอย่างเศร้าๆ
แววตาเศร้าสร้อยฉายชัดบนใบหน้าของลู่เหยียนฮวา
เธอเข้าใจความทุกข์ทรมานของลูกสาวดี
แต่สามีของเธอรักกู้เฉียนเหยา ลูกสาวแท้ๆ ของเขามากที่สุด แม้ว่าโดยนัยแล้วเธอจะเป็นนางสนมของตระกูลกู แต่เธอก็พึ่งพาสามีทางการเงินมาตลอด
ทุกเดือนเธอได้รับเงินเพียงเล็กน้อยจากเขา
หากเธอออกจากตระกูลกูในวัยนี้ หลังจากถูกตามใจมาหลายปี เธอจะหางานแบบไหนได้ล่ะ?
และลูกสาวของเธอกำลังทำงานในโรงแรม เงินเดือนก็ไม่มากนัก
เธอจึงแค่อยากอดทนเพื่อให้เธอและลูกสาวมีชีวิตที่ดีขึ้นในตระกูลกู่ เกิดอะไรขึ้น?
ขณะที่แม่และลูกสาวกำลังจ้องมองกัน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากห้องโถงของตระกูลกู่
“ฉันสงสัยว่าใครกลับมา เธอคือพี่สาวของฉัน!” กู่เฉียนเหยาพูดอย่างประชดประชัน
หวังอวี้ซินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปมองกู่เฉียนเหยา “ฉันแค่มาหาแม่ เดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
พูดจบ หวังอวี้ซินก็เตรียมตัวออกเดินทาง