by 
ในที่สุดเหลียงหงอิงก็ตอบโต้
เมื่อเห็นแม่ทัพสวรรค์ผู้สง่างามโค้งคำนับหลินหยาง เธอจึงไม่กล้าสงสัยเขาอีกต่อไป
หลินหยาง… แท้จริงแล้วคือหลงสุ่ย?
นี่หมายความว่าอย่างไร?
หมายความว่าไม่มีใครในหยานตูกล้าแตะต้องตระกูลเหลียงอีกต่อไป ตระกูลเหลียงถูกกำหนดให้ผงาด!
“ข้า… ข้าไม่รู้… หลินหยาง เรื่องนี้… ข้าควรไปถามท่านปู่และคนอื่นๆ…”
หัวใจของเหลียงหงอิงปั่นป่วน เธออ้าปากจะพูด
“หลินสุ่ย ตระกูลหานของข้าทำร้ายแม่ของเจ้า ความผิดของพวกเราไม่อาจให้อภัยได้ หานหลัวขอโทษเจ้าตรงนี้!”
หานหลัวกัดฟัน ยกมือขึ้นทันที ทุบหน้าอกตัวเองอย่างแรง
ปัง!
แรงอันโหดร้ายทำให้หน้าอกของเขาสั่นสะท้าน เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก ผสมกับเนื้อที่แหลกละเอียด
“อาหลัว!”
“ลูกชาย!”
หัวหน้าตระกูลหานและคนอื่นๆ ร้องตะโกนออกมา รีบรุดไปช่วยหานหลัวที่ล้มลงกับพื้น
หานหลัวผลักทุกคนออกไป มือยังคงจับพื้นอยู่ และยืนกรานที่จะคุกเข่าลง แรง
กระแทกนั้นทำให้อวัยวะภายในของเขาเสียหายและเส้นเลือดแตก รุนแรงพอที่จะทำให้เขาเสียชีวิตได้
เขาไม่ปิดบังสิ่งใดไว้เลย
“ได้โปรด…ได้โปรด ท่านผู้บัญชาการหลิน…”
หานหลัวพูดอย่างยากลำบาก
หลินหยางมองเขาอย่างเฉยเมย สีหน้าของเขาแทบไม่เปลี่ยนแปลง
ในสภาพปัจจุบัน หากหลินหยางโจมตีอีก หานหลัวจะต้องตายอย่างแน่นอน
เขาดูเหมือนจะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อระงับความโกรธของหลินหยางและช่วยตระกูลหาน
“หลินหยาง อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เลย ถ้ามีใครตายก็คงลำบาก”
เหลียงหงอิงตกใจ เมื่อเห็นหานหลัวตื่นตระหนก เธอรีบโน้มตัวเข้าไปใกล้แล้วพูดว่า
“ไม่ต้องห่วง เขายังไม่ตาย”
หลินหยางโบกมือพลางพูดอย่างใจเย็นว่า “ถึงเราจะฆ่าเขาตอนนี้ มันก็คงไม่ช่วยอะไรหรอก ปล่อยให้ปู่กับคนอื่นๆ ตัดสินใจเองว่าจะจัดการกับตระกูลฮั่นยังไงตามที่เจ้าบอก!” หลินหยาง
ต้องการฆ่าหานหลัว แต่คงใช้เวลาแค่แป๊บเดียวเท่านั้น ทว่าการต่อสู้ที่ชายแดนทางเหนือนั้นดุเดือด และในฐานะแม่ทัพระดับสวรรค์ หานหลัวก็ยังคงมีบทบาทสำคัญ
หลินหยางไม่ต้องการให้อาณาจักรมังกรสูญเสียแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่เพียงเพราะความแค้นส่วนตัว ซึ่งจะนำไปสู่ความพ่ายแพ้ในแนวหน้า
ถ้าเป็นแบบนั้น เขาคงเป็นคนบาปแน่ๆ
“หานหลัว พาตระกูลหานไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย ฉันไม่ต้องสอนนายหรอก ใช่มั้ย”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
“ไม่ต้องห่วงหรอก จอมพลหลิน หานหลัว…จะขอการอภัยจากทุกคนในตระกูลเหลียงแน่นอน!”
หานหลัวยกมือขึ้นปิดหน้าอกและพยักหน้าเบาๆ
“ไปกันเถอะ”
หลินหยางโบกมือ
“ขอบคุณครับ จอมพลหลิน ขอบคุณ จอมพลหลิน!”
“จอมพลหลิน ผมเป็นคนบาป ลาก่อน ลาก่อน…”
ตระกูลหานรีบสนับสนุนหานหลัวและเดินออกไป
เหมยหย่งเซิงและคนอื่นๆ ก็อยากจะใช้โอกาสนี้ออกไปเช่นกัน แต่หลินหยางเห็นพวกเขาแล้ว
“พวกแก หยุดก่อน!”
หลินหยางตะโกน
“จอมพลหลิน มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
เหมยหย่งเซิงฝืนยิ้มและถามอย่างระมัดระวัง
“เจ้ามาจากบริษัทถังเฉิงเทคโนโลยีใช่ไหม? ถังเจียจวินฉ้อโกงบริษัทของเหลียงหงอิง น้องสาวของข้า ข้ารู้เรื่องนี้!”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น “แต่ทุกอย่างเป็นไปตามกฎหมายและสมเหตุสมผล ข้าจะไม่เอาหุ้นคืน บอกให้ถังเจียจวินหาทางรอดเอง”
“หลินส่วย ข้ากล้าดียังไง! ข้ากล้าดียังไง!”
เหมยหย่งเซิงคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความกลัว “เพราะความไม่รู้ของอาจารย์ถังของเรานี่เองที่ทำให้เขาทำเช่นนี้ ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ข้าจะติดต่ออาจารย์ถังทันทีและขอให้เขาสละหุ้นในบริษัทหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนล! สัญญาเป็นโมฆะ! สัญญาเป็นโมฆะ!”
“ไม่จำเป็นต้องยกเลิก หงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลเซ็นสัญญากับเจ้าเอง ถังเฉิงเทคโนโลยี! ทำไมต้องยกเลิกด้วย?”
หลินหยางพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะลงมือ เราก็จะจัดการ! ข้าอยากรู้ว่าหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลจะถูกถังเฉิงของเจ้าโค่นล้มหรือไม่!”
เหมยหย่งเซิงแทบเป็นลมเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“หงอิง ไปกันเถอะ!”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็นพลางลุกขึ้น
“ตกลง!”
เหลียงหงอิงพยักหน้าและเดินตามหลินหยางออกจากบริษัทไป