by “อาจารย์!”
เส้าชวนก้าวไปข้างหน้าพลางพูดเสียงแหบพร่า “ถึงหลินหยางจะไม่ได้ใช้เสื้อคลุมเคลือบ แต่เขาก็ยังเอาชนะต้วนเทียนเซียงได้ นี่แสดงให้เห็นว่าเด็กคนนี้แข็งแกร่งมาก! บางทีเราอาจล่อเขาเข้าไปในทุ่งน้ำแข็งห้าทิศได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ทุ่งน้ำแข็งของเราจะได้รับพลังต่อสู้มหาศาล!”
“ใช่ แต่… ข้ายังมีคำถาม”
ฮวาเทียนไห่มองฮวาเว่ยเว่ยแล้วพูดเสียงแหบพร่า “เว่ยเว่ย เจ้าต้องตอบตามความจริง อย่าโกหกข้าอีก ไม่เช่นนั้น… ข้าจะขังเจ้าไว้ในเขตต้องห้ามของถ้ำเย็น! เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมาสามปี!”
“หา?”
ฮวาเว่ยเว่ยตกใจจนตัวสั่น
เธออยู่ในที่นั้นได้แค่ชั่วโมงเดียว และถูกฮวาเทียนไห่ลงโทษฐานทำผิดพลาดร้ายแรง
หากถูกขังไว้ที่นั่นสามปี เธอคงสติแตกไปแล้ว ข้าเกรงว่าชีวิตของเธอจะตกอยู่ในอันตราย…
“ท่านพ่อ ท่านคิดอะไรอยู่?”
ฮวาเว่ยเว่ยพูดเสียงสั่นเครือ
“ตั้งแต่ชายคนนี้ฆ่าต้วนเทียนเซียง ทำไมเจ้าถึงเลือกที่จะไม่บอกข้า ใครบอกให้เจ้าปิดบังเรื่องนี้จากข้า”
“นี่…นี่…”
“หลินหยางงั้นหรือ”
ฮวาเทียนไห่ถามทันที
“ท่านพ่อ…ข้า…”
ฮวาเว่ยเว่ยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
แต่ทันใดนั้น ฮวาเทียนไห่ก็ลงมาจากเบื้องบน สีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาจับจ้องไปที่นาง เมื่อเขามาถึงตัวนาง เขาก็ลดเสียงลงอย่างกะทันหันและพูดอย่างไม่รู้สึกตัวว่า “ต้วนเทียนเซียง…เจ้าบอกอะไรกับเจ้าที่ทำให้เจ้าไม่ยอมเล่าเรื่องที่ข้าเจอเขาให้ข้าฟังหรือ” ฮวา
เว่ยเว่ยตกใจกับคำพูดนี้มากจนแทบจะทรุดลงกับพื้น เธอรีบตัวสั่นและพูดว่า “ท่านพ่อ ไม่…ไม่…ต้วนเทียนเซียงไม่ได้บอกอะไรพวกเราเลย ข้า…พวกเราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ครับท่านพ่อ…”
เมื่อเห็นเช่นนี้ ฮวาเทียนไห่ก็เข้าใจทุกอย่าง
เขาหันกลับมาทันทีและโบกมือ “พาหญิงสาวไปยังเขตต้องห้ามของถ้ำเย็น! อย่าปล่อยเธอออกไปโดยปราศจากคำสั่งของฉัน!”
“นี่…”
เส้าชวนลังเล
“อะไรนะ? เจ้าไม่กล้าทำตามคำสั่งของฉัน?”
ดวงตาของหัวเทียนไห่จ้องมอง
ประกายแวววาวดุจการฆาตกรรมฉายชัด เส้าชวนกำหมัดแน่น “ตกลง!”
“ท่านพ่อ ได้โปรดอย่า! พวกเราไม่รู้อะไรเลย ได้โปรด ปล่อยพวกเราไป!”
หัวเว่ยเว่ยตะโกนสุดเสียง
แต่ก็ไร้ประโยชน์ ในไม่ช้า หัว
เว่ยเว่ยก็ถูกพาตัวไป
“ฟังนะ รีบรวบรวมทหารองครักษ์น้ำแข็งเดี๋ยวนี้! ล้อมตระกูลหยูและกำจัดทุกคนในตระกูล โดยเฉพาะหลินคนนี้! อย่าปล่อยให้ใครรอดชีวิต!”
หัวเทียนไห่คำรามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เส้าชวน
อ้าปากค้าง แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าคัดค้าน เขากำหมัดแน่นอีกครั้ง “ตกลง!”
ขณะเดียวกัน หลินหยางก็พาตระกูลหยูไปยังทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ
พวกเขารีบออกไปโดยไม่ได้เก็บข้าวของแม้แต่น้อย
“คุณหลิน จำเป็นจริงๆ เหรอ? เรายังมีเสบียงอีกมากที่ฐาน!”
หยูเจิ้นเทียนมองกลับไปที่ฐานอย่างลังเล ก่อนจะพูดกับหลินหยาง
“ไม่ต้องพูดอะไรอีก ไปเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่ไปก็ตาย!”
หลินหยางตวาด
“นี่…”
หยูเจิ้นเทียนพูดไม่ออก
“ทำไมพวกเราถึงโดนฆ่าโดยไม่มีเหตุผล เราไม่ได้ทำอะไรเลย?”
“หรือว่าเราไปขัดใจลูกชายคนโต แล้วเขาก็แค้นเคืองเราและวางแผนจะทำร้ายพวกเรา?”
“ถ้าอย่างนั้น ลูกชายคนโตก็ใจแคบมาก”
ผู้คนพึมพำอย่างไม่พอใจ
หลินหยางเหลือบมองพวกเขา ขี้เกียจอธิบาย แล้วรีบเดินจากไป
“พวกเจ้าจะไปไหน?”
ที่ประตูเมืองปิงหยวน ทหารที่เฝ้าประตูได้ปิดกั้นเส้นทางของตระกูลหยูทันที พร้อมกับตะโกนอย่างเคร่งขรึม
“พวกเรากำลังปฏิบัติภารกิจตามคำสั่งของคุณหญิงหัว ท่านไม่มีสิทธิ์มาห้ามพวกเรา ถ้าท่านไปแจ้งคุณหญิงหัว ท่านจะถูกลงโทษ ไปให้พ้น!”
หลินหยางตะโกนเสียงดังราวกับเสียงฟ้าร้อง
ทหารยามมองหน้ากัน หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้
“ไป!”
หลินหยางตะโกน