by “หนูน้อย เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนไม่ดีรึ? เจ้าคิดผิดแล้ว เมื่อเทียบกับพ่อของเจ้า ข้ากลับเป็นคนใจดีมากเสียด้วยซ้ำ! คราวนี้เจ้าได้รู้โฉมหน้าที่แท้จริงของพ่อแล้วสินะ?”
ต้วนเทียนเซียงยิ้มพลางหรี่ตาลงมองหัวเวยเวยด้วยแววตาขี้เล่น
หัวเวยเวยรู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย บางที
นางอาจจะเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับพ่อมาบ้าง แต่การจะได้ยินรายละเอียดเช่นนี้ได้นั้นเป็นไปไม่ได้
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้… พ่อไม่มีทางทำแบบนั้น เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”
ริมฝีปากของหัวเวยเวยสั่นระริก เธอพึมพำไม่หยุด
เธอไม่อาจยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้ได้
“เจ้าไม่เชื่อหรือ?”
ต้วนเทียนเซียงยิ้มบางๆ ชี้ไปที่เสื้อผ้าอันล้ำค่าบนตัวของหัวเวยเวย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าพ่อของเจ้าได้เสื้อผ้าพวกนี้มาจากไหน?”
รูม่านตาของหัวเวยเวยเบิกกว้าง
“ใช่ ชุดนี้เป็นของภรรยาข้า น้องสะใภ้ของพ่อเจ้า เป็นชุดอันล้ำค่าที่ข้าหามาให้เธออย่างยากลำบาก แต่คืนนั้น หลังจากที่พ่อเจ้าดูหมิ่นน้องสะใภ้บุญธรรม ท่านก็รับไป ภรรยาข้าทนความอับอายไม่ไหว จึงฆ่าตัวตายด้วยการตัดเส้นเลือดหัวใจ! ข้าคิดว่าท่านจะซ่อนชุดอันล้ำค่านี้ไว้ แต่ข้ากลับต้องประหลาดใจเมื่อท่านมอบมันให้เจ้าอย่างไม่ละอาย… ฮิฮิ ดูเหมือนพ่อเจ้าจะไม่สำนึกผิดเลยสักนิด! คนเราจะไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไร”
ต้วนเทียนเซียงถามด้วยรอยยิ้ม แต่ละคำล้วนมีความหมาย
แต่คำพูดเหล่านั้นกลับคมกริบราวกับมีดและเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ หัว เว่ยเว่ยเป็นผู้หญิงที่หยิ่งผยองอย่างยิ่ง
ในฐานะลูกสาวของหัวหน้าทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ เธอมีความภาคภูมิใจอย่างหาที่เปรียบมิได้
เธอมองดูนักรบธรรมดาที่อยู่เบื้องล่าง เชื่อว่าคนยากจนเหล่านั้นเป็นคนสกปรกและน่ารังเกียจ ความยากจนและความอ่อนแอของพวกเขาบีบให้พวกเขาต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อบรรลุเป้าหมาย แม้แต่การกระทำที่น่ารังเกียจที่สุด
ด้วยเหตุนี้ ชื่อเสียงของหัวเว่ยเว่ยในทุ่งน้ำแข็งห้าเหลี่ยมจึงย่ำแย่เสมอมา
คนทั่วไปในทุ่งน้ำแข็งต่างหวาดกลัวนางมาก
นางไม่สนใจและไม่แม้แต่จะมองคนเหล่านี้
แต่นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าความเลวทรามและความมืดมนที่แท้จริงจะเท่าเทียมกัน
นางก็คาดไม่ถึงว่าต้นกำเนิดของเสื้อผ้าที่นางสวมใส่นั้นสกปรกเช่นนี้…
“ไม่! ไม่… เจ้าต้องโกหกข้า เจ้าต้องโกหกข้า…”
หัวเว่ยเว่ยตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือ ดวงตาเบิกกว้างราวกับวิญญาณกำลังสั่นสะท้าน
“เจ้ายังไม่เชื่ออีกหรือ? ไม่เป็นไร ข้าไม่ฆ่าเจ้า แค่เป็นหมาของข้า แล้วพอข้าพาเจ้าไปที่ทุ่งน้ำแข็งห้าเหลี่ยมและถามพ่อของเจ้า เจ้าก็จะรู้ทุกอย่าง! ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ต้วนเทียนเซียงหัวเราะแล้วเดินตรงไปหาหัวเว่ยเว่ย หนังศีรษะ
ของหัวเว่ยเว่ยรู้สึกเสียวซ่าน เธอก้าวถอยหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“พ่อของคุณดูหมิ่นภรรยาของฉัน ฉะนั้นการพาลูกสาวของเขาไปไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับฉัน รอจนกว่าฉันจะถอดเสื้อคลุมแก้วนี้ออกจากตัวคุณ และปล่อยให้คุณปรากฏตัวเปลือยกายในทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ ให้ชาวทุ่งน้ำแข็งห้าทิศทั้งหมดซาบซึ้งในท่าทางที่อ่อนน้อมถ่อมตนของลูกสาวผู้นำทุ่งน้ำแข็งและลูกสาวของนิกายชั้นล่าง ฮ่าฮ่า…”
ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น
ความเย็นยะเยือกแล่นไปทั่วสันหลังของหัวเว่ยเว่ย
หากเป็นเช่นนั้น เธอคงอยากตายตรงนั้นเสียมากกว่า
เธอยกดาบขึ้น แต่พลังของเธอก็หมดลงแล้ว
เมื่อมองดูต้วนเทียนเซียงกำลังเข้ามาใกล้ หัวเว่ยเว่ยไม่ลังเลอีกต่อไป เหวี่ยงดาบไปที่คอ
แต่ทันทีที่ดาบกำลังจะเชือดคอ มันก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
มือของต้วนเทียนเซียงที่กำไว้ด้วยโซ่น้ำแข็งเพิ่งจะคว้ามือดาบของเธอไว้
ลมหายใจของเธอสั่นระริก เธอออกแรงอย่างบ้าคลั่ง
แต่มันก็ไร้ประโยชน์
เธอไม่อาจเทียบเทียมพลังของต้วนเทียนเซียงได้
“อยากตายหรือไง? ฮ่า ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ข้าจะสนุกกับชีวิตเจ้า! ข้าจะแก้แค้นหมาแก่หัวเทียนไห่นั่น!” ต้วนเทียนเซียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำสำเร็จเด็ดขาด!”
หัวเว่ยเว่ยกัดฟันกรีดร้อง ก่อนจะหันศีรษะไปตะโกนใส่หลินหยางที่อยู่ข้างๆ “เร็วเข้า! ฆ่าฉัน! ฆ่าฉัน!”
หัวเว่ยเว่ยไม่คิดว่าหลินหยางจะช่วยเธอได้อีกต่อไป เธอเพียงหวังว่าหลินหยางจะฆ่าเธอให้ตายเร็วๆ
“ถ้าฉันฆ่าแก ฉันคงต้องเผาร่างแกให้เป็นเถ้าถ่าน ไม่งั้นด้วยฝีมือการแพทย์ของหมอนั่น เขาอาจจะทำลายอวัยวะหรือตัดหัวแกก็ยังรอดได้”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
“ฉันไม่คิดว่าแกจะมีสายตาดีขนาดนี้!”
ต้วนเทียนเซียงพูดด้วยความประหลาดใจ
“จากการเปลี่ยนแปลงของหมียักษ์นั่น ฉันพอจะประเมินระดับฝีมือการแพทย์ของแกคร่าวๆ ได้ ฉันคิดว่าหมียักษ์นั่นน่าจะเป็นตัวทดลองของแกสินะ?”
หลินหยางพูด
“นายนี่น่าสนใจจริงๆ”
แววตาอันชั่วร้ายฉายวาบขึ้นในดวงตาของต้วนเทียนเซียง เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “ในเมื่อเจ้ารู้ทันวิธีการของข้า เจ้าก็ดูมีแววดีนี่ เด็กน้อย ข้าจะให้เจ้ามีทาง คุกเข่ารับใช้ข้าในฐานะเจ้านายของเจ้า แล้วข้าจะไม่ฆ่าเจ้า!”
“รับใช้เจ้าในฐานะเจ้านายของข้าหรือ?” หลินหยางเยาะเย้ย “เจ้าต้องการให้ข้าเป็นหมาของเจ้าหรือ?”
“มันจะเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับเจ้า!”
ต้วนเทียนเซียงพูดอย่างใจเย็น
“โอ้ เจ้าคู่ควร? “
หลินหยางส่ายหัว
“เจ้าพูดอะไรนะ?”
ดวงตาของต้วนเทียนเซียงพร่ามัว
เขาตระหนักได้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้จริงจังกับเขาตั้งแต่ต้นจนจบ
หลินหยางไม่ได้ตอบ แต่กลับยื่นนิ้วออกไปสะบัดโซ่น้ำแข็งที่ผูกติดกับหัวเว่ย เว่ย
โครม!
โซ่น้ำแข็งแตกกระจายทันที
ลมหายใจของต้วนเทียนเซียงสั่น
สะท้าน หัวเว่ยเว่ยตกตะลึงทันที