by 
“ถ้าการส่งคนไปนรกมันง่ายขนาดนั้นจริง ๆ ก็คงง่ายเกินไปแล้ว! อย่าไปหลงกลล่ะ เรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นเจ้าของที่นี่ ฉันรู้สึกว่าพวกนั้นต้องเป็นพวกหลอกลวงแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ทำแบบนั้นหรอก”
เฉินผิงไม่รู้ว่าเจ้าของสถานที่แห่งนี้มีตัวตนอย่างไร แต่เขารู้สึกเสมอว่าทุกอย่างดูผิดปกติ
“อย่าประมาทเชียวล่ะ ใครจะรู้ว่าที่นี่มีคนทรงอิทธิพลอยู่บ้าง? ถ้าเจ้าของสุสานโบราณแห่งนี้เป็นคนที่ทรงอิทธิพลมาก สถานที่แห่งนี้คงอันตรายต่อพวกเรามาก”
“บางทีนี่อาจเป็นกับดักที่อีกฝ่ายวางไว้เพื่อหลอกเรา”
คำพูดของเฉินผิงทำให้ใบหน้าของแรบบิทดูน่าเกลียดมาก แรบบิทเป็นคนค่อนข้างหลงตัวเองมาตลอด โดยทั่วไปแล้วเขามักจะไม่เชื่อคำพูดของคนอื่นง่ายๆ แต่หลังจากได้พบกับเฉินผิง เขากลับไม่มั่นใจอีกต่อไป
สิ่งที่เฉินผิงพูดมักจะเป็นจริงเสมอ และอีกฝ่ายก็มีความรู้และมีความคิดเห็นเป็นของตัวเองในหลายๆ เรื่อง ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหลอกลวง ดังนั้น นี่จึงพิสูจน์ว่าเฉินผิงต้องรู้สึกอะไรบางอย่าง เขาจึงพูดแบบนั้น
“เจ้านาย อย่าทำให้ฉันกลัวเลย ถ้าทุกอย่างมันแย่อย่างที่คุณว่าจริงๆ ฉันคงต้องพิจารณาลาออกแล้วล่ะ”
เขานั่งขดตัวบนไหล่ของเฉินผิงอย่างระมัดระวัง มองไปรอบๆ เขารู้ดีว่าอันตรายมากมายรออยู่เบื้องหน้า หากเขาเผชิญกับอันตรายใดๆ เขาคงถึงคราวเคราะห์
กระต่ายตัวนี้ระมัดระวังชีวิตมากเสมอและให้ความสำคัญกับชีวิตมาก เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรผิดพลาดขึ้น
“ไม่ต้องกังวลมากไปหรอก ไม่มีใครบอกได้ว่าสถานการณ์เป็นยังไง”
ทุกคนลงบันไดอันน่าสะพรึงกลัวไป พระเฒ่าและคนอื่นๆ ต่างสังเกตสถานการณ์ที่นี่อย่างละเอียด พวกเขารู้ดีในใจว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
ยิ่งพวกเขาลงไปลึกเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงพลังลึกลับพิเศษยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ราวกับมีบางสิ่งกำลังควบคุมพวกเขาอยู่ ความรู้สึกนี้ทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดอย่างยิ่ง
“ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจับเท้าฉันอยู่ตลอดเวลา” หลิน จื้อหยวนพูดด้วยความสับสน ซึ่งทำให้คนอื่นๆ รู้สึกว่าเขาค่อนข้างสงสัย
พระเฒ่าอดไม่ได้ที่จะหยิบไม้เท้าขึ้นมาฟาดไหล่อีกฝ่าย เห็นได้ชัดว่าทุกคนเริ่มรู้สึกกลัวบันไดขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ชายผู้นี้กลับกล้าที่จะระแวงและจงใจสร้างบรรยากาศน่าสะพรึงกลัวขึ้นมา
“หยุดพูดไร้สาระตรงนี้เถอะ ไม่มีอะไรมาจับเท้าเธอหรอก เธอคงรู้สึกถึงลมที่พัดผ่านมาสินะ ถึงได้พูดแบบนั้นออกมาโดยตั้งใจ ดูสิว่าเธอขี้อายขนาดไหน”
พระภิกษุชราไม่สามารถช่วยได้แต่พูดว่าในบรรดาคนทั้งหมด ระดับความแข็งแกร่งของหลิน จื้อหยวนเป็นระดับที่ต่ำที่สุด ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้และรู้สึกสงสัย
ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งรู้สึกถึงบรรยากาศอันน่าขนลุกขณะที่เดินขึ้นบันไดเหล่านี้
“ผู้ใหญ่บ้าน เกิดอะไรขึ้นที่นี่ ทำไมฉันถึงรู้สึกกลัวจัง”
ทุกคนรู้ว่าผู้ใหญ่บ้านได้อ่านหนังสือเล่มนั้นแล้ว เขาน่าจะรู้เนื้อหาที่เกี่ยวข้องบ้าง พวกเขาหวังว่าจะได้รู้เรื่องราวจากอีกฝ่าย