by หากบรรพบุรุษไม่เต็มใจที่จะใส่ใจเขาตอนนี้ เขาก็คงจะจบสิ้นเสียแล้ว
“ไม่…” เขาตกใจมาก เมื่อเขาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
หากบรรพบุรุษไม่สนใจฉันอีกต่อไป นิกายทั้งหมดอาจสูญหายไป
“ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป คุณควรจัดการกับปัญหาที่คุณก่อขึ้นเอง และอย่ามายุ่งกับฉัน”
ครั้งนี้ คำพูดของบรรพบุรุษชรานั้นไร้หัวใจอย่างยิ่ง และเขาไม่มีความตั้งใจที่จะสนใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
หลังจากได้ยินเช่นนี้ ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็สิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง
“ปู่ อย่าทำแบบนี้…” จูอี้เหลียงรู้ดีว่าเขาหมดหวังอย่างสิ้นเชิง เขาต้องการโน้มน้าวบรรพบุรุษให้ช่วยเขา แต่เมื่อมองดูการปรากฏตัวของอีกฝ่าย ดูเหมือนว่าจะไม่มีความหวังเลย
บรรพบุรุษผู้เฒ่าโบกมือและหันหน้าออกไป ไม่เต็มใจที่จะติดต่อกับอีกฝ่าย ในความเห็นของเขา การเลือกบุคคลดังกล่าวเป็นผู้นำนิกายเป็นสิ่งที่น่าอับอายที่สุด
เขาคิดว่านิกายนี้ไม่ควรพัฒนา หากผู้อาวุโสคนที่สามได้รับอนุญาตให้ดูแลในครั้งนี้ ทุกอย่างคงจะแตกต่างออกไป
จูโถวปี้และพ่อของเขานั่งอยู่ในห้อง มองหน้ากัน โดยไม่มีใครรู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
เดิมทีแล้วพวกเขาทั้งสองคิดว่าบรรพบุรุษจะแก้ไขปัญหาของพวกเขาได้อย่างแน่นอน ดังนั้นพวกเขาจึงคลั่งไคล้เป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าบรรพบุรุษจะไม่มีความตั้งใจที่จะแก้ไขปัญหาของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ถึงกับปล่อยให้พวกเขาจัดการปัญหาทั้งหมดด้วยตัวเอง
ตอนนี้เขาเพียงอยากพบสาวกผู้ส่งสารเท่านั้น
เขาไม่สามารถรอที่จะค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้น
อย่างไรก็ตาม ศิษย์ผู้นี้ได้ออกจากนิกายทันทีหลังจากส่งสาร เขาเป็นคนฉลาดและรู้ว่าเขาไม่มีอนาคตที่นี่ ยิ่งกว่านั้น เขายังทำสิ่งที่น่าอับอายจนเขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้หลายวัน
เขาจึงเลือกที่จะออกไปจากที่นี่ทันที โดยไม่ต้องการที่จะอยู่ในสถานที่นี้ต่อไปและทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะค้นหาอย่างไรก็ไม่สามารถค้นหาตำแหน่งของสาวกคนนี้ได้
อารมณ์ของเฉินผิงในตอนนี้ค่อนข้างมั่นคง เขาไม่ได้รับผลกระทบจากการดำเนินการเวทย์มนตร์ของอีกฝ่าย เขายังพบว่ามันค่อนข้างน่าสนใจ เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมีผู้นำนิกายที่โง่เขลาเช่นนี้ในโลก
ขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียงเรื่องนี้ กวนเฟิงฉีก็เดินเข้ามาหาเฉินผิงอย่างเงียบๆ
ใบหน้าของเขามีร่องรอยของความสิ้นหวัง เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งนิกายของเขาจะถูกท้าทายจากคนโง่เขลาเช่นนี้
“พวกเขาคิดว่าบรรพบุรุษของพวกเขาปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันและพวกเขาจะทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ แต่ในความเป็นจริงแล้วพวกเขาถูกมองว่าเป็นคนโง่ไปแล้ว”
“พวกเขาคิดจริงเหรอว่าบรรพบุรุษของนิกายอื่นจะโดดเดี่ยวตลอดไป?”
แต่ละนิกายต่างก็มีบรรพบุรุษเป็นของตัวเอง บรรพบุรุษบางคนเลือกที่จะอยู่อย่างสันโดษ ในขณะที่บางคนเลือกที่จะอยู่ในนิกายนี้ในนามของความสันโดษ
ความจริงพวกเขาไม่ได้อยู่ในความสันโดษ!
หากอีกฝ่ายต้องการพึ่งพาบรรพบุรุษของตนเพื่อเอาชนะพวกเขา นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่นิกายหนึ่งจะพัฒนามาถึงสถานะนี้ได้โดยไม่มีรากฐานพิเศษบางอย่าง
“พวกเขายั่วยุฉันแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าควรรับคำท้านี้หรือไม่ เพราะยังไงพวกเขาก็โง่จริงๆ”
กวนเฟิงฉีถอนหายใจต่อหน้าเฉินผิง โดยบอกว่าเขาอยู่ที่นี่มานานแล้ว และเขาต้องรีบกลับไปที่นิกายเพื่อจัดการกับเรื่องต่างๆ
คราวนี้เขายังวางแผนที่จะไปหาเฉินผิงเพื่อบอกลาด้วย